Η ώρα σήμαινε 8:30μμ εκείνο το θερμό βράδυ του Ιουνίου, όταν ο Βαγγέλας περνούσε το κατώφλι του παλιού αθηναϊκού αρχοντικού. Επρόκειτο να συναντηθεί με τον Antoine, για τρίτη φορά μέσα σε τέσσερις μέρες. Είχαν κάτι ξένα χωράφια να πουλήσουν και δεν τους έβγαινε εύκολα η μοιρασιά.
Η συνάντηση ξεκίνησε εγκαρδίως, με τους υπηρέτες του Antoine να προσφέρουν το παραδοσιακό κέρασμα: γλυκύ βραστό, λουκούμι, σορμπέτι, δροσερό γάργαρο νερό υπό ιδιωτικοποίηση σε μια κοινοπραξία αζέρων - κιργίζιων - ουζμπέκων - μογγόλων. Ο Antoine έκανε δριμεία παρατήρηση στον αρχιτρίκλινο γιατί δεν έβγαλε γλυκό κουταλιού, η αλήθεια όμως είναι ότι το είχε φάει όλο ο Τεό επισκεπτόμενος τον προηγούμενο ένοικο του αρχοντικού (ο ισχυρισμός του ότι το φάγαμε όλοι μαζί αμφισβητείται έως τις μέρες μας).
Σιγά σιγά η συζήτηση άναβε. Έμπειροι και σκληροί διαπραγματευτές και οι δύο, ήξεραν πολύ καλά πώς να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους. Η ώρα είχε περάσει, κόντευαν μεσάνυχτα, η ώρα που βγαίνει ο Κώστας ο επίτιμος... χοντρές στάλες ιδρώτα έτρεχαν από τα μέτωπα των δύο μονομάχων. Ο Βαγγέλας έσπασε πρώτος! Σηκώθηκε όρθιος, χτύπησε το χέρι στο τραπέζι. "Δεν θέλουμε την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων, αλλά δεν την φοβόμαστε κιόλας! Δε θα εκβιάσεις εσύ κοτζάμ Βαγγέλα"!
Σηκώθηκε φουρκισμένος να φύγει. Καβάλησε ένα μηχανάκι που βρέθηκε μπροστά του και έβαλε μπρος να φύγει. Μέσα στον εκνευρισμό του, δεν πρόσεξε στην πρώτη διασταύρωση ένα σμαρτάκι που παραβίασε το STOP. Το μοιραίο έγινε...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
- Γιατρέ, γιατρέ, τρέξτε, ο τραυματίας ξύπνησε!
- Έρχομαι αμέσως αδελφή!
- ...
- Εδώ είμαι, πώς είναι;
- Έπεσε πάλι σε κώμα, γιατρέ...
- Σας μίλησε καθόλου;
- Μία κουβέντα μου είπε μόνο, πολύ περίεργη, είναι, λέει, ο Άδωνις!
- Ω Θεέ μου!
- Μαλάκυνση εγκεφάλου γιατρέ;
- Όχι, μαλάκυνση είχε κι από πριν, εδώ πλέον έχουμε συμπτώματα εγκεφαλικού θανάτου.
- Άμοιρε Βαγγέλα...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Πρώτες πρωινές ώρες πια και η αγωνία για την τύχη του Βαγγέλα στο κατακόρυφο. Μια φιγούρα ξεπροβάλει στο κατώφλι του μισοσκότεινου νοσοκομειακού θαλάμου. Είναι ο Antoine! Πλησιάζει, ακουμπά στο κομοδίνο το μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα που έφερε στον ασθενή, παίρνει μία καρέκλα και κάθεται συντετριμμένος δίπλα στο κρεβάτι του Βαγγέλα. Του κρατά το χέρι τρυφερά, το χαϊδεύει και μονολογεί φωναχτά. "Εγώ φταίω για όλα. Δεν έπρεπε να στο κάνω αυτό Βαγγέλα. Δεν έπρεπε να ήμουν τόσο σκληρός μαζί σου".
Ως εκ θαύματος, οι ενδείξεις των οργάνων που παρακολουθούν το Βαγγέλα αρχίζουν να ζωηρεύουν. Ο ασθενής ξυπνάει από το κώμα.
- Βαγγέλα μου... είσαι ζωντανός;
- Όχι μόνο ζωντανός, αλλά και ενωμένος, δυνατός. Η παρουσία σου, η φροντίδα και η τρυφερότητά σου με έκαναν καλά, Antoine. Success story. Μαζί θα προχωρήσουμε από δω και πέρα, να αλλάξουμε τα πάντα, να τους μεταρρυθμίσουμε ό,τι έχουν και δεν έχουν αμεταρρύθμιστο. Χέρι-χέρι! Άμα λάχει και με τον Καρατζαφέρη.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Καθώς μια καινούρια μέρα ανατέλει πάνω από τον αττικό ουρανό, ο Antoine και ο Βαγγέλας ατενίζουν το μέλλον μαζί, μονιασμένοι, πιο κοντά από ποτέ. Το αγαπημένο πλέον ζευγάρι προχωρά με αισιοδοξία να το γιορτάσει στην πιτσαρία του Antoine που έσκισε αφού ο ιδιοκτήτης έσπασε αυγά και έφτιαξε ομελέτα. Οι τίτλοι τέλους συνοδεύονται από έναν ρομαντικό σκοπό παιγμένο από το μαντολίνο του λοχαγού Cuveli.
ΥΓ1 Τα πρόσωπα της παρούσης ιστορίας είναι φανταστικά, κάθε ομοιότητα με πραγματικά είναι συμπτωματική κλπ.
ΥΓ2 Το φιλοσοφικό κλειδί για την κατανόηση του βαθύτερου νοήματος της παραπάνω αλληγορίας είναι το μηχανάκι που καβάλησε ο Βαγγέλας. Σε ποιον ανήκε άραγε; Ποιος το είχε αφήσει στο συγκεκριμένο σημείο τη δεδομένη στιγμή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου