Η ορκωμοσία του Τραμπ

Ας γράψω κι εγώ δυο λόγια - σύντομα - για τη χτεσινή ορκωμοσία του νέου πλανητάρχου. Έτσι, για να ζωντανέψει και λίγο το μπλογκ, γιατί το έχω εγκαταλείψει τελευταία. Όλο το 2016 ένα κείμενο ανέβασα, βλέπω.

Ας ξεκινήσω όμως πρώτα από κάτι σχετικό με τις εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου. Κάποιος αμερικανο-κύπριος που τυχαίνει να γνωρίζω και έχουμε μια κάποια επικοινωνία, είχε προβλέψει την επικράτηση του Τραμπ, γιατί έβλεπε το μέγεθος της απέχθειας των αμερικανών προς την "Hitlery" - ο όρος δικός του. Τα ακριβή του λόγια ήταν ότι η επιλογή ήταν ανάμεσα σε μία "demon in human skin" και σε έναν "orange ape with bad hair". Ο ίδιος ψήφισε έναν από τους άλλους υποψηφίους, έναν που σε μια συνέντευξή του φάνηκε ότι δε γνωρίζει τι είναι το Χαλέπι. "So I figured, if he doesn't know what it is - good, he can't bomb it". Αυτά απλώς για να τονίσω ότι και οι ταλαίπωροι οι αμερικανοί ψηφοφόροι βρέθηκαν να επιλέξουν ανάμεσα σε κάτι άθλιο και σε κάτι φρικαλέο. Δεν ξέρω αν μπορεί κανείς καν να επικαλεστεί την αρχή του μη χείρονος όταν οι επιλογές είναι τόσο οικτρές.

Χτες λοιπόν ορκίστηκε για πλανητάρχης ένας πορτοκαλής αναμαλλιασμένος πίθηκος. Από την ώρα που τελείωσε η τελετή, άρχισαν τα σχόλια από τον κάθε πικραμένο. Εμένα ο ενθρονιστήριος λόγος δε μου φάνηκε και κακός ή παράλογος. Είπε ο άνθρωπος - με συγχωρείτε, ο πίθηκος - απλώς ότι θα προστατεύσει ή θα βελτιώσει τις δουλειές, την ασφάλεια κλπ των αμερικανών, δηλαδή των εκλογέων του! Πού είναι δηλαδή το παράξενο;

Παρακολουθούσα τη διαδικασία στο BBC και με το που τελείωσε, είπαν και επανέλαβαν ξανά και ξανά πόσο εθνικιστικός, λέει, ήταν ο τόνος του λόγου. Με συγχωρείτε ρε παιδιά. Να καταλάβω. Σ' αυτό το ρημάδι το αντιπροσωπευτικό σύστημα που, με τη μία ή την άλλη παραλλαγή, έχουν υιοθετήσει όλα τα δυτικά / δυτικοποιημένα κράτη της υφηλίου, ποιανού τα συμφέροντα υποτίθεται ότι οφείλει να διασφαλίσει ο αιρετός άρχοντας, αν όχι αυτών που τον εξέλεξαν; Και όταν κάποιος πει καθαρά ότι θα το κάνει, γιατί αυτό σταμπάρεται με τον αρνητικώς χρωματισμένο όρο εθνικισμός;

Το κατά πόσο είναι δίκαιος ή άδικος ο αρνητικός χρωματισμός του εθνικισμού είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Εγώ αδούλευτα θα έλεγα δίκαιος· ξέρω όμως και ανθρώπους δουλεμένους που σέβομαι τη γνώμη τους και ίσως θα επιχειρηματολογούσαν επί του αντιθέτου. Εγώ γενικά θα ήθελα να αποφεύγουμε τους -ισμους όταν συζητάμε, προτιμάω να πω αυτό και να καθαρίσω μ' αυτό τον τρόπο επί του θέματος. Είναι άλλωστε παλαιόθεν γνωστή αυτή η θέση.

Επίσης, το κατά πόσο οι συγκεκριμένες πολιτικές που φαίνεται να θέλει να προωθήσει ο πορτοκαλής πίθηκος, δηλαδή ο φράχτης, ο οικονομικός προστατευτισμός - νάτος ο -ισμος που δεν μπορώ να τον αποφύγω ούτε εγώ! - και τα λοιπά είναι πράγματι προς το συμφέρον των εκλογέων του, αυτό είναι προς συζήτηση. Το αν επίσης ο συγκεκριμένος άνθρωπος, με τον πρότερο άτιμο βίο, με την αμύθυτη περιουσία, με το συγκεκριμένο ταμπεραμέντο, με το ένα, με το άλλο, είναι πράγματι αυτός που θα υλοποιήσει επιτυχώς όλα αυτά και άλλα πολλά, κι αυτό είναι προς συζήτηση και προς αμφισβήτηση. Αλλά τα περί εθνικισμού αποδεικνύουν μόνο ένα πράγμα: τη μικρόνοια, την τύφλωση, την ασχετοσύνη και την αποκοπή από βασικές αλήθειες των αντιπάλων του! Εντάξει, διορθώνω στο παραπάνω: αποδεικνύουν τέσσερα πράγματα έπρεπε να πω, όχι ένα!

Κατά τα άλλα, όπως και στην περίπτωση του Brexit, έτσι κι εδώ σε καθαρά συναισθηματικό επίπεδο χάρηκα με την επικράτηση του Τραμπ, καθότι μας φέρνει πιο κοντά στο ευγενές όραμα που έχω για την εξέλιξη και την πορεία του σύγχρονου πολιτισμού, ή μάλλον της σύγχρονης βαρβαρότητας: μπάχαλο και πολιτισμική κατάρρευση. Επιστροφή δυο - τρεις αιώνες σε κατάσταση τροφοσυλλέκτη, μπας και μετά ξαναγίνουμε άνθρωποι. Καθότι αν ήμασταν άνθρωποι, προκειμένου να ανατρέψουμε αυτές τις ελίτ που μας έχουν καζικωθεί τις τελευταίες δεκαετίες, και που καλώς θέλουμε να τις ανατρέψουμε, αν ήμασταν άνθρωποι θα βρίσκαμε να προωθήσουμε και κανέναν άνθρωπο της προκοπής για να κάνει τη δουλειά, και όχι έναν αναμαλλιασμένο πορτοκαλή πίθηκο. Και δεν είναι μόνο αμερικάνικο το φαινόμενο, είναι παγκόσμιο.

ΥΓ1: Έβλεπα την ορκωμοσία μαζί με τον πατέρα μου, ο οποίος κάθε που η κάμερα έδειχνε τα μούτρα του Τραμπ, έσκαγε στα γέλια και γελούσε για κάνα πεντάλεπτο.

ΥΓ2: Πρόσεξες καθόλου το μικρό γυιο του Τραμπ; Είναι ιδέα μου ή σου φαίνεται και σένα ένα μονίμως νυσταγμένο και βαριεστημένο μαμούχαλο;