Ένας γελοίος παρλαπίπας κοκοράκος

Αρνούμαι να παρακολουθήσω ιερές ακολουθίες από την τηλεόραση - που ούτως ή άλλως δεν έχω εδώ - ή το ίντερνετ. Από το ίντερνετ θα δω τα παραμύθια του Τόλκιν. Ή... καμιά τσόντα. Η Θεία Λατρεία δεν είναι θέατρο ούτε κινηματογράφος, και δεν υπάρχει "άκρα οικονομία" που θα την καταστήσει κάτι τέτοιο. Δε θέλω να βγει κανείς αύριο μεθαύριο σε κανένα κανάλι και να πει ότι, είδατε πόσο καλά τα καταφέραμε; 2000 άτομα παρακολούθησαν την Ακολουθία των Παθών από το live streaming μας!

Όχι. Δεν θα είμαι ένα από τα 2000 άτομα. Δεν θα δώσω επίφαση κανονικότητας σ' αυτή την κατάσταση.

Εφόσον η Θεία Λατρεία επί του παρόντος για λόγους δημοσίας υγείας τελεί εν διωγμώ και δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο, βγάζω το βιβλιαράκι μου και διαβάζω μόνος μου ό,τι άκρη βγάλω.

Σημαντική σημείωση: δεν λέω τι να κάνεις εσύ. Λέω τι κάνω εγώ. Εσύ κατά συνείδησιν.

Υπάρχει ένα "πρόσωπο" σ' αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε "Θείο Δράμα", που φρονώ πως δεν έχει τύχει της προσοχής που του αρμόζει, και είπα να γράψω έτσι δύο λόγια, μια προσπάθεια να του αποδώσω κι αυτουνού τη δέουσα τιμή.

Ποιο "πρόσωπο"; Ο κόκορας!

...Αμήν λέγω σοι, ότι εν ταύτη τη νυκτί, πριν αλέκτορα φωνήσαι, τρις απαρνήση με...

...Και ευθέως αλέκτωρ εφώνησε. Και εμνήσθη ο Πέτρος του ρήματος Ιησού ειρηκότος αυτώ, ότι, πριν αλέκτωρ φωνήσαι, τρις απαρνήση με· και εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς.

Αυτός ο κόκορας! Ο αλέκτωρ! Ένας "γελοίος παρλαπίπας κοκοράκος", που μας έλεγαν παλιά ο Χάρης κι ο Πάνος.

Δε νομίζω ότι έχουμε συνειδητοποιήσει πόσα χρωστάμε ως χριστιανοί σ' αυτόν το γελοίο, τον παρλαπίπα, τον κοκοράκο! Του χρωστάμε ακριβώς έναν "των Αποστόλων Πρωτόθρονο και της Οικουμένης Διδάσκαλο"! Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στους οποίους μπορούμε να πούμε ότι χρωστάμε κάτι τέτοιο! Κάτσε καλά!

Ξαφνικά στις μέρες μας θυμηθήκαμε και τη Μέλλουσα Κρίση. Έγινε μόδα να εκτοξεύει ο ένας στον άλλο τι θα του χρεώσει ο Θεός όταν "έλθει εν δόξη". Βρέθηκε εγκύκλιος μητροπολίτη που μας είπε ότι ο Θεός θα μας χρεώσει φόνο εάν πάμε στην Εκκλησία εν μέσω της επιδημίας! Φόνο, τίποτα λιγότερο! Για τις αμβλώσεις τα τελευταία χρόνια δε θα δεις τέτοιο λεξιλόγιο σε εγκυκλίους. Κάτι συγκεκαλυμμένα θα δεις, μην ενοχλήσουμε κανέναν. Ιερείς, βέβαια, στα κηρύγματά τους τα λένε. Θυμάμαι κάποιος - απλός, γλυκομίλητος και μακαρίτης πλέον - το είχε πει στα δυο λόγια που συνηθίζονται μετά από ένα γάμο - και από κάτω έγινε σούσουρο! Αλλά σε εγκυκλίους μητροπολιτών θα πρέπει να ψάξεις πολύ για να βρεις τέτοια. Το μόνο που έχει χαρακτηριστεί φόνος τελευταία σε εγκύκλιο φαίνεται πως είναι αυτό ακριβώς, ο εκκλησιασμός. Δεν συγκράτησα ποιος ακριβώς ήταν που το έγραψε, και ευτυχώς δεν το συγκράτησα, και δεν θέλω να το θυμηθώ, και μη διανοηθεί κανείς να μου το θυμίσει, αλλά γράφτηκε και το είδα.

Αφού, λοιπόν, έγινε τόσο trendy η Μέλλουσα Κρίση, λέω κι εγώ να κάνω μια υπόθεση. Υποτιθέστω ότι ο κόκορας δε λαλούσε εκείνη τη φρικτή νύχτα! Και υποτιθέστω ότι ο Πέτρος δεν συναισθανόταν την άρνησή του, έπαιρνε το δρόμο του, επέστρεφε στα δίκτυα του και στα ψάρια του.

Τι λόγο θα έδινε μετά στο Θεό ο... κόκορας;!

Θεός: Γιατί, κόκορα, δε λάλησες εκείνη τη νύχτα;
Κόκορας: Εγώ, Θεέ μου, σιωπούσα και προσευχόμουν.
Θεός: Μα εγώ σου έδωσα και λαλιά και, τελοσπάντων, ενός κοκόρου γνώση σου την έδωσα κι αυτήν!
Κόκορας: Μα εγώ, Θεέ μου, έκανα και υπακοή στην εγκύκλιο. Να σιωπώ και να προσεύχομαι έλεγε η εγκύκλιος.
Θεός: Ναι, αλλά εγώ ετοίμαζα έναν Πρωτοκορυφαίο και το μόνο που περίμενα ήταν ένα κικιρίκου να του τσιγκλίσει τη συνείδηση, και να πάρουν τα πράγματα το δρόμο τους. Ένας κόκορας δε βρέθηκε να κράξει ένα κικιρίκου;

Δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η υποθετική συζήτηση, καθότι δεν μπορώ να εικάσω τι θα γίνει μετά τη Δευτέρα Παρουσία με τα... πουλερικά, αλλά νομίζω ότι συγκλίνω δι' αυτής της οδού με τον αρθρογράφο του Sportime, με αυτό εδώ το άρθρο που ξαναπρότεινα σε προηγούμενη ανάρτηση.

Στον πόλεμο της πληροφορίας, πρέπει να απαντήσεις με πληροφορίες. Να ανοίξεις το στόμα. Να γράψεις. Να σχολιάσεις. Να ομολογήσεις.

Όχι να ανοίξεις το στόμα γιατί είσαι σπουδαίος, αφού άλλωστε δεν είσαι σπουδαίος. Ούτε γιατί είσαι ευσεβής. Το ξαναείπα: δεν είμαι βέβαιος ότι γνωρίζω τι σημαίνει αυτή η λέξη και άλλωστε στις εποχές που ζούμε πολλές λέξεις χάνουν το νόημά τους.

Γελοία κοκοράκια είμαστε εμείς. Αλλά εδώ κοτζάμ Πέτρος ένα γελοίο κοκοράκι το χρειάστηκε να τον κράξει για να γίνει Πρωτοκορυφαίος!

Χωρίς ψευδαισθήσεις! Η συντριπτική πλειοψηφία των κακαρισμάτων πνίγεται στη γενικότερη ηχορύπανση και ακόμα και όσα ακούγονται δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα. Το συντριπτικά πιθανότερο είναι ότι το ίδιο θα γίνει και με τα δικά μας. Αλλά πάλι ποιος ξέρει, σε ποιανού τα αυτιά μπορεί να φτάσει το δικό σου το κακάρισμα ή το δικό μου, τι αποτέλεσμα μπορεί να φέρει το ένα ή το άλλο.

Δεν σιωπούμε, λοιπόν.

Μια σύντομη τοποθέτηση, για να ξέρουμε πού πατάμε

Υπάρχουν πολλά πράγματα με την παρούσα κατάσταση που μου βρωμάνε. Πάρα πάρα πάρα πολλά πράγματα, που μου βρωμάνε πάρα πάρα πάρα πολύ...

Δε θα κάτσω τώρα να γράψω εγκυκλοπαίδεια. Ίσως ανάλογα με τις διαθέσεις, τις αφορμές και τις εξελίξεις να κάνω σχετικές αναρτήσεις. Ίσως και όχι.

Μπορεί να κάνω λάθος. Μπορεί σε δυο μήνες από σήμερα να είμαστε εκεί που ήμασταν πριν δυο μήνες. Για την ακρίβεια: μακάρι να κάνω λάθος. Για την ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια: στη συντριπτική πλειοψηφία των εκτιμήσεών μου στις εδώ αναρτήσεις μου έχω πέσει έξω!

Κι αν κάνω λάθος, τι έγινε; Ένας περίεργος τύπος άνοιξε ένα ιστολόγιο και γράφει διάφορα περίεργα. Ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας! Θα το αντέξετε κι αυτό το χτύπημα της μοίρας!

Αν όμως έστω και λίγα από τα πολλά που μου βρωμάνε πολύ είναι πράγματι έστω και λίγο σάπια, τότε η "νέα μας κανονικότητα" έχει πολλά περιθώρια να είναι ιδιαιτέρως δυστοπική.

Θυμάται κανείς την ανομβρία του 1990;

1990 ή '91. 'Η ίσως και '89, κάπου εκεί. Ήμουν στο Λύκειο. Ο Πλατινί είχε σταματήσει τη μπάλα σχετικά νέος, στα 32 του, το '87, και το μεγάλο κενό στη ζωή μου ήρθε να το γεμίσει η μεγάλη Μίλαν της εποχής, η Μίλαν των τριών "ιπτάμενων Ολλανδών".

Τζένγκα, Μαλντίνι, Μπαρέζι, Κοστακούρτα, Ντοναντόνι, Ντε Νάπολι, Αντσελότι και οι ίδιοι οι Ολλανδοί, Ράικαρντ, Γκούλιτ και Φαν Μπάστεν. Κι ένα δεξί μπακ. Τασότι τον έλεγαν;

Μάρκο Φαν Μπάστεν. Τεράστιος φορ.

Καλός στον αέρα & με τη μπάλα στα πόδια, κάτι κοντρόλ λες και είχε στο στήθος του κόλλα UHU, τι να πεις. Ο Λουκάκου από τους σύγχρονους είναι λίγο έτσι, καλός και ψηλά και χαμηλά, και δυνατός και γρήγορος, αλλά ο Φαν Μπάστεν είχε και φινέτσα. Ο Λουκάκου είναι πολύ μεγάλος παίκτης, αλλά δεν έχει την ίδια φινέτσα. Είναι... γομάρι. Δυστυχώς αρκετούς τραυματισμούς ο Φαν Μπάστεν, εγκατέλειψε την ενεργό δράση λίγο πριν απ' τα 30 αν θυμάμαι καλά. Ο Πλατινί όχι, δεν είχε σπουδαίους τραυματισμούς, μάλλον βαριόταν να παίξει άλλο.

Ο Γκούλιτ και ο Ράικαρντ δεν ήταν μολούκοι όπως μας έλεγε ο Διακογιάννης, ούτε πολλώ μάλλον μαμελούκοι, όπως έλεγαν άλλοι που τα είχαν μπερδέψει τελείως. Οι μολούκοι έχουν καταγωγή από τα μέρη που σήμερα τα λέμε Ινδονησία και κάποτε τα έλεγαν Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες. Έχουν ασιατικά χαρακτηριστικά, αμυδρά ή πιο έντονα. Όπως, για παράδειγμα ο Χενκ Τεν Κάτε.

Ο Γκούλιτ και ο Ράικαρντ όμως ήταν σουριναμέζοι ή κάποιου άλλου είδους αφρο-καράιβες.

Εκείνη η Μίλαν λοιπόν έριχνε τεσσάρες και πεντάρες παντού. Όχι τεσσάρες και πεντάρες στην ΑΕΚ, τεσσάρες και πεντάρες στη Μπαρτσελόνα. Μετά ο Φαν Μπάστεν εγκατέλειψε, ο Γκούλιτ πήγε στην Τσέλσι, ήρθε ο Παπέν, μετά ο Σαβίσεβιτς και ο Ντεσαϊγί, εγώ μπήκα στο Πολυτεχνείο... αλλά για την ανομβρία ξεκίνησα να λέω.

Κάπου εκεί λοιπόν γύρω στο '90 είχε κάνει κάνα χρόνο που δεν είχε βρέξει καθόλου σε όλη την Ελλάδα. Οι αγρότες θα είχανε σίγουρα μεγάλα θέματα, αλλά θέματα υπήρχαν και με την ύδρευση της πρωτεύουσας. Αυτά θυμάμαι εγώ. Έβαζαν, τότε, οι εφημερίδες κάτι φωτογραφίες που ήταν, μας έλεγαν, από τη λίμνη του Μαραθώνα. Ήταν κάτι σεληνιακά τοπία, που, τι να πω, δεδομένου του ότι και μετά τις φωτογραφίες, και χωρίς να βρέξει για κάποιους ακόμα μήνες είχαμε νερό να πιούμε... εκ των υστέρων δύσκολα να πιστέψω ότι ήταν πραγματικές και ήταν πράγματι από το Μαραθώνα. Αλλά ας είναι, μπορεί και να ήταν.

Είχαμε τότε στις εφημερίδες και το δελτίο νερού! Μετά τα αθλητικά και το πρόγραμμα της τηλεόρασης, κοιτάζαμε για πόσες μέρες έχουμε νερό. Για 30 μέρες, 29 μέρες, 28 μέρες, έτσι πήγαινε το πράμα για κάποιο διάστημα. Φυσικά ελαμβάνοντο και μέτρα. Εκκλήσεις για περιορισμό της κατανάλωσης, κατακόρυφη αύξηση της τιμής του νερού, καζανάκι κάθε... δεύτερη χρήση, ναι είχαμε και τέτοια ωραία!

Τότε αποκτήσαμε και τη συνήθεια να πλένουμε τα οχήματά μας με κουβά και σφουγγάρι και όχι με λάστιχο, μια συνήθεια πολύ καλή που έμεινε. Ποτέ δεν είμαι υπέρ της οποιασδήποτε σπατάλης, πάντα επικροτώ τη λελογισμένη χρήση των πάντων.

Κι εκεί που είχαμε φτάσει να έχουμε νερό για 15 μέρες και αρχίζαμε να ανησυχούμε, έριξε μια γερή βροχή στην Αττική, που τη χαρήκαμε όλοι! Την επόμενη μέρα το δελτίο νερού μας είπε ότι τώρα είχαμε νερό για άλλες 5 μέρες επιπλέον, κι έτσι από τις 15 ανεβήκαμε στις 20! Την εβδομάδα που ακολούθησε έριξε δυο ή τρία ακόμα ψιλόβροχα, τελείως ψιλόβροχα, δε λες ότι γέμισαν τη λίμνη του Μαραθώνα οι δυο ψιχάλες που έπεσαν. Αλλά πάντως για κάποιο λόγο έπαψε ξαφνικά να γίνεται λόγος και το δελτίο νερού εξαφανίστηκε από τις εφημερίδες ως δια μαγείας. Εμείς είχαμε αποδεχτεί χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία πολλαπλασιασμό της τιμής του νερού (τουλάχιστον διπλασιασμό) και πλέον η προσοχή μας στρεφόταν σε ό,τι άλλο μας έλεγαν οι ειδήσεις και οι εφημερίδες.

Λοιπόν, αυτή η ιστορία μού άφησε ένα "κουσούρι"! Μ' αρέσει πολύ η βροχή, και όχι μόνο να την βλέπω αλλά και να την τρώω στο κεφάλι. Οι φυσιολογικοί άνθρωποι λένε "α, τι ωραίος ήλιος, πάμε μια βόλτα", εγώ λέω "α, τι ωραία βροχή, πάμε μια βόλτα"! Μισώ τις ομπρέλες περισσότερο κι από τα κινητά τηλέφωνα. Δεν έχω καμία, τις θεωρώ άχρηστα και ανούσια αντικείμενα που αν τις χρησιμοποιούσα θα μου στερούσαν μια από τις χαρές της ζωής!

Κάποια στιγμή έγινε το μεγάλο έργο της εκτροπής της κοίτης του... Αχελώου; Του Αχελώου νομίζω. Από εκείνη την ίδια κυβέρνηση, πιθανότατα. Είναι ένα από τα επακόλουθα του γιγαντισμού της Αθήνας, ότι εκτρέψαμε όλα τα ποτάμια για να υδρεύσουμε το λεκανοπέδιο. Αλλά δε θα κάτσω τώρα να επιχειρηματολογώ περί αποκεντρώσεως. Αυτό το έκανα τον καιρό των μνημονίων, τίποτα δε βγήκε, άκουσα στο περίπου μέχρι και ότι έχω ατζέντα να... διαμελίσω την Ελλάδα (!), οπότε άστο, δεν έχει νόημα. Πάντως να ολοκληρώθηκε η εκτροπή του Αχελώου και να απέδωσε ίσα ίσα εκείνη τη βδομάδα με τις βροχούλες, ώστε να δικαιολογείται πώς εξαφανίστηκε το πρόβλημα δια μαγείας, και μάλιστα χωρίς να το ανακοινώσουν - δημοσιοποιήσουν - πανηγυρίσουν... δύσκολο να το πιστέψεις.

Η ανομβρία ήταν υπαρκτή, αυτό είναι δεδομένο. Πρόβλημα υπήρχε όντως, δηλαδή. Κάποια μέτρα κατανοητό ότι έπρεπε να παρθούν. Το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος πόσο ήταν, όμως, και αν δικαιολογούσε το πόσο κατακόρυφα αυξήθηκε τότε το νερό, δεν θα το μάθουμε ποτέ και εκ της όλης εξελίξεως της ιστορίας δικαιούμαστε να υποπτευόμαστε πράγματα.

Πρωθυπουργός μας ήταν κάποιος Μητσοτάκης. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Άντε να γράψω κι εγώ δυο σκέψεις

Δυο απ' τις πολλές, τις πάρα πολλές. Που αν κάτσω να τις βάλω όλες σε σειρά, να τις επεξεργαστώ, να τις διορθώσω, να τις ξανασκεφτώ, να τις επικαιροποιήσω, ε τότε δε θα αναρτήσω τίποτα ποτέ!

Ο Τόλκιν ήταν πολύ μπροστά

Ζούμε σε εποχή σφόδρα μη κανονική, κι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα τέτοιων εποχών είναι ότι άνθρωποι που εμπιστευόμασταν μας απογοητεύουν και αναδεικνύονται άλλοι, πολλές φορές από τα πιο απίθανα μέρη, που δεν τους γνωρίζαμε καν, ή μας εντυπωσιάζουν άλλοι που δεν τους εκτιμούσαμε. Για τους πρώτους είναι στενάχωρο να γράψεις· γιατί όταν το κάνεις, ξαναζείς την απογοήτευση. Είναι όπως αυτό που λέμε καμιά φορά να τα πω να τα βγάλω από μέσα μου. Εμ δε θα βγούνε όμως από μέσα σου επειδή θα τα πεις! Ίσα ίσα, θα ξαναφουντώσουν, θα τα ξαναζήσεις, και από πάνω θα τα βάλεις και "μέσα" στο συνομιλητή σου - θα του φερθείς, στην ουσία, σα να ήταν σκουπιδοτενεκές...

Τους δεύτερους, λοιπόν!

Μετά την πρωταπριλιάτικη απόφαση της ΔΥΣ σύμφωνα με την οποία, μεταξύ άλλων, άλαλα τα χείλη των κληρικών - η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, φαίνεται να εφαρμόζεται πολύ επιλεκτικά, να αποκλείονται πολύ συγκεκριμένοι και να έχουν κανονικό, διαδικτυακό κυρίως, βήμα οι υπόλοιποι - έπεσε στην αντίληψή μου αυτό εδώ το άρθρο. Κάνε ένα κόπο, καλό είναι και σύντομο. Το εντυπωσιακό είναι ότι το μέσο στο οποίο δημοσιεύεται είναι μια αθλητική εφημερίδα - εξ' ου και τα πιο απίθανα μέρη που έγραψα παραπάνω! Έξυσα λίγο τη μνήμη μου και διαπίστωσα ότι είναι η ίδια που πριν μερικούς μήνες είχε το παρακάτω εξώφυλλο, για το οποίο βεβαίως είχε ακούσει τα γνωστά εξ' αμάξης.

Ο ίδιος αρθρογράφος πιο πρόσφατα έγραψε αυτό, που νομίζω εκφράζει σκέψεις και προβληματισμούς αρκετών, που κάποτε διστάζουμε και να τις γράψουμε, μη μας πουν, δεν ξέρω, συνωμοσιολόγους, ή απλά σκεφτόμαστε ότι δεν αξίζει τον κόπο. Ποιος θα το δει, ποιος θα το διαβάσει, ποιος θα καταλάβει! Αλλά αφού τον κόπο τον έκανε άλλος, καλά έκανε!

...Οι ζωές μας, όσο και ασφαλείς να είναι με την (οπωσδήποτε σπουδαία και σημαντική) συμβολή της επιστήμης, δεν αξίζουν τίποτε αν στερούνται ελευθερίας. Πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρες οφθαλμών και τη ζωή και την ελευθερία μας, με την ίδια προσοχή.

Κανένα είδος προπαγάνδας δεν πρέπει να μας "εκπαιδεύσει" ή να μας συνηθίσει, να βάζουμε στη ζυγαριά, τη μία υπέρτατη αξία εις βάρος της άλλης...

Ας κάνει ο καθένας τις δικές του σκέψεις περί των ανωτέρω ή και περί των υπολοίπων του άρθρου. Εγώ να πω ότι, πέρα από το γνωστό ελευθερία ή θάνατος, η αξία της ζωής έχει αντιπαρατεθεί με άλλες αξίες όπως η αρετή ή η εντιμότητα ήδη από τον καιρό του Ομήρου. Τιη ολοφύρεαι ούτως; Κάτθανε και Πάτροκλος.

Περί ασφάλειας και ελευθερίας, δε, έχω συναντήσει μια πολύ παραστατική εικόνα "εκκρεμούς", νομίζω είναι του Μπάουμαν απ' αυτό εδώ. Σύμφωνα μ' αυτή την εικόνα, δεν μπορούμε να τα έχουμε και τα δύο στο μέγιστο βαθμό. Αν έχουμε το ένα στο μέγιστο βαθμό, θα στερηθούμε το άλλο στο μέγιστο βαθμό. Συνήθως έχουμε λίγο ή πολύ από το ένα και πολύ ή λίγο από το άλλο, η δε εικόνα του "εκκρεμούς" δεικνύει πώς μεταβάλλονται οι επιλογές των κοινωνιών: πολύ ασφάλεια και ασφυκτιούμε από την ανελευθερία, ξεσηκωνόμαστε, ελευθερωνόμαστε, απειλούμαστε όμως κιόλας - και μετά ευχαρίστως αποδεχόμαστε περιορισμό της ελευθερίας μας με αντάλλαγμα λίγη περισσότερη ασφάλεια. Η ασφάλεια στην περίπτωση αυτού του σχήματος αναφέρεται σε ασφάλεια από τρομοκρατικά χτυπήματα ή κοινή εγκληματικότητα, αλλά θα έβρισκε εφαρμογή και ως προς τα σημερινά μας.

Και φυσικά, όλα αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία, από τη στιγμή που ως κοινή γνώμη θα θέλουμε απλώς αυτό που θέλουν να θέλουμε τα στρατευμένα μικρόφωνα και τα στρατευμένα πληκτρολόγια. Με την τρομακτική πρόοδο που έχουν κάνει οι νέες τεχνολογίες χειραγώγησης, απλά θα πω ότι αισθάνομαι ανακούφιση που πριν χρόνια διαχώρισα τη θέση μου. Μάλλον σήμερα θα ήθελα να φουντάρω με πέτρα δεμένη στο λαιμό μου αν δεν το είχα κάνει, αν είχα χρησιμοποιήσει την όποια ευφυΐα μου για να αποβλακώνονται όλοι οι υπόλοιποι...

Πάμε στη γειτονική Βουλγαρία! Πρωθυπουργός της χώρας είναι ο κύριος Μπόικο Μπορίσωφ, ένας τύπος που δε φαίνεται και ιδιαίτερα σοβαρός, μέχρι πριν λίγα χρόνια ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής και ενώ ήταν εν ενεργεία πρωθυπουργός σε προηγούμενη θητεία, και με εμφάνιση που παραπέμπει στο οργανωμένο έγκλημα. Αν δεις στο άρθρο στη wikipedia το βίο και την πολιτεία του, δεν τον λες και "ευσεβή" ή "άνθρωπο της Εκκλησίας", αν σημαίνουν κάτι αυτοί οι όροι. Ένας κανονικός βαλκάνιος πολιτικός φαίνεται!

Στις ελληνικές ιστοσελίδες δεν έφτασε καθόλου, ούτε καν στις περισσότερες εκκλησιαστικές, αλλά στις 30 Μαρτίου ο κύριος Μπορίσωφ δήλωσε ότι μπορεί να χρειαστεί να κλείσει τα πάντα, αλλά του είναι αδύνατο να κλείσει τους Ορθόδοξους ναούς. Φαίνεται πως αυτό ακριβώς ισχύει ακόμα και απόψε, λίγες ώρες πριν γράψω αυτό το κείμενο. Σε άλλη μετάφραση δηλώσεών του στα ελληνικά που συνάντησα και δεν μπορώ να βρω τώρα, είπε ότι δεν μπορεί να κλείσει τους ναούς, γιατί από τον κορωνοϊό θα μας σώσει ο ίδιος ο Κύριος.

Εξυπακούεται ότι ούτε η ίδια η Εκκλησία της Βουλγαρίας θα τους έκλεινε με δική της πρωτοβουλία. Το μόνο, ίσως, αξιοσημείωτο σε μια πρόσφατη εγκύκλιο που θυμάμαι να βρήκα σε ελληνική μετάφραση είναι μια "αυστηροποίηση" της ποιμαντικής πρακτικής σχετικά με τη συμμετοχή στη Θεία Ευχαριστία. Οι ιερείς να μεταλαμβάνουν μόνο ενορίτες τους που τους έχουν πριν εξομολογήσει, ή κάτι τέτοιο. Ίσως αυτό να πηγαίνει αντίθετα προς τη συνήθη κατεύθυνση των τελευταίων δεκαετιών, ίσως κάπου κάπου να ξεβολεύει, ίσως και κατά περίπτωση να ξεβολεύει αδικαιολόγητα θα μπορούσε να πει κανείς, αλλά όταν από αλλού διαβάζεις κάτι τέτοια, μήπως και χρειάζεται λίγο τέτοιο ξεβόλεμα για να μην ξεφύγουμε, κι αυτό ανεξαρτήτως κορωνοϊού. Έχω ακούσει, πάντως, καλά λόγια για το παραδοσιακό φρόνημα της παρούσας γενιάς των βουλγάρων ιεραρχών και μάλλον τα παραπάνω το επιβεβαιώνουν. Πολλά αλλάζουν από μέρα σε μέρα, αλλά εύχομαι οι απόγονοι του Ασπαρούχ και του Τερβέλ να γιορτάσουν και για μας, που χάρη στην υπευθυνότητα και την κοινωνική ευαισθησία μας έχουμε πιο σοβαρά πράγματα να κάνουμε από το να υμνούμε το Νικητή του Θανάτου. Έτσι μας είπαν, άλλωστε, οι ιστοσελίδες, αλλά και οι δεσποτάδες.

Η Βουλγαρία δεν είναι και κράτος χωρίς εξαρτήσεις. Είναι στο ΝΑΤΟ, είναι στην ΕΕ, έχει πολυπληθή τουρκική μειονότητα (10% ή κάπου τόσο), της οποίας οι βουλευτές ελέγχουν συχνά τις κυβερνήσεις συνεργασίας, μήπως και την παρούσα. Γι' αυτό, άλλωστε - ή και γι' αυτό, άλλωστε, δεν λαμβάνουμε και ιδιαίτερη υποστήριξη από τη Βουλγαρία σε διεθνή φόρα όποτε έχουμε θέματα με την Τουρκία (δηλαδή καθημερινά). Θα πρέπει να έχει επισήμως δηλωμένη αθεΐα αρκετά μεγαλύτερη από τη δική μας, λόγω κομμουνιστικού παρελθόντος. Ετήσιο αριθμό εκτρώσεων συγκρίσιμο με το δικό μας και δημογραφικό πρόβλημα δυο κλικ χειρότερο από το δικό μας. Ούτε και νομίζω η Εκκλησία της Βουλγαρίας να έχει με το κράτος τη θεσμική σύνδεση που έχει η δική μας με το δικό μας κράτος. Ίσως γι' αυτό ακριβώς να βρέθηκαν κάποιοι παραδοσιακοί κληρικοί σε θέσεις ιεραρχών, ίσως γι' αυτό ακριβώς έχει τη δυνατότητα να αρθρώνει φωνή χριστιανικής εκκλησίας και όχι κρατικού φορέα. Αλλά αυτό είναι τεράστια συζήτηση για άλλοτε. Πάντως, ως προς τα παρόντα - καμία απ' αυτές τις εξαρτήσεις και κοινωνικές συνθήκες δεν εμπόδισαν τον πρωθυπουργό τους να πάρει τη στάση που πήρε.

Είναι κάπου 25 μέρες που η Θεία Λατρεία και η Μυστηριακή Ζωή στον τόπο μας είναι εκτός νόμου - εκτός από κάποιες ελιτ-ουργίες με τη συμμετοχή ενός δεσπότη, ενός προβεβλημένου ψάλτη και ενός φωτογράφου. Το ίδιο διάστημα, η Εκκλησία της Βουλγαρίας ιερουργεί κανονικά, φαντάζομαι με τα σχετικά μέτρα της εποχής μας, αποστάσεις, απολυμάνσεις κλπ, και φαντάζομαι με αρκετά μειωμένο εκκλησίασμα λόγω φόβου, όπως άλλωστε ήταν και το δικό μας μέχρι τη Β' Κυριακή των Νηστειών που ίσχυε η θρησκευτική ελευθερία. Ευλόγως θα περίμενε κανείς ότι όλη αυτή η ανευθυνότητα των Βουλγάρων θα είχε τινάξει στα ύψη τα κρούσματα κορωνοϊού και θα είχε οδηγήσει σε εκατόμβες νεκρών. Πολλώ μάλλον που δεν διαθέτουν και τους κορυφαίους των κορυφαίων επιστημόνων που έχουμε εμείς.

Σύμφωνα με τα τελευταία επίσημα στοιχεία:

Ελλάδα 1955 κρούσματα, 87 νεκροί

Βουλγαρία 618 κρούσματα, 24 νεκροί

Είναι λογικό να έχουμε εμείς περισσότερους, γιατί μάλλον ταξιδεύουμε περισσότερο και γιατί είμαστε πιο κοντά στην Ιταλία (αν παίζει ρόλο σε έναν κόσμο που τα ταξίδια γίνονται με αεροπλάνο, τέλος πάντων) και γιατί έχουμε και κατά λίγα εκατομμύρια μεγαλύτερο πληθυσμό.

Αυτά, κι ο καθένας ας σκεφτεί ό,τι θέλει για όποιον θέλει. Οι αριθμοί αλλάζουν, βέβαια - αυξάνονται, για την ακρίβεια, δυστυχώς.

Τελευταίες μέρες εκδηλώθηκε και ο γνωστός ΚΥΡ!