1990 ή '91. 'Η ίσως και '89, κάπου εκεί. Ήμουν στο Λύκειο. Ο Πλατινί είχε σταματήσει τη μπάλα σχετικά νέος, στα 32 του, το '87, και το μεγάλο κενό στη ζωή μου ήρθε να το γεμίσει η μεγάλη Μίλαν της εποχής, η Μίλαν των τριών "ιπτάμενων Ολλανδών".
Τζένγκα, Μαλντίνι, Μπαρέζι, Κοστακούρτα, Ντοναντόνι, Ντε Νάπολι, Αντσελότι και οι ίδιοι οι Ολλανδοί, Ράικαρντ, Γκούλιτ και Φαν Μπάστεν. Κι ένα δεξί μπακ. Τασότι τον έλεγαν;
Μάρκο Φαν Μπάστεν. Τεράστιος φορ.
Καλός στον αέρα & με τη μπάλα στα πόδια, κάτι κοντρόλ λες και είχε στο στήθος του κόλλα UHU, τι να πεις. Ο Λουκάκου από τους σύγχρονους είναι λίγο έτσι, καλός και ψηλά και χαμηλά, και δυνατός και γρήγορος, αλλά ο Φαν Μπάστεν είχε και φινέτσα. Ο Λουκάκου είναι πολύ μεγάλος παίκτης, αλλά δεν έχει την ίδια φινέτσα. Είναι... γομάρι. Δυστυχώς αρκετούς τραυματισμούς ο Φαν Μπάστεν, εγκατέλειψε την ενεργό δράση λίγο πριν απ' τα 30 αν θυμάμαι καλά. Ο Πλατινί όχι, δεν είχε σπουδαίους τραυματισμούς, μάλλον βαριόταν να παίξει άλλο.
Ο Γκούλιτ και ο Ράικαρντ δεν ήταν μολούκοι όπως μας έλεγε ο Διακογιάννης, ούτε πολλώ μάλλον μαμελούκοι, όπως έλεγαν άλλοι που τα είχαν μπερδέψει τελείως. Οι μολούκοι έχουν καταγωγή από τα μέρη που σήμερα τα λέμε Ινδονησία και κάποτε τα έλεγαν Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες. Έχουν ασιατικά χαρακτηριστικά, αμυδρά ή πιο έντονα. Όπως, για παράδειγμα ο Χενκ Τεν Κάτε.
Ο Γκούλιτ και ο Ράικαρντ όμως ήταν σουριναμέζοι ή κάποιου άλλου είδους αφρο-καράιβες.
Εκείνη η Μίλαν λοιπόν έριχνε τεσσάρες και πεντάρες παντού. Όχι τεσσάρες και πεντάρες στην ΑΕΚ, τεσσάρες και πεντάρες στη Μπαρτσελόνα. Μετά ο Φαν Μπάστεν εγκατέλειψε, ο Γκούλιτ πήγε στην Τσέλσι, ήρθε ο Παπέν, μετά ο Σαβίσεβιτς και ο Ντεσαϊγί, εγώ μπήκα στο Πολυτεχνείο... αλλά για την ανομβρία ξεκίνησα να λέω.
Κάπου εκεί λοιπόν γύρω στο '90 είχε κάνει κάνα χρόνο που δεν είχε βρέξει καθόλου σε όλη την Ελλάδα. Οι αγρότες θα είχανε σίγουρα μεγάλα θέματα, αλλά θέματα υπήρχαν και με την ύδρευση της πρωτεύουσας. Αυτά θυμάμαι εγώ. Έβαζαν, τότε, οι εφημερίδες κάτι φωτογραφίες που ήταν, μας έλεγαν, από τη λίμνη του Μαραθώνα. Ήταν κάτι σεληνιακά τοπία, που, τι να πω, δεδομένου του ότι και μετά τις φωτογραφίες, και χωρίς να βρέξει για κάποιους ακόμα μήνες είχαμε νερό να πιούμε... εκ των υστέρων δύσκολα να πιστέψω ότι ήταν πραγματικές και ήταν πράγματι από το Μαραθώνα. Αλλά ας είναι, μπορεί και να ήταν.
Είχαμε τότε στις εφημερίδες και το δελτίο νερού! Μετά τα αθλητικά και το πρόγραμμα της τηλεόρασης, κοιτάζαμε για πόσες μέρες έχουμε νερό. Για 30 μέρες, 29 μέρες, 28 μέρες, έτσι πήγαινε το πράμα για κάποιο διάστημα. Φυσικά ελαμβάνοντο και μέτρα. Εκκλήσεις για περιορισμό της κατανάλωσης, κατακόρυφη αύξηση της τιμής του νερού, καζανάκι κάθε... δεύτερη χρήση, ναι είχαμε και τέτοια ωραία!
Τότε αποκτήσαμε και τη συνήθεια να πλένουμε τα οχήματά μας με κουβά και σφουγγάρι και όχι με λάστιχο, μια συνήθεια πολύ καλή που έμεινε. Ποτέ δεν είμαι υπέρ της οποιασδήποτε σπατάλης, πάντα επικροτώ τη λελογισμένη χρήση των πάντων.
Κι εκεί που είχαμε φτάσει να έχουμε νερό για 15 μέρες και αρχίζαμε να ανησυχούμε, έριξε μια γερή βροχή στην Αττική, που τη χαρήκαμε όλοι! Την επόμενη μέρα το δελτίο νερού μας είπε ότι τώρα είχαμε νερό για άλλες 5 μέρες επιπλέον, κι έτσι από τις 15 ανεβήκαμε στις 20! Την εβδομάδα που ακολούθησε έριξε δυο ή τρία ακόμα ψιλόβροχα, τελείως ψιλόβροχα, δε λες ότι γέμισαν τη λίμνη του Μαραθώνα οι δυο ψιχάλες που έπεσαν. Αλλά πάντως για κάποιο λόγο έπαψε ξαφνικά να γίνεται λόγος και το δελτίο νερού εξαφανίστηκε από τις εφημερίδες ως δια μαγείας. Εμείς είχαμε αποδεχτεί χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία πολλαπλασιασμό της τιμής του νερού (τουλάχιστον διπλασιασμό) και πλέον η προσοχή μας στρεφόταν σε ό,τι άλλο μας έλεγαν οι ειδήσεις και οι εφημερίδες.
Λοιπόν, αυτή η ιστορία μού άφησε ένα "κουσούρι"! Μ' αρέσει πολύ η βροχή, και όχι μόνο να την βλέπω αλλά και να την τρώω στο κεφάλι. Οι φυσιολογικοί άνθρωποι λένε "α, τι ωραίος ήλιος, πάμε μια βόλτα", εγώ λέω "α, τι ωραία βροχή, πάμε μια βόλτα"! Μισώ τις ομπρέλες περισσότερο κι από τα κινητά τηλέφωνα. Δεν έχω καμία, τις θεωρώ άχρηστα και ανούσια αντικείμενα που αν τις χρησιμοποιούσα θα μου στερούσαν μια από τις χαρές της ζωής!
Κάποια στιγμή έγινε το μεγάλο έργο της εκτροπής της κοίτης του... Αχελώου; Του Αχελώου νομίζω. Από εκείνη την ίδια κυβέρνηση, πιθανότατα. Είναι ένα από τα επακόλουθα του γιγαντισμού της Αθήνας, ότι εκτρέψαμε όλα τα ποτάμια για να υδρεύσουμε το λεκανοπέδιο. Αλλά δε θα κάτσω τώρα να επιχειρηματολογώ περί αποκεντρώσεως. Αυτό το έκανα τον καιρό των μνημονίων, τίποτα δε βγήκε, άκουσα στο περίπου μέχρι και ότι έχω ατζέντα να... διαμελίσω την Ελλάδα (!), οπότε άστο, δεν έχει νόημα. Πάντως να ολοκληρώθηκε η εκτροπή του Αχελώου και να απέδωσε ίσα ίσα εκείνη τη βδομάδα με τις βροχούλες, ώστε να δικαιολογείται πώς εξαφανίστηκε το πρόβλημα δια μαγείας, και μάλιστα χωρίς να το ανακοινώσουν - δημοσιοποιήσουν - πανηγυρίσουν... δύσκολο να το πιστέψεις.
Η ανομβρία ήταν υπαρκτή, αυτό είναι δεδομένο. Πρόβλημα υπήρχε όντως, δηλαδή. Κάποια μέτρα κατανοητό ότι έπρεπε να παρθούν. Το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος πόσο ήταν, όμως, και αν δικαιολογούσε το πόσο κατακόρυφα αυξήθηκε τότε το νερό, δεν θα το μάθουμε ποτέ και εκ της όλης εξελίξεως της ιστορίας δικαιούμαστε να υποπτευόμαστε πράγματα.
Πρωθυπουργός μας ήταν κάποιος Μητσοτάκης. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Τζένγκα, Μαλντίνι, Μπαρέζι, Κοστακούρτα, Ντοναντόνι, Ντε Νάπολι, Αντσελότι και οι ίδιοι οι Ολλανδοί, Ράικαρντ, Γκούλιτ και Φαν Μπάστεν. Κι ένα δεξί μπακ. Τασότι τον έλεγαν;
Μάρκο Φαν Μπάστεν. Τεράστιος φορ.
Καλός στον αέρα & με τη μπάλα στα πόδια, κάτι κοντρόλ λες και είχε στο στήθος του κόλλα UHU, τι να πεις. Ο Λουκάκου από τους σύγχρονους είναι λίγο έτσι, καλός και ψηλά και χαμηλά, και δυνατός και γρήγορος, αλλά ο Φαν Μπάστεν είχε και φινέτσα. Ο Λουκάκου είναι πολύ μεγάλος παίκτης, αλλά δεν έχει την ίδια φινέτσα. Είναι... γομάρι. Δυστυχώς αρκετούς τραυματισμούς ο Φαν Μπάστεν, εγκατέλειψε την ενεργό δράση λίγο πριν απ' τα 30 αν θυμάμαι καλά. Ο Πλατινί όχι, δεν είχε σπουδαίους τραυματισμούς, μάλλον βαριόταν να παίξει άλλο.
Ο Γκούλιτ και ο Ράικαρντ δεν ήταν μολούκοι όπως μας έλεγε ο Διακογιάννης, ούτε πολλώ μάλλον μαμελούκοι, όπως έλεγαν άλλοι που τα είχαν μπερδέψει τελείως. Οι μολούκοι έχουν καταγωγή από τα μέρη που σήμερα τα λέμε Ινδονησία και κάποτε τα έλεγαν Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες. Έχουν ασιατικά χαρακτηριστικά, αμυδρά ή πιο έντονα. Όπως, για παράδειγμα ο Χενκ Τεν Κάτε.
Ο Γκούλιτ και ο Ράικαρντ όμως ήταν σουριναμέζοι ή κάποιου άλλου είδους αφρο-καράιβες.
Εκείνη η Μίλαν λοιπόν έριχνε τεσσάρες και πεντάρες παντού. Όχι τεσσάρες και πεντάρες στην ΑΕΚ, τεσσάρες και πεντάρες στη Μπαρτσελόνα. Μετά ο Φαν Μπάστεν εγκατέλειψε, ο Γκούλιτ πήγε στην Τσέλσι, ήρθε ο Παπέν, μετά ο Σαβίσεβιτς και ο Ντεσαϊγί, εγώ μπήκα στο Πολυτεχνείο... αλλά για την ανομβρία ξεκίνησα να λέω.
Κάπου εκεί λοιπόν γύρω στο '90 είχε κάνει κάνα χρόνο που δεν είχε βρέξει καθόλου σε όλη την Ελλάδα. Οι αγρότες θα είχανε σίγουρα μεγάλα θέματα, αλλά θέματα υπήρχαν και με την ύδρευση της πρωτεύουσας. Αυτά θυμάμαι εγώ. Έβαζαν, τότε, οι εφημερίδες κάτι φωτογραφίες που ήταν, μας έλεγαν, από τη λίμνη του Μαραθώνα. Ήταν κάτι σεληνιακά τοπία, που, τι να πω, δεδομένου του ότι και μετά τις φωτογραφίες, και χωρίς να βρέξει για κάποιους ακόμα μήνες είχαμε νερό να πιούμε... εκ των υστέρων δύσκολα να πιστέψω ότι ήταν πραγματικές και ήταν πράγματι από το Μαραθώνα. Αλλά ας είναι, μπορεί και να ήταν.
Είχαμε τότε στις εφημερίδες και το δελτίο νερού! Μετά τα αθλητικά και το πρόγραμμα της τηλεόρασης, κοιτάζαμε για πόσες μέρες έχουμε νερό. Για 30 μέρες, 29 μέρες, 28 μέρες, έτσι πήγαινε το πράμα για κάποιο διάστημα. Φυσικά ελαμβάνοντο και μέτρα. Εκκλήσεις για περιορισμό της κατανάλωσης, κατακόρυφη αύξηση της τιμής του νερού, καζανάκι κάθε... δεύτερη χρήση, ναι είχαμε και τέτοια ωραία!
Τότε αποκτήσαμε και τη συνήθεια να πλένουμε τα οχήματά μας με κουβά και σφουγγάρι και όχι με λάστιχο, μια συνήθεια πολύ καλή που έμεινε. Ποτέ δεν είμαι υπέρ της οποιασδήποτε σπατάλης, πάντα επικροτώ τη λελογισμένη χρήση των πάντων.
Κι εκεί που είχαμε φτάσει να έχουμε νερό για 15 μέρες και αρχίζαμε να ανησυχούμε, έριξε μια γερή βροχή στην Αττική, που τη χαρήκαμε όλοι! Την επόμενη μέρα το δελτίο νερού μας είπε ότι τώρα είχαμε νερό για άλλες 5 μέρες επιπλέον, κι έτσι από τις 15 ανεβήκαμε στις 20! Την εβδομάδα που ακολούθησε έριξε δυο ή τρία ακόμα ψιλόβροχα, τελείως ψιλόβροχα, δε λες ότι γέμισαν τη λίμνη του Μαραθώνα οι δυο ψιχάλες που έπεσαν. Αλλά πάντως για κάποιο λόγο έπαψε ξαφνικά να γίνεται λόγος και το δελτίο νερού εξαφανίστηκε από τις εφημερίδες ως δια μαγείας. Εμείς είχαμε αποδεχτεί χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία πολλαπλασιασμό της τιμής του νερού (τουλάχιστον διπλασιασμό) και πλέον η προσοχή μας στρεφόταν σε ό,τι άλλο μας έλεγαν οι ειδήσεις και οι εφημερίδες.
Λοιπόν, αυτή η ιστορία μού άφησε ένα "κουσούρι"! Μ' αρέσει πολύ η βροχή, και όχι μόνο να την βλέπω αλλά και να την τρώω στο κεφάλι. Οι φυσιολογικοί άνθρωποι λένε "α, τι ωραίος ήλιος, πάμε μια βόλτα", εγώ λέω "α, τι ωραία βροχή, πάμε μια βόλτα"! Μισώ τις ομπρέλες περισσότερο κι από τα κινητά τηλέφωνα. Δεν έχω καμία, τις θεωρώ άχρηστα και ανούσια αντικείμενα που αν τις χρησιμοποιούσα θα μου στερούσαν μια από τις χαρές της ζωής!
Κάποια στιγμή έγινε το μεγάλο έργο της εκτροπής της κοίτης του... Αχελώου; Του Αχελώου νομίζω. Από εκείνη την ίδια κυβέρνηση, πιθανότατα. Είναι ένα από τα επακόλουθα του γιγαντισμού της Αθήνας, ότι εκτρέψαμε όλα τα ποτάμια για να υδρεύσουμε το λεκανοπέδιο. Αλλά δε θα κάτσω τώρα να επιχειρηματολογώ περί αποκεντρώσεως. Αυτό το έκανα τον καιρό των μνημονίων, τίποτα δε βγήκε, άκουσα στο περίπου μέχρι και ότι έχω ατζέντα να... διαμελίσω την Ελλάδα (!), οπότε άστο, δεν έχει νόημα. Πάντως να ολοκληρώθηκε η εκτροπή του Αχελώου και να απέδωσε ίσα ίσα εκείνη τη βδομάδα με τις βροχούλες, ώστε να δικαιολογείται πώς εξαφανίστηκε το πρόβλημα δια μαγείας, και μάλιστα χωρίς να το ανακοινώσουν - δημοσιοποιήσουν - πανηγυρίσουν... δύσκολο να το πιστέψεις.
Η ανομβρία ήταν υπαρκτή, αυτό είναι δεδομένο. Πρόβλημα υπήρχε όντως, δηλαδή. Κάποια μέτρα κατανοητό ότι έπρεπε να παρθούν. Το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος πόσο ήταν, όμως, και αν δικαιολογούσε το πόσο κατακόρυφα αυξήθηκε τότε το νερό, δεν θα το μάθουμε ποτέ και εκ της όλης εξελίξεως της ιστορίας δικαιούμαστε να υποπτευόμαστε πράγματα.
Πρωθυπουργός μας ήταν κάποιος Μητσοτάκης. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου