Εκλογές, και τώρα τι;

Ξεκινάω σήμερα 24 Απριλίου να γράψω δυο λόγια για τα πολιτικά κόμματα και τα πολιτικά κώματα που ζητούν την ψήφο μας. Αυτό δεν κάνουν όλοι; Γιατί εγώ να αποτελέσω εξαίρεση;

Δεν ξέρω πότε θα το αναρτήσω, προφανώς έχω κάτι παραπάνω από δέκα μέρες μέχρι τις εκλογές. Ελπίζω, εκτός από το να βγάλω τα απωθημένα μου, να μου δοθεί η ευκαιρία στην πορεία να ενημερωθώ κάπως και για το τι λένε και κάποια κόμματα και κώματα που δεν φαίνονται πολύ. Όχι τίποτα άλλο, αλλά να μπορώ να σιχτιρίζω μετά λόγου γνώσεως. Πάμε λοιπόν.

ΠΑΣΟΚ. Συνώνυμο της φαυλότητας, της ψευτιάς, της απάτης - της "πολιτικής ως απάτη" στην υπέρτατη αποθέωσή της. Από πού να πρωτοαρχίσει κανείς. Αρκεί να θυμηθούμε ότι αν δεν ήταν το ψευδές και απατηλό σύνθημα "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" των εκλογών του '81 ώστε να εκμεταλλευτεί την τότε μετά-χουντική, μετά-βασιλική και, κυρίως, μετά-Ατίλα απογοήτευση και οργή του κόσμου κατά του δυτικού μπλοκ και της δεξιάς, τώρα το ΠΑΣΟΚ θα το θυμόμασταν μόνο όσοι θυμόμαστε π.χ. την ΕΔΗΚ. Μια συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν, το πολύ-πολύ. Μετά από αυτό μετράμε αισίως τριάντα χρόνια ψεύδους, μίζας και απάτης - αλλά το χειρότερο, εκμαυλισμού του λαού, άλλωστε μόνο εκμαυλισμένος και εξηλιθιωμένος λαός θα μπορούσε να τους ψηφίζει ξανά και πάλι.

Νέα Δημοκρατία. H Eλλάδα θα ήταν σήμερα μια διαφορετική χώρα, όχι ο περίγελως του πλανήτη, αν η NΔ διέσωζε στοιχειώδη πολιτική ετερότητα, αν δεν είχε αφεθεί να εκπασοκιστεί τόσο ταπεινωτικά και χυδαία. Τα πάντα όλα ο δάσκαλος σε μία φράση. Με μία λέξη. Εκπασοκισμός. Μέτρο φαυλότητας το ΠΑΣΟΚ, εκπασοκισμένη η ΝΔ. Σε κάποιους χώρους που συνήθως είχε το πάνω χέρι (π.χ. φοιτητικές παρατάξεις), μέχρι πασοκοτέρα του ΠΑΣΟΚ, θα έλεγε κανείς. Δύο επιπλέον αρνητικά. Πρώτον, ακόμα χαμηλότερη ποιότητα στελεχών, κατά μέσο όρο. Δεύτερον, απόπειρα καπήλευσης της πίστης όσων πιστεύουμε - και μάλιστα με βλακώδη τρόπο. Κάποιος να πει στον κύριο Σαμαρά ότι ο Ων δεν είναι ούτε "μεταφυσική ανάγκη", ούτε "αθέατη όψη της συνείδησης", ούτε "η επίγνωση του αγνώστου", ούτε λουλουδάκια και πεταλουδίτσες.

Πάμε στα άλλα, αρχίζοντας από Αριστερά. Ένα γενικότερο σχόλιο. Ο χώρος της Αριστεράς στην Ελλάδα, ή να το πω μάλλον πιο σωστά, ο χώρος των κοινωνικών ευαισθησιών στην Ελλάδα, ιστορικά έχει πνευματικά αναστήματα σαφώς περισσότερα απ' ότι ο αντίποδας. Η Δεξιά, άλλωστε, στην πιο σκληρή μορφή της, σα να μου φαίνεται φύσει αντίθετη στη Διαννόηση, τουλάχιστον για τον πολύ κόσμο. Τι τα θέλεις τα πολιτισμικά, τα γεωπολιτικά, τις αναλύσεις και τα ηλιοβασιλέματα; Θα βρούμε μερικούς λογοτεχνάδες, θα τους βρούμε και πολυεθνικούς σπόνσορες και θα τον καλύψουμε το χώρο. Οι άλλοι μόνο business πρέπει να κάνουμε! Ο χρόνος είναι χρήμα! Ξεπέρασέ τα τα υπόλοιπα! Αυτό είναι άλλωστε το πατριωτικό σου καθήκον - σου πετάνε κι ένα τέτοιο πού και πού. Τέλος πάντων, προσωπική εντύπωση αυτό - για να επανέλθω όμως στην Αριστερά, κάνει πραγματικά αίσθηση ότι συνήθως οι αξιόλογοι αριστερών ευαισθησιών διαννοητές του τόπου επιλέγουν να απέχουν από την ενεργό πολιτική. Δυστυχώς αυτό είναι τρανταχτή ένδειξη της διαχρονικής φτώχειας ανθρώπινου δυναμικού των αντίστοιχων κομμάτων. Πιο αναλυτικά...

ΚΚΕ. Πιστεύει κανείς ότι η κυρία Παπαρήγα έχει την προσωπικότητα και τις ικανότητες που χρειάζονται ώστε να γίνει για την Ελλάδα ότι ο Λένιν για τη Σοβιετική Ένωση; Γιατί η ρητορική του κόμματος εκεί ανάγει.

ΣΥΡΙΖΑ με τις πολλές του τις συνιστώσες. Δεν ξεχνώ ότι ο κύριος Τσίπρας που είναι της γενιάς μου πρωτοστάτησε στο λεγόμενο μαθητικό κίνημα. Στις πρώτες γελοίες μαθητικές καταλήψεις που δημιούργησαν τόσο κακό προηγούμενο για την παιδεία ήταν που πήρε τα πρώτα του πολιτικά παράσημα. Ένα συν όμως, η παρουσία του Μανώλη Γλέζου ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας. Σημειώνω για τον Γλέζο όχι μόνο την γνωστή ιστορία με το κατέβασμα της γερμανικής (και όχι ναζιστικής) σημαίας από την Ακρόπολη, αλλά και όσα λέγονται για το έργο του στο χώρο της αυτοδιοίκησης στη Νάξο, για τα οποία ίσως θα είχε ενδιαφέρον να ενημερωθεί κανείς περισσότερο. Ας συγκρίνει κανείς με τον επικεφαλής του αντίστοιχου ψηφοδελτίου του ΠΑΣΟΚ για να καταλάβει. Κάτσε κάτω από την κάλπη... Κατά τα άλλα, οι συριζαίοι ευρωαριστεροί και vive l' Hollande. Σκέφτομαι ότι οι τόσο συχνές αναφορές της ευρωαριστεράς στις γαλλικές εκλογές και στον κύριο Ολάντ τους είναι από χρήσιμες έως ζωτικά απαραίτητες επικοινωνιακά, γιατί καλύπτουν την έλλειψη ποιότητας μεταξύ των δικών τους στελεχών.

ΔΗΜΑΡ. Γενόσημο ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο ασφαλές με το πρωτότυπο σκεύασμα. Made in Bangladesh που λέμε. Δεν έχω καταλάβει γιατί ο κύριος Κουβέλης τα τσούγκρισε με τον κύριο Τσίπρα πριν μερικά χρόνια και δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι θα πάει στις Βρυξέλλες και θα διαπραγματευτεί για το χρέος και την ανάπτυξη και θα τον ακούσουνε όλοι με ανοιχτό το στόμα και λοιπά γραφικά. Στα πλην για όσους έχουν ιστορικές ευαισθησίες, αν δεν κάνω λάθος οι κυρίες Δραγώνα και Ρεπούση πολιτεύονται αμφότερες εδώ.

Κοινωνική Συμφωνία. Μα είναι κωμικό να βλέπεις την κυρία Κατσέλη, Υπουργό Ανεργίας στη μεγαλύτερη διάρκεια της προηγούμενης Βουλής, να καταγγέλει το μνημόνιο.

Οικολόγοι Πράσινοι. Σε κίτρινο δε βγαίνουνε; Εγώ είμαι με την ΑΕΚ.

Πάμε απέναντι. Ανεξάρτητοι Έλληνες, με ολίγη από Άρμα Πολιτών, Δημαρά, Μαρκάτο αλλά και αντιμνημονιακό προφέσορα Νότη Μαριά (γερό συν το τελευταίο όνομα για μένα). Φαίνεται ότι μεγάλο κομμάτι των αλά-50s χριστιανών και εθνικοφρόνων ψηφοφόρων, αυτού του - πώς να το πω - καλοπροαίρετου αλλά ακατέργαστου λαϊκού πατριωτισμού, κατευθύνονται για εκεί. Επειδή έχω καλούς και αγαπητούς φίλους που παίρνουν αυτή την κατεύθυνση, έκατσα στα πολύ γρήγορα και έριξα μια ματιά στο οικονομικό τους πρόγραμμα, τουλάχιστον σε επίπεδο τίτλων, ώστε να μιλάω με κάποιο λόγο γνώσεως. Μάλιστα, έμαθα και κάτι από κει! Έμαθα ποιοι παράγοντες επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα. Είναι ενδιαφέρον στοιχείο. Μπορείς να το δεις και συ αν θέλεις, είναι στην αρχή, δεν θα χρειαστεί να διαβάσεις πολλές σελίδες. Κατά τα άλλα, δεξιάς κατεύθυνσης σαφώς, με μειώσεις συντελεστών για επιχειρήσεις και τέτοια. Με πολλά να συμφωνήσει κανείς, με πολλά που λένε βεβαίως και άλλοι. Πάντως δεξιά απόχρωση. Μου γεννάται λοιπόν η απορία πώς ο κύριος Καμμένος δήλωσε πρόσφατα ότι στα οικονομικά ταυτίζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως φταίει το γεγονός ότι δεν μπήκα στην ίδια διαδικασία για τον ΣΥΡΙΖΑ! Για το φαινόμενο Καμμένος αυτό καθαυτό... τι να πει κανείς. Στηρίζεται στο ύψωμα της φωνής, στη χειρονομία... βάζει "νέα τάξη", ταυτότητες, Σένγκεν, Bilderberg... ψεκασμούς ίσως (!!!)... άρες... μάρες... αδύνατο να απορρίψεις αλλά ούτε και να αποδείξεις - αποδεχτείς ορθολογικά την ουσία όσων λέει... όχι, δεν θα τον πω λαϊκιστή. Αποφεύγω αυτή τη λέξη, τη θεωρώ άτοπη και δολοφονημένη, για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Θα πω όμως ότι αν απέναντι στην επιδρομή της κατά Κοντογιώργη "Διεθνούς των Αγορών", η λαϊκή δεξιά δεν κατάφερε να γεννήσει άλλου είδους πολιτική ποιότητα, τότε καλά τα έλεγα στα καταληκτικά σχόλια του προηγούμενου κειμένου - η λύση μπορεί να δοθεί μόνο από την Κοινωνία των Πολιτών. Χαρακτηριστικό του τρόπου Καμμένου είναι και το πώς προσπάθησε να φέρει στο κίνημά του τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, που λόγω πολιτικής συμπάθειας έτυχε να προσέξω. Ένα πράμα σα να λέμε, ΜΙΧΑΛΗ Σ' ΑΓΑΠΑΜΕ, ΕΛΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΘΑ... και τελευταίο πλην, προσπάθεια καπήλευσης κι από εδώ της πίστης όσων πιστεύουμε.

ΛΑΟΣ. Η πολιτική ως γελοιότητα. Και χοντρή καπήλευση της πίστης. Με ποιο δικαίωμα η Ορθοδοξία στο όνομα της φαρσοκωμωδίας του Καρατζαφέρη;

Χρυσή Αυγή. Ελπίζω να μην χρειάζεται να εξηγήσω πολλά. Απλώς μια διευκρίνηση, που ξέρω ότι δε χρειάζεται για τους 2-3 φίλους που με διαβάζουν - αλλά μπορεί κάποιος αφελής χριστιανός και εθνικόφρων να πέσει σε τούτο το γραπτό. Δεν είναι χριστιανοί ούτε για τα προσχήματα, ούτε για την καπηλεία βρε αδερφέ. Έχουν στα έντυπά τους ανοιχτά αναφερθεί με τη ρητορική των νεοκαλικαντζάρων.

Και μια στάση στους φιλελεύθερους. Δράση, ΔΗΣΥ ή όπως το λένε το κώμα της κυρίας Μπακογιάννη (καλή δύναμη πάντως σε ανθρώπινο επίπεδο για τις δύσκολες ώρες), Δημιουργία Ξανά. Δυο κουβέντες καταρχήν σε ιδεολογικό επίπεδο περί φιλελευθερισμού ως έννοια. Η ελευθερία είναι ίσως η δεύτερη πιο δολοφονημένη λέξη της ελληνικής γλώσσας (πρώτη είναι η αγάπη). Έχουμε φτάσει ο,τιδήποτε δε μας βολεύει, μας γεννά ευθύνες, υποχρεώσεις, περιορισμούς, να το αισθανόμαστε, να το βιώνουμε ως στέρηση της ελευθερίας μας! Εν προκειμένω, στο οικονομικό επίπεδο, είναι θαυμάσιο το να δίνει η οργάνωση της κοινωνίας στο άτομο την ελευθερία να αναπτύσσει τη δυναμική του στο έπακρο, προς όφελος του ιδίου του ατόμου και της ίδιας της κοινωνίας. ΔΕΝ είναι θαυμάσιο το να δίνει η οργάνωση της κοινωνίας στο άτομο την ελευθερία να τρώει το γείτονά του. Και καλά θα κάνει η οργάνωση της κοινωνίας να ΣΤΕΡΕΙ από το άτομο - ή και την πολυεθνική εταιρία - την ελευθερία να το κάνει αυτό. Δεύτερη σκέψη - που στη βάση της αποτελεί κριτική εξ ίσου στην "αριστερά" και στη "δεξιά". Οικονομία σημαίνει νομή του οίκου. Διαφέντεμα του σπιτιού. Δεν μπορεί το διαφέντεμα του σπιτιού να γίνεται βάσει ιδεολογημάτων! Το σπίτι σου το διαφεντεύεις ψάχνοντας για τις συμφέρουσες λύσεις σε πρακτικά προβλήματα! Δεν μπορώ δηλαδή να δεχτώ για παντού-και-πάντα σωστή την ιδέα ότι όλα θα λυθούν αν κοπεί τελείως ο κάθε κρατικός παρεμβατισμός και η κάθε κρατική προστασία! Και αντίστοιχα από την άλλη πλευρά της αριστεράς, αν κρατικοποιηθούν τα πάντα. Ειδικά για τις παρούσες συνθήκες στη χώρα μας, θεωρώ ότι η πλήρης απελευθέρωση της αγοράς όπως την παρουσιάζουν οι τρεις αυτές δυνάμεις (που αλήθεια, γιατί άραγε δεν κατεβαίνουν μαζί;), οδηγεί απλώς σε αποικιοποίηση. Την έχω εξηγήσει αυτή τη γνώμη αναλυτικά εδώ. Κατ' εμέ λοιπόν, στην παρούσα συγκυρία αυτές οι δυνάμεις προτείνουν λάθος δρόμο. Αν ως κρατική οντότητα, τεχνογνωσία, γενική οικονομία ήμασταν μέγεθος Γερμανίας, πιστεύω θα έλεγα το ακριβώς αντίθετο. Στα πλην και των τριών η καπήλευση της "κοινής λογικής", στην οποία καταφεύγουν για να στηρίξουν τις προτάσεις τους. Θεωρώ έως προσβλητικό να απευθύνεται κανείς σε νοήμονες συνομιλητές με όρους "εγώ τώρα θα σου πω τι λέει η κοινή λογική" (και προφανώς υποννοώντας ότι άμα δε συμφωνείς είσαι παράλογος). Θα μπορούσα να αρχίσω να βρίσκω και άλλα να γκρινιάξω για τον όλο χαρακτήρα του "ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού" πέραν των οικονομικών, αλλά ας σταματήσω εδώ.

Στα επί μέρους. Ο κύριος Μάνος και η κυρία Μπακογιάννη έχουν το παρελθόν που έχουν στην πολιτική, ενώ ο κύριος Τζήμερος, ο αρχιδημιουργός ξανά, είναι καινούριος και άφθαρτος, όπως άλλωστε και όλο το κόμμα του. Παρ' όλες τις παραπάνω ουσιαστικές διαφωνίες μου, ο φιλελευθερισμός ασφαλώς και καλώς δεν είναι εκτός νόμου, οπότε όποιος πιστεύει ότι αυτές οι προτάσεις δίνουν διέξοδο, ας διαλέξει. Ο κύριος Μάνος παρουσιάζεται για σοφός... δεν είμαι πεπεισμένος περί αυτού... καθόλου πεπεισμένος, για την ακρίβεια. Μαζί του πολιτεύεται η κυρία Ξαφά, αλλά και ο καθηγητής Βερέμης of 1821 fame (μη σε τρομάζει το ντοκιμανταίρ, δες το, αλλά δες το κριτικά, όπως αλήθεια και τούτες τις γραμμές ελπίζω κριτικά να τις διαβάζεις). Επίσης βέβαια μαζί είναι και η Φιλελεύθερη Συμμαχία του κυρίου Βαλιανάτου. Η κυρία Μπακογιάννη είναι της γνωστής φεουδαρχικής οικογενείας. ΑΝ πίστευα ότι ο φιλελευθερισμός είναι η λύση που ζητάμε, εγώ θα προσανατολιζόμουν προς τον κύριο Τζήμερο. Τουλάχιστον τίμιος μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Ιδρυτικό ρόλο στην προσπάθεια της Δημιουργίας Ξανά είχαν, απ' ότι καταλαβαίνω, μεταξύ άλλων και Οι Δημοκρατικοί, ένα μικρό κόμμα που έβλεπα με συμπάθεια. Ο τίτλος του κόμματος κάπως σουρεαλιστικός, είναι προφανές ότι απευθύνεται στον κόσμο με όρους επικοινωνιολογίας, αλλά τέλος πάντων.

Και τα λιμά. Μέτωπο ΟΧΙ. Τον κύριο Καζάκη τον είδαμε και τον μάθαμε. Ομολογώ ότι μιλάει πειστικά στις εμφανίσεις του. Τελείως αριστερός φυσικά, δεν το αρνείται άλλωστε. Όποιος θέλει να κρατικοποιηθούν οι ντιλιβεράδες και τα περίπτερα για να λυθούν όλα μας τα προβλήματα, ας τον έχει υπόψη. Ο κύριος Παπαθεμελής πάλι έχει την ιστορία που έχει και ως βουλευτής και ως υπουργός. Εγώ θα έβαζα στην μέχρι τώρα πορεία του πρόσημο από αρνητικό έως ισχυρά αρνητικό. Την επικεφαλής του μετώπου καθηγήτρια Νεγρεπόντη - Δελιβάνη την έμαθα μόλις τώρα, μάλλον κακώς, μάλλον θα έπρεπε να την ήξερα.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ενδιαφέρουσα παρουσία, θα έλεγα. Ισχυρά αριστερή, αλλά τουλάχιστον με κάποιες αξιόλογες φωνές. Κυρίως αναφέρομαι στον κύριο Δελαστίκ αλλά και στους δημοσιογράφους Άρη Χατζηστεφάνου - Κατερίνα Κιτίδη, τους δημιουργούς της Χρεοκρατίας. Δεν νομίζω ότι πολιτεύονται οι τελευταίοι αλλά στηρίζουν ανοιχτά, όπως διαβάσαμε στον τύπο. Αν μη τι άλλο, από αυτούς τους δύο μάθαμε πράγματα, που αργότερα μπήκαν στη δημόσια συζήτηση και έχουν φτάσει να αποτελούν εξαγγελίες πολλών ετερόκλητων κομμάτων. Π.χ. εγώ από αυτούς άκουσα πρώτα για την επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους, που βρίσκεται πλέον στο πρόγραμμα και του Καμμένου. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ περνιέται για έκφραση της ισχυρά αριστερής διαννόησης - σε αντίθεση με το ΕΠΑΜ και τον Καζάκη που είναι η λαϊκή αριστερά. Αναρωτιέμαι για ποιο λόγο δεν κατεβαίνουν μαζί με το ΟΧΙ, αλλά ποιος ξέρει. Δεν θα τα βρήκαν.

Κοινωνία. Θα αφιερώσω μερικές επιπλέον σκέψεις εδώ, λόγω προσωπικών γνωριμιών. Κατ' αρχήν, να πω ότι είναι η μόνη φωνή που ενώ απευθύνεται στην πίστη των ανθρώπων, δεν μπορώ να πω ότι καπηλεύεται. Είναι όντως πιστοί χριστιανοί οι άνθρωποι. Βέβαια, σκοπός είναι η κοινωνία μας να προωθήσει τους αρίστους και όχι κατ' ανάγκην τους εκκλησιαζομένους, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Από κει και πέρα. Έχω γκρινιάξει αρκετές φορές για το "κόλλημα" με τον Καποδίστρια, τι μπορεί άραγε να σημαίνει και πότε τους όρισε ο ίδιος συνεχιστές του. Βλέποντας τη σελίδα τους, με απωθούν βιντεάκια του τύπου "ο Νεκτάριος Μουλατσιώτης συνιστά την Κοινωνία", ή "ο Καζάκης είναι άθεος". Δεν είναι πολιτικός λόγος επιπέδου αυτό! Πλην όμως, πρόσφατα διάβασα το κείμενο των Πολιτικών Θέσεων. Μου φάνηκε αξιόλογο για κείμενο αρχών, και κάπως δουλεμένο, χωρίς αυτές τις αμφιβόλου ουσίας αναφορές στον Καποδίστρια. Μάλλον τους το είπαν κι άλλοι! Επίσης, είδα την παρουσίαση των πολιτικών θέσεων στην τηλεόραση και σχημάτισα θετική εντύπωση για τον επικεφαλής, τον κύριο Ηλιάδη. Αξιόλογος άνθρωπος μου φάνηκε. Στα θετικά του συγκεκριμένου ρεύματος, που ελπίζω να έχει περάσει και στην πολιτική παράταξη και να εξακολουθεί να ισχύει, είναι η υγειής στάση σε γελοία θέματα που σπρώχνουν αναρθροκραυγάζοντες χριστιανούς στους δρόμους, όπως η κάρτα πολίτη. Γιατί χριστιανός δε θα πρέπει να σημαίνει καραγκιόζης. Για τη σύγκριση, να πω ότι ο γνωστός κύριος Δημήτρης Σταμάτης των Ανεξάρτητων Ελλήνων σε συνέντευξη στην τηλεόραση πριν μερικές εβδομάδες φάνηκε να ψαρεύει σαφώς στα νερά των χριστιανοφωνασκούντων.

Από κει και πέρα, πάντα με συμπάθεια για την Κοινωνία. Προφανώς χρειάζεται ακόμα δουλειά, βελτίωση του πολιτικού λόγου, προσέλκυση στελεχών επιπέδου. Αλληλένδετα είναι αυτά - όταν βελτιωθεί ο πολιτικός λόγος, θα γίνει πιο ελκυστικός ο χώρος και για άλλους ανθρώπους επιπέδου. Για να βελτιωθεί, να αποκρυσταλλωθεί και να εξειδικευτεί ο πολιτικός λόγος χρειάζονται ζυμώσεις και γι' αυτές χρειάζονται συνομιλητές. Ποιοι θα ήταν κατάλληλοι συνομιλητές για την Κοινωνία; Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η παλιά Χριστιανική Δημοκρατία θα έπρεπε να ήταν ένας τέτοιος συνομιλητής, από το χώρο της Αριστεράς, του χριστιανοκοινωνισμού. Υπάρχουν και άλλα πολιτικά - κοινωνικά ρεύματα και ανεξάρτητες προσωπικότητες που ψάχνουν την έξοδο στα τωρινά αδιέξοδα σε εποχές ακμής του Πολιτισμού μας. Μόνο εάν μπορούσε μια κρίσιμη μάζα ισχυρών και αξιόλογων προσωπικοτήτων που τυγχάνει να είναι και (συμβατικά μιλώντας) πιστοί χριστιανοί να συνυπάρξουν γύρω από το ίδιο τραπέζι, μόνο τότε θα μπορούσε ΣΕ ΒΑΘΟΣ ΧΡΟΝΟΥ να δημιουργηθεί ένα ρεύμα που θα συσπείρωνε τον (συμβατικά μιλώντας) πιστό λαό και θα ξυπνούσε λανθάνοντα πολιτισμικά βιώματα στον (συμβατικά κι αυτό) λιγότερο πιστό λαό. Απαραίτητη προϋπόθεση, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι να ξαναπάρουμε από την κλασσική Αριστερά την κοινωνική ευαισθησία και τη συλλογικότητα που της παραδώσαμε όταν αποφασίσαμε ως χριστιανοί να ταυτιστούμε με τη Δεξιά. Εκεί νομίζω ότι τα ρεύματα του χριστιανοκοινωνισμού μπορούν να βοηθήσουν πολύ.

Συνεχίζοντας την περιήγηση. Έχουμε πλέον και Κόμμα Πειρατών Ελλάδας! Για κάποιο λόγο, δεν μπορώ να μπω πια στη σελίδα τους (ειρωνία, ε;), αλλά όταν είχαν πρωτοϊδρυθεί είχα πέσει πάνω στο μανιφέστο τους. Περιείχε 57 (!!!) αναφορές στη λέξη "ελευθερία" ή παράγωγα. Ίσως έπρεπε να μετονομαστεί σε Κόμμα Δολοφόνων Λέξεων Ελλάδας. Μην το απορρίψεις πάντως ακόμα για επιλογή διαμαρτυρίας.

Οι άλλοι ελπίζω ότι θα βρουν τη μεγαλοψυχία να με συγχωρέσουν που δεν τους κοίταξα. Ξεχωρίζει πάντως η ιστορική εκλογική συνεργασία ΚΚΕ (μ-λ) - Μ.Λ. ΚΚΕ. Αγεφύρωτες ιδεολογικές διαφορές μπαίνουν στην άκρη λόγω της κρίσιμης συγκυρίας!!!

Και τώρα που τα είπαμε όλα αυτά και τους θάψαμε όλους, εμείς οι ακόμα αναποφάσιστοι τι κάνουμε; Νομίζω υπάρχει μια σειρά κριτηρίων με βάση τα οποία μπορούμε να διαλέξουμε, αλλά θα έλεγα ότι πρώτα θα πρέπει να σκεφτεί ο καθένας ποιο είναι το διακύβευμα των εκλογών, τι είναι αυτό για το οποίο καλούμαστε να αποφασίσουμε.

Νομίζω θα υπάρξουν σίγουρα ακόμα "πελάτες", δηλαδή αυτοί για τους οποίους το ερώτημα θα είναι ποιος διόρισε - θα διορίσει τους ίδιους - το γιο - την κόρη τους. Φοβάμαι ότι κατά μέσο όρο δεν έχουμε ως λαός την πολιτική παιδεία που απαιτείται για να γιατρέψουμε αυτή την αρρώστια μια και καλή. Κατά τα άλλα, προφανώς κυκλοφορεί ευρέως η ρητορική ότι το διακύβευμα των εκλογών είναι η πάση θυσία και άνευ όρων παραμονή στο ευρώ, ή κατ' άλλους και σ' αυτή τούτη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είμαι τέλος σίγουρος ότι πολλοί, πάρα πολλοί συμπολίτες μας, χωρίς να εμπίπτουν στην κατηγορία των πελατών ή ακόμα και των κολλημένων άνευ όρων ευρωπαϊστών, απλώς έχουν ανάγκες να καλύψουν και δε βλέπουν πώς, με ποια ηγεσία, θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε δρόμο ανατροπής. Αξίζει να σταθεί κανείς λίγο παραπάνω σ' αυτή την κατηγορία!

Κατ' αρχήν, να πω ότι υπό το βάρος των υπαρχόντων εσωτερικών και εξωτερικών εκβιασμών, εγώ θα δυσκολευτώ πολύ να κατηγορήσω οποιονδήποτε συμπολίτη μου για την επιλογή του στις εκλογές αυτές. Ακόμα και για πολλούς από τους "πελάτες" είμαι διατεθειμένος να τους αναγνωρίσω το ελαφρυντικό της βλακείας - άλλωστε το ίδιο ισχύει και για πολλούς άνευ όρων ευρωπαϊστές. Πολλώ μάλλον, δεν θα κατηγορήσω τους ανήκοντες στην τρίτη κατηγορία, ακόμα και ΠΑΣΟΚ να ψηφίσουν! Γιατί μπορεί εγώ να θέλω να ανατραπεί το σύμπαν, αλλά πώς θα μπορούσα να βάλω απέναντί μου τον Κώστα, το Γιάννη και τη Μαρία που εξαρτώνται από εισαγόμενα φάρμακα και να τους πω ότι, ε εντάξει, είναι απλό, εσείς θα είσαστε παράπλευρες απώλειες. Το στοιχείο όμως που παρουσιάζει ενδιαφέρον με αυτούς είναι πως έχουμε ανθρώπους που καταλαβαίνουν ότι η κοινωνία μας καταστρέφεται με την εμμονή στις καθεστωτικές δυνάμεις, πλην όμως για λόγους δικής τους επιβίωσης αναγκάζονται να στηρίξουν τελικά το καθεστώς. Είναι δηλαδή μία κλασσική περίπτωση όπου το καλώς εννοούμενο ιδιωτικό συμφέρον και το δημόσιο συμφέρον βρίσκονται σε σύγκρουση.

Κατά τη γνώμη μου, η παραπάνω διαπίστωση αποδεικνύει πέρα από κάθε αμφιβολία την πλήρη αποτυχία του παρόντος πολιτικού συστήματος. Επιτυχία για ένα σύστημα είναι το να παντρεύει το ιδιωτικό και το δημόσιο συμφέρον. Δεν θα πρέπει ο πολίτης να έρχεται αντιμέτωπος με τέτοια διλήμματα! Και εξυπακούεται ότι μετά από αυτό, κατά τη γνώμη μου απώτερος στόχος και τελικό διακύβευμα θα πρέπει να είναι η κατάρρευση του παρόντος συστήματος, η απονομιμοποίηση του πολιτικού προσωπικού και το ξαναχτίσιμο από την αρχή, προσέχοντας όμως πάντα κατά το δυνατόν την ελαχιστοποίηση των "παράπλευρων". Ας αρχίσουμε λοιπόν από τις επικείμμενες εκλογές και ας δούμε αν και τι μπορούμε να κάνουμε δι' αυτών προς αυτή την κατεύθυνση.

Ψήφος τακτικής. Δύσκολο όμως να αποφασίσει κανείς ποια είναι η καλύτερη τακτική! Ας το εξηγήσω λίγο αυτό με ένα παράδειγμα. Ποιο θα ήταν το πιο εφιαλτικό σενάριο για το βράδυ της Κυριακής 6 Μαΐου; Ο Βενιζέλος νικητής στο μπαλκόνι να χαιρετά, ε; Να σου πω εγώ ένα πιο εφιαλτικό ακόμα. Ψηφίζουμε μαζικά κάποιο αντιμνημονιακό κώμα, με ρεύμα, π.χ. ΣΥΡΙΖΑ ή Ανεξάρτητους Έλληνες. Το κώμα αυτό τα κάνει θάλασσα. Χρεωκοπούμε, βγαίνουμε απ' το ευρώ, κοινωνική αναταραχή... νέες εκλογές. Ο Βενιζέλος μας μαλώνει κιόλας από τηλεοράσεως για την κακή επιλογή των προηγούμενων εκλογών, αλλά μας αγαπάει βρε κουτά. Η οργή του κόσμου κατά των "αντιμνημονιακών" οδηγεί το Βενιζέλο σε θρίαμβο σαν σωτήρα... και μετά πια δε γλυτώνουμε με τίποτα. Υπάρχει κανείς που να είναι βέβαιος ότι οι Τσιπροκαμμένοι δεν θα τα κάνουν θάλασσα; Ή μήπως και με κάποιον παλαιότερο Βενιζέλο κάτι τέτοιο δεν έγινε; Δε μας έβαλε στο λούκι, δεν την έκανε δια των εκλογών στα πιο δύσκολα και δεν ήρθε σωτήρας μετά την καταστροφή;

Πολύ δύσκολο λοιπόν να μιλήσεις για τακτική. Σκέφτομαι μήπως η σοφότερη τακτική θα ήταν να ψηφίζαμε ξανά τα μιζοκόμματα, ώστε η κατάρρευση να έρθει με αυτά απάνω, μήπως μετά ξαναχτίσουμε απ' την αρχή με νέες δυνάμεις. Δεν μπορώ όμως να το κάνω αυτό εγώ. Θεωρώ ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ αποτελούν προσβολή για τον πολιτισμό μας, δεν έχω τη δύναμη να πείσω τον εαυτό μου να ψηφίσει ένα από αυτά ακόμα και αν δεχτώ ότι αυτό συντείνει στην ταχύτερη κατάρρευσή τους.

Ενδιαφέρον θα ήταν αν μπορούσαμε να στείλουμε στη Βουλή, δεν ξέρω, ίσως 25 κώματα. Μεταξύ σοβαρού κι αστείου, ας υποθέσουμε ότι μπαίνει κάποιος στο παραβάν, βγάζει στην άκρη ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Χρυσή Αυγή, ανακατεύει τα υπόλοιπα, κλείνει τα μάτια, πιάνει ένα από τα ανακατεμμένα στην τύχη και ψηφίζει αυτό! Αν γινόταν αυτό συντεταγμένα από μεγάλη μερίδα του κόσμου, τότε στατιστικώς θα είχαμε τον απόλυτο κατακερματισμό, με πολλά κόμματα σε συγκρίσιμα ποσοστά. Δηλαδή εικόνα πλήρους αποδοκιμασίας που είναι το ζητούμενο. Προφανώς η δυσκολία έγκειται στο ότι δεν μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει συντεταγμένα, ή ίσως δεν το σκέφτηκα νωρίτερα να ξεκινήσω καμπάνια στο facebook.

Φτάσαμε όμως στην επιλογή της ψήφου αποδοκιμασίας - διαμαρτυρίας. Μια παρατήρηση μόνο θα ήθελα να κάνω ως προς αυτό. Υπάρχει ψήφος διαμαρτυρίας σε κόμμα που θα μπει στη Βούλη, και ψήφος σε κόμμα που δεν θα μπει. Αν συμφωνήσουμε ότι σκοπός είναι να μειωθούν όσο γίνεται περισσότερο οι έδρες των "δύο", από τον εκλογικό νόμο αυτό επιτυγχάνεται καλύτερα αν α) μπουν στη Βουλή όσο περισσότερα κόμματα γίνεται, και β) είναι όσο γίνεται μικρότερο το ποσοστό των κομμάτων που ΔΕΝ θα μπουν στη Βουλή. Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να ψηφίσει ένα από τα κόμματα που παλεύουν στο όριο του 3% ώστε να το βοηθήσει να μπει. Από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις φαίνεται αυτά να είναι ο ΛΑΟΣ, οι Οικολόγοι και δευτερευόντως η ΔΗΣΥ και η Δράση. Βέβαια ερχόμαστε τώρα σε άλλους προβληματισμούς. Η Δράση και η ΔΗΣΥ είναι δεδομένο ότι θα στηρίξουν τον όποιο συνασπισμό μιζοκομμάτων προκύψει, ενώ ο ΛΑΟΣ θα κάνει κάτι τυχαίο, οπορτουνιστικό και αλλοπρόσαλο, το οποίο θα δικαιολογήσει με επεξήγηση που θα υποτιμά τη νοημοσύνη σου.

Αντίθετα, ψήφος σε κόμμα που είναι βέβαιο ότι δεν θα μπει στη Βουλή δεν κόβει έδρες από τα πρώτα κόμματα, επομένως κατ' ουσίαν δεν αποτρέπει τη δυνατότητά τους να βλάπτουν την κοινωνία. Κόβει ίσως μόνο το "πρεστίζ" τους - άλλες οι 130 έδρες με 24%, άλλες με 32%. Κατ' αυτό και μόνο, η ψήφος διαμαρτυρίας σε κόμμα που δεν θα μπει στη Βουλή διαφέρει από τη συνειδητή αποχή διαμαρτυρίας ή το συνειδητό λευκό - κινήσεις πάντως που εγώ ομολογώ ότι δεν έχω αποκλείσει. Προφανώς βέβαια θετική ψήφος σε κάποιο κόμμα, είτε μπαίνει είτε δεν μπαίνει ως συνειδητή επιλογή είναι άλλο πράγμα από τα παραπάνω. Τα παραπάνω αφορούν τους αναποφάσιστους που ψάχνονται στο πέλαγος της αποδοκιμασίας - διαμαρτυρίας - επιθυμίας να δουν το σύστημα να καταρρέει.

Να υπενθυμίσω και να τονίσω ότι οι διάφοροι υπολογισμοί ποιος θα μπει και ποιος δε θα μπει είναι με βάση τις δημοσκοπήσεις που έχουμε δει. Δε βάζω το χέρι στη φωτιά για την ακρίβεια των στοιχείων - και μάλιστα ακούγεται ότι οι περισσότεροι πολίτες αρνούνται να απαντήσουν στους δημοσκόπους. Σε προηγούμενες εκλογές όμως οι δημοσκοπήσεις έδιναν μια καλή ένδειξη.

Αυτές είναι οι σκέψεις και οι προβληματισμοί. Εμένα με κόβω να αποφασίζω μέσα στο παραβάν. Καλό βόλι.