Διαβάσαμε και μάθαμε πολλά ωραία τις τελευταίες εβδομάδες, μετά την εκλογή για πρώτη φορά μελών της Χρυσής Αυγής στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Οι πιο πολλοί φρικάραμε, καλαμπουρίσαμε ή και τα δύο μαζί με τον κύριο "Εγέρθητο", που αργότερα μάθαμε ότι είναι εκλεγμένος βουλευτής στην Α' Αθηνών, αν δεν κάνω λάθος, ονομάζεται κατά κόσμον Γεώργιος Γερμενής και κατά... διάολον Kaiadas. Είναι, λέει, μπασίστας του black metal συγκροτήματος Naer Mataron (το όνομα σημαίνει τον Άδη στη μυθολογία των Σουμερίων, σύμφωνα με τα μέλη του). Αναζητούν δε την κατάργηση του χριστιανικού συστήματος και την εγκατάσταση κάποιου καινούριου.
Είναι τρελλοί αυτοί οι χρυσαυγίτες...
Λοιπόν, αυτοί οι τύποι πήρανε 450,000 ψήφους στις εκογές της 6ης Μαΐου, με κάποιες χτυπητές και λυπηρές καταστάσεις. Πήραν, για παράδειγμα, ψήφους στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα. Πόσο να ανησυχούμε;
Όπως έχουν γράψει και πολλοί άλλοι, (θα πρέπει να δεχτούμε ότι) αυτό το αποτέλεσμα δεν αντικατοπτρίζει ιδεολογικές πραγματικότητες της ελληνικής κοινωνίας. Θα πρέπει να δεχτούμε ότι δεν έχουμε 450,000 νεοναζί και σατανιστές ανάμεσά μας. Αυτό που θα πω εγώ ότι έχουμε, είναι τουλάχιστον 450,000 συμπολίτες μας υλικώς εξαθλιωμένους, πολιτικώς αγράμματους και πολιτισμικώς άρρωστους. Τι κάνουμε τώρα;
Κατ' αρχήν ψυχραιμία. Δεν είναι τα πράγματα τόσο οριακά. Το "αυγό του φιδιού" δεν είναι καθόλου κοντά στο να εκκολαφθεί. Αλλά και περίσκεψη. Προβληματισμός. Από πολλούς. Μικρή σημασία έχει το αν είναι 450,000, 350,000 ή 100,000 οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής. Και 15 ρωμιοί να ακολουθούσαν αυτά τα ζώα, θα έπρεπε να προβληματιστούμε εξίσου. Άλλο να είχαμε κληρονομιά βανδάλων, βησιγότθων, τευτόνων ή λοιπών φράγκων. Τότε θα ήταν φυσικό σε εποχή βαθιάς υλικής ανέχειας να ακολουθούν οι απελπισμένοι συμπολίτες τέτοιους δρόμους! Αλλά εμείς έχουμε Πολιτισμό ζωντανό, παραδεδομένο μέχρι τη γενιά μας. Γι' αυτό ακριβώς χρειάζεται να πάρουμε μια ανάσα και να προβληματιστούμε λίγο.
Σε πρώτο επίπεδο, προφανώς μια θαυμάσια αντιμετώπιση του φαινομένου είναι η γελοιοποίηση (που δεν είναι δα και τίποτα δύσκολο, καθότι τα ζώα αυτογελοιοποιούνται) και η κατάδειξη της αγραμματοσύνης. Π.χ. η αντιμετώπιση του Ράδιο Αρβύλα ήταν μια χαρά προσπάθεια σ' αυτή την κατεύθυνση. Ή σε πιο σοβαρούς τόνους και σε άλλο τελείως κλίμα, το κειμενάκι του κυρίου Ξυδιά σχετικά με το... εγέρθητο.
Υπάρχει όμως ο κίνδυνος να μείνουμε στη γελοιοποίηση και να κρύψουμε κάτω από το χαλί πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας μας, που ας πούμε είναι ευκαιρία τώρα να αντιμετωπίσουμε, πριν το φαινόμενο πάρει πιο ανησυχητικές διαστάσεις. Ας μην υποκρινόμαστε ότι δεν τρέχει δα και τίποτα και ας μην περιμένουμε να τρέξει...
Προφανώς λοιπόν πρώτα η μπάλα παίρνει όσους - εγχώριους και ξένους - ευθύνονται για την οικονομική κρίση. Νομίζω ότι ο καθένας πια πρέπει να έχει σχηματίσει τη γνώμη του σχετικά με το ποιοι είναι αυτοί - η Ευρώπη, οι τράπεζες, η πολιτική μας τάξη, ο ελληνικός λαός, "ο καπιταλισμός ηλίθιε", οι εξωγήινοι - μην πιάσουμε τώρα αυτή την κουβέντα. Εγώ θα πω απλώς το εξής. Τι είναι το έθνος; Κατά Κοντογιώργη, έθνος είναι η συνείδηση της κοινωνίας. Μου φαίνεται λοιπόν ότι σε μια κοινωνία εξαθλιωμένη από διαρκή λιτότητα χωρίς ελπίδα, είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν στρεβλώσεις στη συνείδησή της. Να δεχτώ ότι κάποια μέτρα λιτότητας, άντε σκληρής, ήταν αναπόφευκτα. Πού είναι το φως στο βάθος του τούνελ; Κάποια "αναπτυξιακά μαντζούνια" που ακούμε τελευταία θα δώσουν άραγε ελπίδα; Βάσιμη ελπίδα, που θα διαρκέσει; Φτάνει δηλαδή να πέσουν κάποια χρήματα στην αγορά για να φανεί φως; Και να γίνουν οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις, δηλαδή να χτυπηθεί η γραφειοκρατία και να ανοίξουν στον ελεύθερο ανταγωνισμό όλα τα επαγγέλματα; Φτάνουν αυτά; Αυτό φαίνεται να υποστηρίζουν οι δυνάμεις που μιλούν για ανάπτυξη. Έχω εκφράσει σε προηγούμενες αναρτήσεις (εδώ κι εδώ) συγκεκριμένες επιφυλάξεις επ' αυτού και μάλλον να μην επαναλαμβάνομαι. Θα ήθελα πολύ να τα λάβουν υπόψη σοβαρά αυτά οι αρμόδιοι, αλλά προφανώς το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να καταθέσω την ανησυχία μου εδώ για εσένα τον αγαπητό φίλο που με διαβάζεις. Χρήματα πάντως έχουν πέσει πάρα πολλά τα τελευταία τριάντα χρόνια. Εν μέσω πακτωλού φτάσαμε εδώ που φτάσαμε! Αν τα χρήματα που θα πέσουν, όταν πέσουν, πάλι δεν πιάσουν τόπο, τότε είναι δεδομένο ότι σε λίγα χρόνια θα ξαναβρεθούμε να φταίνε για όλα οι κοπρίτες οι Έλληνες που τα φάγανε με τον Πάγκαλο - και τότε δε θέλω ούτε να σκέφτομαι πού θα πάει η Χρυσή Αυγή. Εύχομαι οι επιφυλάξεις μου να είναι αβάσιμες, να υπάρχουν πράγματα που αγνοώ.
Παίρνω πάσα όμως από τον παραπάνω ορισμό του έθνους, για να προχωρήσω με την επόμενη κατηγορία ανθρώπων που θα πρέπει... να συνέλθουν. Πρόκειται γι' αυτούς που θέλουν μια κονωνία χωρίς συνείδηση, τους άτοπους αριστερούς. Για μερικές γνωστές και μη εξαιρεταίες συνωστισμένες κυρίες που τις πιάνει... ξεκατούρημα μόλις ακούσουν για γενοκτονία των Ποντίων. Με συγχωρείς φίλε μου που ρίχνω το επίπεδό μου, αλλά δεν τρέφω κανένα σεβασμό. Τη χαλάνε την κυρία τα τρία λεπτά της σχολικής προσευχής! Μα δε γίνεται σε κανένα ευρωπαϊκό σχολείο! Τι ατράνταχτο επιχείρημα! Για να εξηγούμεθα βέβαια. Και οι δεξιόστροφοι ευρωφιλελεύθεροι, τα ίδια ακριβώς λένε. Μέχρι σε ένα φόρουμ της Δημιουργίας Ξαφ(ν)ά, ένας περίεγος πρότεινε... απαγόρευση του νηπιοβαπτισμού! Δεν έφτασε τουλάχιστον μέχρι το πρόγραμμα του κόμματος (στη ΔΗΜΑΡ αν το πρότεινε πιθανότατα θα έφτανε).
Ας ρίξουν λοιπόν οι δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί ευρωμηδενιστές μια ματιά στις κοινωνίες που οραματίζονται.
Συγκεκριμένα, ας δούμε τις επιδόσεις της άκρας δεξιάς σε κάποιες τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.
- στις πρόσφατες γαλλικές εκλογές, η κυρία Λε Πεν έπεισε 6.4 εκατομμύρια γάλλους, ή 17.9% των ψηφισάντων.
- στις τελευταίες ολλανδικές εκλογές, το κόμμα του γνωστού κυρίου Βίλντερς έπεισε 1.4 εκατομμύρια ολλανδούς, ή 15.5% των ψηφισάντων. Η ολλανδική ακροδεξιά, μάλιστα, βρέθηκε να καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις, καθώς με την ανοχή της σχηματίστηκε κυβέρνηση στη χώρα, μέχρι που μάθαμε ότι απέσυρε την ανοχή της και η κυβέρνηση έπεσε.
- στις φινλανδικές εκλογές του 2011, οι Αληθινοί Φινλανδοί έπεισαν 560,000 ψηφοφόρους, ή ποσοστό 19.1% και πλησίασαν την πρώτη θέση!
- στις τελευταίες δανικές εκλογές, το Κόμμα του Δανικού Λαού πήρε 430,000 ψήφους, ή 12.3%.
Και να μη συνεχίσω.
Βέβαια, για λόγους ακρίβειας και ορθότητας να πω ότι τα παραπάνω κόμματα δεν προσιδιάζουν ίσως τόσο στη Χρυσή Αυγή, όσο π.χ. στο ΛΑΟΣ. Έστω κι έτσι όμως, πρώτον το γελοιογραφικό στοιχείο παραμένει. Και δεύτερον, εν πάση περιπτώσει, ακόμα και για το σκοπό των μηδενιστών που υποτίθεται πως είναι μια κοινωνία ανοιχτή πλουραλιστική "πολυπολιτισμική" κλπ, είναι προφανές πως το αποτέλεσμα του μηδενισμού τους, πανευρωπαϊκώς είναι ακριβώς η εκλογική ενίσχυση των αντίθετων φωνών! Μια κοινωνία με μόνο συνεκτικό στοιχείο και με μόνη συνείδηση την πολιτική ορθότητα δεν είναι ούτε ανοιχτή ούτε κλειστή - είναι καταδικασμένη να την παίρνει ο... άνεμος μέχρι να βρει και να πέσει σε κάποιον... Καϊάντας...
Για να τελειώνουμε. Το ρωμέικο ήταν πάντα και είναι ακόμα οικουμενική πρόταση πολιτισμού. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αποδομήσουμε το ρωμέικο προκειμένου να έχουμε μια υγειώς ανοιχτή κοινωνία. Ίσως η κυρία Ρεπούση και οι συν αυτή αριστεροί και δεξιοί ευρωχαζοχαρούμενοι ενδιαφέρονται για μια άρρωστη, απολίτιστη κοινωνία, ανοιχτή σε όλους τους δυνατούς εκμαυλισμούς. Ή ίσως απλώς δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Ή συνδυασμός των δύο παραπάνω (το πιο πιθανό).
Σου προτείνω να δεις λίγο το ιστολόγιο μιας κυρίας από τη Βρετάνη, της κυρίας Simone Le Baron. Π.χ. αυτό το κείμενο που έγραψε, αλλά και άλλα παλαιότερα, αν ψάξεις. Πόσο πολύ έχει καταλάβει αυτή η κυρία, αυτή η ξένη, τον πολιτισμό μας - και πόσο πολύ τον έχει χάσει η κάθε δικιά μας Ρεπούση! Αυτό ακριβώς το στοιχείο δείχνει την οικουμενική πρόταση πολιτισμού - που άλλοι την χαμπαριάζουν, άλλοι όχι... ανεξάρτητα από φυλετική καταγωγή. Γι' αυτό ακριβώς ο Πολιτισμός μας ούτε κινδυνεύει ούτε θα κινδυνεύσει ποτέ να χαθεί. Τι λέμε τώρα! Η Πόλη η ίδια έπεσε, και ο Πολιτισμός μας δε χάθηκε. Οι άνθρωποι κινδυνεύουν να τον χάσουν, αυτό ναι, ισχύει. Μα γι' αυτό ακριβώς πρέπει να μας προβληματίσει το φαινόμενο Χρυσή Αυγή - κι ας σταματήσω εδώ να πλατυάζω και ας επανέλθω στο κυρίως θέμα αυτού του κειμένου.
Νομίζω το παραπάνω παραλήρημα - που όμως το διαβάζω και μ' αρέσει οπότε λέω να μην το σβήσω - γεννά το ερώτημα, γιατί χάνουν ή κινδυνεύουν να χάσουν συμπολίτες μας την αίσθηση του Πολιτισμού μας. Προφανώς η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό είναι τα προβλήματα της παιδείας - η ποιότητα, ο προσανατολισμός, το περιεχόμενο, οι στόχοι της εθνικής μας παιδείας. Είμαι όμως έξω από το χώρο αυτό για αρκετά χρόνια τώρα, οπότε δε θα γράψω κάτι παραπάνω από αυτό που λένε οι περισσότεροι, ότι δηλαδή τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά.
Ήθελα να επικεντρωθώ λιγάκι στη στάση και ημών ως χριστιανών και ως εκκλησία. Καταβάλοντας μεγάλη προσπάθεια να μην πλήξω ευαίσθητες χορδές (κι εσύ που με ξέρεις, ξέρεις και πόσο σπάνιο είναι αυτό για μένα), ας ξεκινήσω με μια ιστορία.
Θά 'μουν 15 χρονών περίπου όταν διάβασα Τα Μυστικά Του Βάλτου. Κάπου εκεί μέσα η συγγραφέας παρουσιάζει τον καπετάν Άγρα να κάνει το σταυρό του πριν ξεκινήσει να κάψει το βουλγαροχώρι... άραγε, με τη βοήθεια του Θεού να το κάψει καλύτερα...; Ήταν μια εικόνα που με χτύπησε, κάτι μέσα μου φώναζε ότι εδώ κάτι δεν πάει καλά. Σημειωτέον ότι ήταν περίοδος έξαρσης του μακεδονικού ζητήματος, με συλλαλητήρια και γενικότερα φορτισμένο περιβάλλον. Ήμουν και μικρός. Το άφησα, κύλησαν τα χρόνια, διαμορφώθηκα...
Δεν θέλω να αναλύω, μη γράψω και τίποτα άγαρμπο. Ας σκεφτεί ο καθένας. Ας προβληματιστούμε, αυτή η εικόνα συνάδει με την Πίστη μας; Συνάδει με τον Πολιτισμό μας;
Κάποτε πλησιάζαμε τους γειτονικούς λαούς, αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα, κομίζοντας οικουμενική πρόταση πολιτισμού - και μάλιστα σε περιόδους ακμής. Συμφωνείς; Ή μήπως με έχουν παραεπηρρεάσει τα γραπτά του κυρίου Γιανναρά;! Αν συμφωνείς... το κάνουμε και τώρα; Αν όχι... γιατί όχι; Μπορούμε να το κάνουμε; Ενδεχομένως στρατηγικώς δεν μπορούμε. Ενδεχομένως δεν μπορούμε γιατί εμείς οι ίδιοι έχουμε χάσει την αίσθηση αυτού του Πολιτισμού. Αν ισχύει το δεύτερο, να κάναμε καμιά προσπάθεια να την ξαναβρούμε;
Δεν ξέρω. Πολλά ερωτήματα. Ο καθένας ας απαντήσει. Εγώ απλώς βλέπω στον κατάλογο της Μυριοβίβλου ακόμα τα Μυστικά του Βάλτου, όπως και σε βιβλιοθήκες ενοριών, και κάτι μέσα μου εξακολουθεί να φωνάζει ότι κάτι δεν πάει καλά. Όχι, όχι, δε λέω να το κάψουμε. Αλλά πάνε 75 χρόνια που γράφτηκε. Άλλες οι ευαισθησίες της εποχής εκείνης, άλλες οι προσλαμβάνουσες, άλλες οι εμπειρίες και οι προκλήσεις. Και βέβαια, εκείνο τον καιρό ήτανε και φρέσκο το αίμα το ανθρώπινο, το χυμένο - και χύθηκε κι άλλο, πολύ, λίγα χρόνια αργότερα. Γι' αυτό και καταννοητές όλες οι στάσεις, ανθρώπινες. Προβληματισμός είναι τούτο δω. Όχι κριτική, ούτε κατηγόρια. Μη με πεις κι εθνομηδενιστή!
Εν τέλη, αυτό που λέω εδώ είναι, μήπως να δουλέψουμε λίγο μέσα μας το "παράδειγμα" του "χριστιανού και εθνικόφρονα" που μας παραδόθηκε; Αυτό λέω. Και, ξέρεις, ένα θέμα είναι πώς τοποθετούμαστε, και ένα άλλο είναι τι εντύπωση δίνουμε. Έξω, στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ο χριστιανός κι ο εθνικιστής είναι "έννοιες" (καταχρηστική λέξη) που εν πολλοίς ταυτίζονται. Καλό αυτό; Ας απαντήσει ο καθένας, μην πω τίποτα άκομψο. Αλλά αν όχι... να το διορθώναμε;
Σε τελική ανάλυση, φίλε μου, αυτό που φαντάζομαι εγώ είναι ένα παιδί 18 χρονών, που ψηφίζει για πρώτη φορά. Μετρίων ικανοτήτων και από λαϊκά κοινωνικά στρώματα. Οικονομικά εξαθλιωμένοι γονείς. Το σχολείο δεν δίνει Πολιτισμό - δεν στοχεύει καν στο να δώσει Πολιτισμό - στοχεύει σε γνώσεις - στοχεύει σε εκπαίδευση, όχι σε μόρφωση - και ούτε κι εκεί πετυχαίνει. Από την Εκκλησία τι μήνυμα παίρνει το παιδί; Αν είναι "τυχερός" (συμβατική η χρήση της λέξης), θα δει μεγάλη αγιότητα! Καμία αμφιβολία! Αν δεν είναι; Εθνοφυλετισμό και... (μεγάλο δίλημμα αν κάνει να το γράψω ή όχι) μοναστήρια με υπεράκτιες εταιρίες; Βάλε και το μεταναστευτικό στη σούπα. Δες κι αυτό, που έφτασε στο BBC, αλλά εμείς δεν έχουμε πάρει χαμπάρι. Πού βρίσκουν τα λεφτά οι χρυσαυγίτες για τα πακέτα βοήθειας; Πού να ξέρω εγώ; Μπορεί να τους τα φέρνει ο διάολος των Σουμερίων...
Τι ψηφίζει μετά το παιδί;
Προσοχή λοιπόν. Ψυχραιμία, αλλά και προσοχή. Να μορφωθούμε καλύτερα. Να βρούμε, να νοιώσουμε, να αισθανθούμε τον Πολιτισμό μας! Και να τον δείξουμε και στους συμπολίτες μας, όσο μπορούμε από το μετερίζι της ζωής του ο καθένας.
Δεν έχουμε μούτρα Σουμέριων εμείς...
Υ.Γ. Στο επόμενο επεισόδιο: Cipralex, ή η Λύση του Τσιπριακού.
Είναι τρελλοί αυτοί οι χρυσαυγίτες...
Λοιπόν, αυτοί οι τύποι πήρανε 450,000 ψήφους στις εκογές της 6ης Μαΐου, με κάποιες χτυπητές και λυπηρές καταστάσεις. Πήραν, για παράδειγμα, ψήφους στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα. Πόσο να ανησυχούμε;
Όπως έχουν γράψει και πολλοί άλλοι, (θα πρέπει να δεχτούμε ότι) αυτό το αποτέλεσμα δεν αντικατοπτρίζει ιδεολογικές πραγματικότητες της ελληνικής κοινωνίας. Θα πρέπει να δεχτούμε ότι δεν έχουμε 450,000 νεοναζί και σατανιστές ανάμεσά μας. Αυτό που θα πω εγώ ότι έχουμε, είναι τουλάχιστον 450,000 συμπολίτες μας υλικώς εξαθλιωμένους, πολιτικώς αγράμματους και πολιτισμικώς άρρωστους. Τι κάνουμε τώρα;
Κατ' αρχήν ψυχραιμία. Δεν είναι τα πράγματα τόσο οριακά. Το "αυγό του φιδιού" δεν είναι καθόλου κοντά στο να εκκολαφθεί. Αλλά και περίσκεψη. Προβληματισμός. Από πολλούς. Μικρή σημασία έχει το αν είναι 450,000, 350,000 ή 100,000 οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής. Και 15 ρωμιοί να ακολουθούσαν αυτά τα ζώα, θα έπρεπε να προβληματιστούμε εξίσου. Άλλο να είχαμε κληρονομιά βανδάλων, βησιγότθων, τευτόνων ή λοιπών φράγκων. Τότε θα ήταν φυσικό σε εποχή βαθιάς υλικής ανέχειας να ακολουθούν οι απελπισμένοι συμπολίτες τέτοιους δρόμους! Αλλά εμείς έχουμε Πολιτισμό ζωντανό, παραδεδομένο μέχρι τη γενιά μας. Γι' αυτό ακριβώς χρειάζεται να πάρουμε μια ανάσα και να προβληματιστούμε λίγο.
Σε πρώτο επίπεδο, προφανώς μια θαυμάσια αντιμετώπιση του φαινομένου είναι η γελοιοποίηση (που δεν είναι δα και τίποτα δύσκολο, καθότι τα ζώα αυτογελοιοποιούνται) και η κατάδειξη της αγραμματοσύνης. Π.χ. η αντιμετώπιση του Ράδιο Αρβύλα ήταν μια χαρά προσπάθεια σ' αυτή την κατεύθυνση. Ή σε πιο σοβαρούς τόνους και σε άλλο τελείως κλίμα, το κειμενάκι του κυρίου Ξυδιά σχετικά με το... εγέρθητο.
Υπάρχει όμως ο κίνδυνος να μείνουμε στη γελοιοποίηση και να κρύψουμε κάτω από το χαλί πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας μας, που ας πούμε είναι ευκαιρία τώρα να αντιμετωπίσουμε, πριν το φαινόμενο πάρει πιο ανησυχητικές διαστάσεις. Ας μην υποκρινόμαστε ότι δεν τρέχει δα και τίποτα και ας μην περιμένουμε να τρέξει...
Προφανώς λοιπόν πρώτα η μπάλα παίρνει όσους - εγχώριους και ξένους - ευθύνονται για την οικονομική κρίση. Νομίζω ότι ο καθένας πια πρέπει να έχει σχηματίσει τη γνώμη του σχετικά με το ποιοι είναι αυτοί - η Ευρώπη, οι τράπεζες, η πολιτική μας τάξη, ο ελληνικός λαός, "ο καπιταλισμός ηλίθιε", οι εξωγήινοι - μην πιάσουμε τώρα αυτή την κουβέντα. Εγώ θα πω απλώς το εξής. Τι είναι το έθνος; Κατά Κοντογιώργη, έθνος είναι η συνείδηση της κοινωνίας. Μου φαίνεται λοιπόν ότι σε μια κοινωνία εξαθλιωμένη από διαρκή λιτότητα χωρίς ελπίδα, είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν στρεβλώσεις στη συνείδησή της. Να δεχτώ ότι κάποια μέτρα λιτότητας, άντε σκληρής, ήταν αναπόφευκτα. Πού είναι το φως στο βάθος του τούνελ; Κάποια "αναπτυξιακά μαντζούνια" που ακούμε τελευταία θα δώσουν άραγε ελπίδα; Βάσιμη ελπίδα, που θα διαρκέσει; Φτάνει δηλαδή να πέσουν κάποια χρήματα στην αγορά για να φανεί φως; Και να γίνουν οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις, δηλαδή να χτυπηθεί η γραφειοκρατία και να ανοίξουν στον ελεύθερο ανταγωνισμό όλα τα επαγγέλματα; Φτάνουν αυτά; Αυτό φαίνεται να υποστηρίζουν οι δυνάμεις που μιλούν για ανάπτυξη. Έχω εκφράσει σε προηγούμενες αναρτήσεις (εδώ κι εδώ) συγκεκριμένες επιφυλάξεις επ' αυτού και μάλλον να μην επαναλαμβάνομαι. Θα ήθελα πολύ να τα λάβουν υπόψη σοβαρά αυτά οι αρμόδιοι, αλλά προφανώς το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να καταθέσω την ανησυχία μου εδώ για εσένα τον αγαπητό φίλο που με διαβάζεις. Χρήματα πάντως έχουν πέσει πάρα πολλά τα τελευταία τριάντα χρόνια. Εν μέσω πακτωλού φτάσαμε εδώ που φτάσαμε! Αν τα χρήματα που θα πέσουν, όταν πέσουν, πάλι δεν πιάσουν τόπο, τότε είναι δεδομένο ότι σε λίγα χρόνια θα ξαναβρεθούμε να φταίνε για όλα οι κοπρίτες οι Έλληνες που τα φάγανε με τον Πάγκαλο - και τότε δε θέλω ούτε να σκέφτομαι πού θα πάει η Χρυσή Αυγή. Εύχομαι οι επιφυλάξεις μου να είναι αβάσιμες, να υπάρχουν πράγματα που αγνοώ.
Παίρνω πάσα όμως από τον παραπάνω ορισμό του έθνους, για να προχωρήσω με την επόμενη κατηγορία ανθρώπων που θα πρέπει... να συνέλθουν. Πρόκειται γι' αυτούς που θέλουν μια κονωνία χωρίς συνείδηση, τους άτοπους αριστερούς. Για μερικές γνωστές και μη εξαιρεταίες συνωστισμένες κυρίες που τις πιάνει... ξεκατούρημα μόλις ακούσουν για γενοκτονία των Ποντίων. Με συγχωρείς φίλε μου που ρίχνω το επίπεδό μου, αλλά δεν τρέφω κανένα σεβασμό. Τη χαλάνε την κυρία τα τρία λεπτά της σχολικής προσευχής! Μα δε γίνεται σε κανένα ευρωπαϊκό σχολείο! Τι ατράνταχτο επιχείρημα! Για να εξηγούμεθα βέβαια. Και οι δεξιόστροφοι ευρωφιλελεύθεροι, τα ίδια ακριβώς λένε. Μέχρι σε ένα φόρουμ της Δημιουργίας Ξαφ(ν)ά, ένας περίεγος πρότεινε... απαγόρευση του νηπιοβαπτισμού! Δεν έφτασε τουλάχιστον μέχρι το πρόγραμμα του κόμματος (στη ΔΗΜΑΡ αν το πρότεινε πιθανότατα θα έφτανε).
Ας ρίξουν λοιπόν οι δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί ευρωμηδενιστές μια ματιά στις κοινωνίες που οραματίζονται.
Συγκεκριμένα, ας δούμε τις επιδόσεις της άκρας δεξιάς σε κάποιες τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.
- στις πρόσφατες γαλλικές εκλογές, η κυρία Λε Πεν έπεισε 6.4 εκατομμύρια γάλλους, ή 17.9% των ψηφισάντων.
- στις τελευταίες ολλανδικές εκλογές, το κόμμα του γνωστού κυρίου Βίλντερς έπεισε 1.4 εκατομμύρια ολλανδούς, ή 15.5% των ψηφισάντων. Η ολλανδική ακροδεξιά, μάλιστα, βρέθηκε να καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις, καθώς με την ανοχή της σχηματίστηκε κυβέρνηση στη χώρα, μέχρι που μάθαμε ότι απέσυρε την ανοχή της και η κυβέρνηση έπεσε.
- στις φινλανδικές εκλογές του 2011, οι Αληθινοί Φινλανδοί έπεισαν 560,000 ψηφοφόρους, ή ποσοστό 19.1% και πλησίασαν την πρώτη θέση!
- στις τελευταίες δανικές εκλογές, το Κόμμα του Δανικού Λαού πήρε 430,000 ψήφους, ή 12.3%.
Και να μη συνεχίσω.
Βέβαια, για λόγους ακρίβειας και ορθότητας να πω ότι τα παραπάνω κόμματα δεν προσιδιάζουν ίσως τόσο στη Χρυσή Αυγή, όσο π.χ. στο ΛΑΟΣ. Έστω κι έτσι όμως, πρώτον το γελοιογραφικό στοιχείο παραμένει. Και δεύτερον, εν πάση περιπτώσει, ακόμα και για το σκοπό των μηδενιστών που υποτίθεται πως είναι μια κοινωνία ανοιχτή πλουραλιστική "πολυπολιτισμική" κλπ, είναι προφανές πως το αποτέλεσμα του μηδενισμού τους, πανευρωπαϊκώς είναι ακριβώς η εκλογική ενίσχυση των αντίθετων φωνών! Μια κοινωνία με μόνο συνεκτικό στοιχείο και με μόνη συνείδηση την πολιτική ορθότητα δεν είναι ούτε ανοιχτή ούτε κλειστή - είναι καταδικασμένη να την παίρνει ο... άνεμος μέχρι να βρει και να πέσει σε κάποιον... Καϊάντας...
Για να τελειώνουμε. Το ρωμέικο ήταν πάντα και είναι ακόμα οικουμενική πρόταση πολιτισμού. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αποδομήσουμε το ρωμέικο προκειμένου να έχουμε μια υγειώς ανοιχτή κοινωνία. Ίσως η κυρία Ρεπούση και οι συν αυτή αριστεροί και δεξιοί ευρωχαζοχαρούμενοι ενδιαφέρονται για μια άρρωστη, απολίτιστη κοινωνία, ανοιχτή σε όλους τους δυνατούς εκμαυλισμούς. Ή ίσως απλώς δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Ή συνδυασμός των δύο παραπάνω (το πιο πιθανό).
Σου προτείνω να δεις λίγο το ιστολόγιο μιας κυρίας από τη Βρετάνη, της κυρίας Simone Le Baron. Π.χ. αυτό το κείμενο που έγραψε, αλλά και άλλα παλαιότερα, αν ψάξεις. Πόσο πολύ έχει καταλάβει αυτή η κυρία, αυτή η ξένη, τον πολιτισμό μας - και πόσο πολύ τον έχει χάσει η κάθε δικιά μας Ρεπούση! Αυτό ακριβώς το στοιχείο δείχνει την οικουμενική πρόταση πολιτισμού - που άλλοι την χαμπαριάζουν, άλλοι όχι... ανεξάρτητα από φυλετική καταγωγή. Γι' αυτό ακριβώς ο Πολιτισμός μας ούτε κινδυνεύει ούτε θα κινδυνεύσει ποτέ να χαθεί. Τι λέμε τώρα! Η Πόλη η ίδια έπεσε, και ο Πολιτισμός μας δε χάθηκε. Οι άνθρωποι κινδυνεύουν να τον χάσουν, αυτό ναι, ισχύει. Μα γι' αυτό ακριβώς πρέπει να μας προβληματίσει το φαινόμενο Χρυσή Αυγή - κι ας σταματήσω εδώ να πλατυάζω και ας επανέλθω στο κυρίως θέμα αυτού του κειμένου.
Νομίζω το παραπάνω παραλήρημα - που όμως το διαβάζω και μ' αρέσει οπότε λέω να μην το σβήσω - γεννά το ερώτημα, γιατί χάνουν ή κινδυνεύουν να χάσουν συμπολίτες μας την αίσθηση του Πολιτισμού μας. Προφανώς η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό είναι τα προβλήματα της παιδείας - η ποιότητα, ο προσανατολισμός, το περιεχόμενο, οι στόχοι της εθνικής μας παιδείας. Είμαι όμως έξω από το χώρο αυτό για αρκετά χρόνια τώρα, οπότε δε θα γράψω κάτι παραπάνω από αυτό που λένε οι περισσότεροι, ότι δηλαδή τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά.
Ήθελα να επικεντρωθώ λιγάκι στη στάση και ημών ως χριστιανών και ως εκκλησία. Καταβάλοντας μεγάλη προσπάθεια να μην πλήξω ευαίσθητες χορδές (κι εσύ που με ξέρεις, ξέρεις και πόσο σπάνιο είναι αυτό για μένα), ας ξεκινήσω με μια ιστορία.
Θά 'μουν 15 χρονών περίπου όταν διάβασα Τα Μυστικά Του Βάλτου. Κάπου εκεί μέσα η συγγραφέας παρουσιάζει τον καπετάν Άγρα να κάνει το σταυρό του πριν ξεκινήσει να κάψει το βουλγαροχώρι... άραγε, με τη βοήθεια του Θεού να το κάψει καλύτερα...; Ήταν μια εικόνα που με χτύπησε, κάτι μέσα μου φώναζε ότι εδώ κάτι δεν πάει καλά. Σημειωτέον ότι ήταν περίοδος έξαρσης του μακεδονικού ζητήματος, με συλλαλητήρια και γενικότερα φορτισμένο περιβάλλον. Ήμουν και μικρός. Το άφησα, κύλησαν τα χρόνια, διαμορφώθηκα...
Δεν θέλω να αναλύω, μη γράψω και τίποτα άγαρμπο. Ας σκεφτεί ο καθένας. Ας προβληματιστούμε, αυτή η εικόνα συνάδει με την Πίστη μας; Συνάδει με τον Πολιτισμό μας;
Κάποτε πλησιάζαμε τους γειτονικούς λαούς, αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα, κομίζοντας οικουμενική πρόταση πολιτισμού - και μάλιστα σε περιόδους ακμής. Συμφωνείς; Ή μήπως με έχουν παραεπηρρεάσει τα γραπτά του κυρίου Γιανναρά;! Αν συμφωνείς... το κάνουμε και τώρα; Αν όχι... γιατί όχι; Μπορούμε να το κάνουμε; Ενδεχομένως στρατηγικώς δεν μπορούμε. Ενδεχομένως δεν μπορούμε γιατί εμείς οι ίδιοι έχουμε χάσει την αίσθηση αυτού του Πολιτισμού. Αν ισχύει το δεύτερο, να κάναμε καμιά προσπάθεια να την ξαναβρούμε;
Δεν ξέρω. Πολλά ερωτήματα. Ο καθένας ας απαντήσει. Εγώ απλώς βλέπω στον κατάλογο της Μυριοβίβλου ακόμα τα Μυστικά του Βάλτου, όπως και σε βιβλιοθήκες ενοριών, και κάτι μέσα μου εξακολουθεί να φωνάζει ότι κάτι δεν πάει καλά. Όχι, όχι, δε λέω να το κάψουμε. Αλλά πάνε 75 χρόνια που γράφτηκε. Άλλες οι ευαισθησίες της εποχής εκείνης, άλλες οι προσλαμβάνουσες, άλλες οι εμπειρίες και οι προκλήσεις. Και βέβαια, εκείνο τον καιρό ήτανε και φρέσκο το αίμα το ανθρώπινο, το χυμένο - και χύθηκε κι άλλο, πολύ, λίγα χρόνια αργότερα. Γι' αυτό και καταννοητές όλες οι στάσεις, ανθρώπινες. Προβληματισμός είναι τούτο δω. Όχι κριτική, ούτε κατηγόρια. Μη με πεις κι εθνομηδενιστή!
Εν τέλη, αυτό που λέω εδώ είναι, μήπως να δουλέψουμε λίγο μέσα μας το "παράδειγμα" του "χριστιανού και εθνικόφρονα" που μας παραδόθηκε; Αυτό λέω. Και, ξέρεις, ένα θέμα είναι πώς τοποθετούμαστε, και ένα άλλο είναι τι εντύπωση δίνουμε. Έξω, στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ο χριστιανός κι ο εθνικιστής είναι "έννοιες" (καταχρηστική λέξη) που εν πολλοίς ταυτίζονται. Καλό αυτό; Ας απαντήσει ο καθένας, μην πω τίποτα άκομψο. Αλλά αν όχι... να το διορθώναμε;
Σε τελική ανάλυση, φίλε μου, αυτό που φαντάζομαι εγώ είναι ένα παιδί 18 χρονών, που ψηφίζει για πρώτη φορά. Μετρίων ικανοτήτων και από λαϊκά κοινωνικά στρώματα. Οικονομικά εξαθλιωμένοι γονείς. Το σχολείο δεν δίνει Πολιτισμό - δεν στοχεύει καν στο να δώσει Πολιτισμό - στοχεύει σε γνώσεις - στοχεύει σε εκπαίδευση, όχι σε μόρφωση - και ούτε κι εκεί πετυχαίνει. Από την Εκκλησία τι μήνυμα παίρνει το παιδί; Αν είναι "τυχερός" (συμβατική η χρήση της λέξης), θα δει μεγάλη αγιότητα! Καμία αμφιβολία! Αν δεν είναι; Εθνοφυλετισμό και... (μεγάλο δίλημμα αν κάνει να το γράψω ή όχι) μοναστήρια με υπεράκτιες εταιρίες; Βάλε και το μεταναστευτικό στη σούπα. Δες κι αυτό, που έφτασε στο BBC, αλλά εμείς δεν έχουμε πάρει χαμπάρι. Πού βρίσκουν τα λεφτά οι χρυσαυγίτες για τα πακέτα βοήθειας; Πού να ξέρω εγώ; Μπορεί να τους τα φέρνει ο διάολος των Σουμερίων...
Τι ψηφίζει μετά το παιδί;
Προσοχή λοιπόν. Ψυχραιμία, αλλά και προσοχή. Να μορφωθούμε καλύτερα. Να βρούμε, να νοιώσουμε, να αισθανθούμε τον Πολιτισμό μας! Και να τον δείξουμε και στους συμπολίτες μας, όσο μπορούμε από το μετερίζι της ζωής του ο καθένας.
Δεν έχουμε μούτρα Σουμέριων εμείς...
Υ.Γ. Στο επόμενο επεισόδιο: Cipralex, ή η Λύση του Τσιπριακού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου