Οι επόμενες δυο γενιές των Ελλήνων θα είναι, λέει, χαμένες, με τη λιτότητα, τα μνημόνια και την όλο και πιθανότερη χρεωκοπία.
Δεν είναι κατ' ανάγκην χαμένες οι δεκαετίες που έρχονται. Χαμένες είναι οι δεκαετίες που πέρασαν, τότε που "πήγαμε για ψώνια ενώ μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο". Στο χέρι μας είναι αυτές που έρχονται να μην είναι χαμένες, κι ας μην μπορούμε να πάμε για ψώνια. Να τελειώνουμε με τη νεοπλουτίτιδα, το λαϊφστάϊλ, το ιματζμέϊκινγκ, το μπράντινγκ, τη μπεεμβίτιδα, τη μπουρμπερίαση, τον "καπιταλισμό των αεριτζήδων" (Φοίβος Αποστολόπουλος) και των αεριζομένων εγκεφάλων, την επικοινωνιολογία, τη δικτατορία της ρεκλάμας, το "μοστράρω άρα υπάρχω" (αυτό είναι δικό μου!).
Αν δεν το έχεις καταλάβει ακόμα, θεωρώ ότι Η Λύση έγκειται στην επιστροφή στα αισθητήρια του πολιτισμού μας. Και προφανώς για πολιτισμό δεν εννοώ διαννοούμενους με πολυεθνικούς σπόνσορες ούτε οικολόγους ΕΣΠΑτζήδες προγραμματάκηδες ούτε βέβαια τραγουδιάρηδες που χρεώνουν 10,000 ευρά το στίχο. Εννοώ τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, το μέτρο, τη λαϊκή ευγένεια, τη λαϊκή αρχοντιά.
Συνήθως όταν σκέφτομαι λαϊκή αρχοντιά δεν μου έρχεται τόσο στο μυαλό ο Θεόφιλος και τα έργα του, όσο η θεια-Νίκη και τα καρπούζια της.
Εδώ είναι προς το τέλος της ζωής της. Εγώ τη θυμάμαι πιο καθαρά κάπου 15 χρόνια πρωτύτερα. Και τα καρπούζια που μας φίλευε μικρούς, ή μάλλον, "τις καρπούζες" όπως θα έλεγε η ίδια. Πολλά καρπούζια! Πνιγόμασταν στο καρπούζι όλο το καλοκαίρι! Κάποτε - κάποτε αποφεύγαμε να περάσουμε μπροστά από το παλιό βιβλιοπωλείο γιατί δεν μπορούσαμε άλλο καρπούζι!
Δεν κατάλαβα ποτέ που τα έβρισκε τόσα καρπούζια. Νομίζω το πολύ 30,000 δραχμές το μήνα θά 'τανε η σύνταξη που έπαιρνε, ως χήρα του θείου Φώτη που είχε το βιβλιοπωλείο. Και τα ξαδέρφια που μένανε κάτω στα Βάτικα και χειμώνα θυμούνται και σοκοφρέτες και χαρτζιλίκια in cash. Έχει μείνει στην ευρύτερη οικογένεια παροιμιώδης η φράση του αδερφού της, ότι με τη Νίκη υπουργό οικονομικών, τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας θα είχαν λυθεί αμέσως. Επ' αυτού δεν μπορώ να είμαι σίγουρος, πάντως η παραγωγή καρπουζιών θα είχε εκτιναχθεί κατακόρυφα, αυτό το βεβαιώνω.
Η θεια-Νίκη νομίζω ίσα στο γυμνάσιο είχε πάει, δεν υπήρχαν λεφτά να πάει πιο πέρα. Πέρα απ' τα καρπούζια που μας έφερνε, τη θυμάμαι το καλοκαίρι και να διαβάζει καθισμένη στη λιακάδα έξω από το παλιό βιβλιοπωλείο, κρατώντας ένα μεγάλο μεγεθυντικό φακό για να βλέπει. Διάβαζε τη "Φωνή Κυρίου" ή την τοπική εφημερίδα, ή και κανένα βιβλίο.
Και το θείο Φώτη τον πρόλαβα, αν και όχι στα πολύ καλά του. Είχε βεβαρημένη υγεία. Αυτός, μου λένε, διάβαζε την "Αυριανή", εκείνο τον καιρό που δημιουργήθηκε η λέξη "αυριανισμός". Ε, ανθρώπινο κι αυτό, κανείς δεν είναι τέλειος. Τον θυμάμαι να με σταματάει στο δρόμο, έξω από το παλιό βιβλιοπωλείο, όταν εγώ γυρνώντας από το νέο βιβλιοπωλείο έφερνα στο σπίτι τη δική μου εφημερίδα. Την "Αθλητική Ηχώ"! Ήθελε να του δώσω να τη δει κι αυτός, πριν την πάρω πάνω.
Ο θείος Φώτης, μου λένε, ήτανε με την ΑΕΚ. Και πώς να μην είναι με την ΑΕΚ, αφού είχε έρθει με την ανταλλαγή. Δεν ήτανε πόντιος ούτε σμυρνιός αλλά από κάποιο μέρος λίγο έξω από την Πόλη, αν θυμάμαι καλά, και τον είχε πιάσει η ανταλλαγή. Να ρωτήσω τα ξαδέρφια από πού ακριβώς. Πώς βρέθηκε από την Πόλη οικογενειάρχης και βιβλιοπώλης στα Βάτικα, θα το ξέρουν κι αυτό οι απόγονοί του. Εγώ έχω κάποια κενά. Πάντως πιθανολογώ ότι είχε ζήσει και στο Αιγάλεω, αφού εκτός από την ΑΕΚ, μου λένε, ήτανε και με το Αιγάλεω.
Η γενιά λοιπόν εκείνη με τους ξεριζωμούς, τις περιπέτειες και τα πολλά καρπούζια εμφανώς δεν ήτανε χαμένη. Αλλά θα είναι η δικιά μας, αφού τίθεται εν αμφιβόλω η υπερκαταναλωτική μας ευχέρεια. Και ο ευρωπαϊκός μας προσανατολισμός (δηλαδή η υπερκαταναλωτική μας ευχέρεια).
Άσε μας ρε φίλε.
Δεν είναι κατ' ανάγκην χαμένες οι δεκαετίες που έρχονται. Χαμένες είναι οι δεκαετίες που πέρασαν, τότε που "πήγαμε για ψώνια ενώ μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο". Στο χέρι μας είναι αυτές που έρχονται να μην είναι χαμένες, κι ας μην μπορούμε να πάμε για ψώνια. Να τελειώνουμε με τη νεοπλουτίτιδα, το λαϊφστάϊλ, το ιματζμέϊκινγκ, το μπράντινγκ, τη μπεεμβίτιδα, τη μπουρμπερίαση, τον "καπιταλισμό των αεριτζήδων" (Φοίβος Αποστολόπουλος) και των αεριζομένων εγκεφάλων, την επικοινωνιολογία, τη δικτατορία της ρεκλάμας, το "μοστράρω άρα υπάρχω" (αυτό είναι δικό μου!).
Αν δεν το έχεις καταλάβει ακόμα, θεωρώ ότι Η Λύση έγκειται στην επιστροφή στα αισθητήρια του πολιτισμού μας. Και προφανώς για πολιτισμό δεν εννοώ διαννοούμενους με πολυεθνικούς σπόνσορες ούτε οικολόγους ΕΣΠΑτζήδες προγραμματάκηδες ούτε βέβαια τραγουδιάρηδες που χρεώνουν 10,000 ευρά το στίχο. Εννοώ τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, το μέτρο, τη λαϊκή ευγένεια, τη λαϊκή αρχοντιά.
Συνήθως όταν σκέφτομαι λαϊκή αρχοντιά δεν μου έρχεται τόσο στο μυαλό ο Θεόφιλος και τα έργα του, όσο η θεια-Νίκη και τα καρπούζια της.
Εδώ είναι προς το τέλος της ζωής της. Εγώ τη θυμάμαι πιο καθαρά κάπου 15 χρόνια πρωτύτερα. Και τα καρπούζια που μας φίλευε μικρούς, ή μάλλον, "τις καρπούζες" όπως θα έλεγε η ίδια. Πολλά καρπούζια! Πνιγόμασταν στο καρπούζι όλο το καλοκαίρι! Κάποτε - κάποτε αποφεύγαμε να περάσουμε μπροστά από το παλιό βιβλιοπωλείο γιατί δεν μπορούσαμε άλλο καρπούζι!
Δεν κατάλαβα ποτέ που τα έβρισκε τόσα καρπούζια. Νομίζω το πολύ 30,000 δραχμές το μήνα θά 'τανε η σύνταξη που έπαιρνε, ως χήρα του θείου Φώτη που είχε το βιβλιοπωλείο. Και τα ξαδέρφια που μένανε κάτω στα Βάτικα και χειμώνα θυμούνται και σοκοφρέτες και χαρτζιλίκια in cash. Έχει μείνει στην ευρύτερη οικογένεια παροιμιώδης η φράση του αδερφού της, ότι με τη Νίκη υπουργό οικονομικών, τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας θα είχαν λυθεί αμέσως. Επ' αυτού δεν μπορώ να είμαι σίγουρος, πάντως η παραγωγή καρπουζιών θα είχε εκτιναχθεί κατακόρυφα, αυτό το βεβαιώνω.
Η θεια-Νίκη νομίζω ίσα στο γυμνάσιο είχε πάει, δεν υπήρχαν λεφτά να πάει πιο πέρα. Πέρα απ' τα καρπούζια που μας έφερνε, τη θυμάμαι το καλοκαίρι και να διαβάζει καθισμένη στη λιακάδα έξω από το παλιό βιβλιοπωλείο, κρατώντας ένα μεγάλο μεγεθυντικό φακό για να βλέπει. Διάβαζε τη "Φωνή Κυρίου" ή την τοπική εφημερίδα, ή και κανένα βιβλίο.
Και το θείο Φώτη τον πρόλαβα, αν και όχι στα πολύ καλά του. Είχε βεβαρημένη υγεία. Αυτός, μου λένε, διάβαζε την "Αυριανή", εκείνο τον καιρό που δημιουργήθηκε η λέξη "αυριανισμός". Ε, ανθρώπινο κι αυτό, κανείς δεν είναι τέλειος. Τον θυμάμαι να με σταματάει στο δρόμο, έξω από το παλιό βιβλιοπωλείο, όταν εγώ γυρνώντας από το νέο βιβλιοπωλείο έφερνα στο σπίτι τη δική μου εφημερίδα. Την "Αθλητική Ηχώ"! Ήθελε να του δώσω να τη δει κι αυτός, πριν την πάρω πάνω.
Ο θείος Φώτης, μου λένε, ήτανε με την ΑΕΚ. Και πώς να μην είναι με την ΑΕΚ, αφού είχε έρθει με την ανταλλαγή. Δεν ήτανε πόντιος ούτε σμυρνιός αλλά από κάποιο μέρος λίγο έξω από την Πόλη, αν θυμάμαι καλά, και τον είχε πιάσει η ανταλλαγή. Να ρωτήσω τα ξαδέρφια από πού ακριβώς. Πώς βρέθηκε από την Πόλη οικογενειάρχης και βιβλιοπώλης στα Βάτικα, θα το ξέρουν κι αυτό οι απόγονοί του. Εγώ έχω κάποια κενά. Πάντως πιθανολογώ ότι είχε ζήσει και στο Αιγάλεω, αφού εκτός από την ΑΕΚ, μου λένε, ήτανε και με το Αιγάλεω.
Η γενιά λοιπόν εκείνη με τους ξεριζωμούς, τις περιπέτειες και τα πολλά καρπούζια εμφανώς δεν ήτανε χαμένη. Αλλά θα είναι η δικιά μας, αφού τίθεται εν αμφιβόλω η υπερκαταναλωτική μας ευχέρεια. Και ο ευρωπαϊκός μας προσανατολισμός (δηλαδή η υπερκαταναλωτική μας ευχέρεια).
Άσε μας ρε φίλε.
:)
ΑπάντησηΔιαγραφή