Γράφω αυτές τις σκέψεις σε μια στιγμή που η κατάσταση στην Ουκρανία είναι συγκεχυμένη και το μέλλον αρκετά απρόβλεπτο. Με τα μέχρι τώρα δεδομένα, απ' ότι φαίνεται για δεύτερη φορά ο Γιανούκοβιτς ανατρέπεται από λαϊκή εξέγερση / "λαϊκή εξέγερση" και το τι μέλλει γενέσθαι είναι μη ορατό σε μένα.
Πρώτη σκέψη. Διαβάζοντας αυτές τις μέρες τις εκτιμήσεις για τους αριθμούς των διαδηλωτών στο Κίεβο, δεν έμεινα και άφωνος. Συνήθως έβλεπα τάξεις μεγέθους των δεκάδων χιλιάδων, δηλαδή σημαντικά λιγότερους από τους "Αγανακτησμένους" του Συντάγματος στο φόρτε τους.
Ποια η διαφορά; Οι ουκρανοί είχαν μεταξύ τους οπλισμένους και αποφασισμένους να χύσουν αίμα, όπως και έγινε. Οι δικοί μας όχι.
Συμπέρασμα: οι εξελίξεις δικαιώνουν την άκρα, μιλιταριστική αριστερά. Τη 17 Νοέμβρη! Με την έννοια ότι αποδεικνύεται πως μόνο με ένοπλη πάλη μπορούν να αλλάξουν καταστάσεις. Ούτε με ογκώδεις ειρηνικές διαμαρτυρίες ούτε με παιχνίδια άμεσης δημοκρατίας.
Δεύτερη σκέψη. Αποτελεί κοινή θέση των αριστερών, σε προσωπικές συζητήσεις αλλά κατά καιρούς και από επίσημα χείλη, ότι η άκρα δεξιά αποτελεί τον κατ' εξοχήν θεματοφύλακα - προπομπό - τελευταίο καταφύγιο του αστικού συστήματος, ή "ακριβέστερα" της "Δύσης" στην οποία "ανήκομεν". Όταν Το Σύστημα θέλει να επεκταθεί, κινητοποιεί τους κανίβαλους της άκρας δεξιάς να χύσουν όσο αίμα χρειαστεί και όταν στρωθεί το έδαφος ακολουθούν οι χαρτογιακάδες. Όταν Το Σύστημα απειλείται κάπου, κινητοποιείται η άκρα δεξιά. Άλλοτε για να αντεπιτεθεί, άλλοτε για να αποπροσανατολίσει.
Στο Κίεβο διαβάσαμε πολλά για την παρουσία ακροδεξιών, νεοναζιστικών ομάδων μεταξύ των διαδηλωτών, και ιδιαίτερα ότι οι ελεύθεροι σκοπευτές μεταξύ αυτών προέρχονταν από τις ομάδες αυτές ακριβώς. Σήμερα στις ειδήσεις διαβάζουμε ότι αφού οι διαδηλωτές έδειξαν τη δέσμευσή τους στις "ευρωπαϊκές αξίες", η ΕΕ είναι έτοιμη για ουσιαστική οικονομική βοήθεια.
Συμπέρασμα: σωστή η παρατήρηση των αριστερών.
Τρίτη σκέψη. Ο Γιανούκοβιτς, όπως άλλωστε και ο Πούτιν, εξελέγησαν. Δεν ανέβηκαν στην εξουσία με πραξικοπήματα. Ο Γιανούκοβιτς έχει εκλεγεί τουλάχιστον δις και ανατραπεί πλέον δις, ο δε Πούτιν έχει εκλεγεί πολλάκις.
Κάθε φορά που σε εκλογές σ' αυτές τις χώρες επικρατούν υποψήφιοι που δε γουστάρει "η Δύση", ακούμε διαμαρτυρίες και καταγγελίες για νοθεία. Είναι αλήθεια ότι οι καταγγελίες αυτές είναι συνήθως χλιαρές, για την τιμή των όπλων. Δεν μπορείς στα σοβαρά να υποστηρίξεις ότι ο Πούτιν που εκλέγεται για δεκαπέντε χρόνια συνήθως με συντριπτικά ποσοστά δεν έχει την εύννοια της πλειοψηφίας του λαού του! Αλλά πριν βγει να κάνει μαθήματα, θα πρέπει επιτέλους "η Δύση" να δει πώς γίνονται οι εκλογές στη δική της σφαίρα επιρροής. Όταν ανοιχτά και επισήμως ακούμε σχεδόν καθημερινά ότι το ζήτημα του ελληνικού χρέους θα συζητηθεί "μετά τις ευρωεκλογές" για ευνόητους λόγους. Όταν η "ευρωπαΐστρια" η Γιαννάκου τις προάλλες στη ΔΤ έλεγε ότι για να βελτιωθούν τα πράγματα και να προαχθεί η "ευρωπαϊκή ολοκλήρωση", "προς Θεού, όχι δημοψηφίσματα τώρα, πουθενά στην Ευρώπη".
Στη "Δύση", οι εκλογές και τα δημοψηφίσματα γίνονται όταν τα αποτελέσματα είναι γνωστά και ασφαλή εκ των προτέρων. Δε χρειάζεται Το Σύστημα νοθεία, διότι η υφαρπαγή της ψήφου έχει αναχθεί σε επιστήμη. Μας το λένε πια ξεδιάντροπα. Δε θα σας πούμε για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους πριν τις ευρωεκλογές, γιατί αν σας το πούμε θα μας μαυρίσετε. Θα σας το πούμε μετά, που δε θα μπορείτε να κάνετε τίποτα, ε και μέχρι τις επόμενες εκλογές σιγά μην το θυμάστε. Θα κολούσε εδώ η ανάγκη ανακλητότητας των αιρετών που ψεύδονται προεκλογικά, αλλά δεν το λέω γιατί θα ακούσω πάλι ότι δέχομαι άκριτα ό,τι πει ο Κοντογιώργης.
Η βασική μου παρατήρηση πάντως σε όλα αυτά, είναι ότι σύμφωνα με αυτά που ακούμε από τη "Δύση", προκύπτει ότι είναι δύνατον να είναι κανείς άρχων εκλεγμένος ταυτόχρονα και δικτάτορας, τύραννος, που πρέπει να ανατραπεί με εξέγερση.
Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια που μας είχε προκύψει η Χρεοκρατία, εκείνο το ντοκιμανταίρ του Άρη Χατζηστεφάνου που, μαζί με τις συνεντεύξεις του Νότη Μαριά, μας είχε βάλει να συζητάμε για την έννοια του επαχθούς χρέους. Κατά το ντοκιμανταίρ, μία από τις προϋποθέσεις για να χαρακτηριστεί επαχθές το χρέος μιας χώρας είναι το να έχει δημιουργηθεί από τυραννικό καθεστώς. Είχα μάλιστα τότε συμφωνήσει με φίλους ότι, κι αν ακόμα δεχτούμε τις υπόλοιπες προϋποθέσεις, αυτή δεν μπορεί να ισχύει, απ' τη στιγμή που οι κυβερνήσεις που δημιούργησαν το χρέος στην Ελλάδα ήταν εκλεγμένες από το λαό.
Αφού όμως σύμφωνα με την ίδια τη συστημική ρητορική, μπορεί κάποιος να είναι και εκλεγμένος και τύραννος, γιατί να μη θεωρεί και ο Χατζηστεφάνου τυράννους τον Παπανδρέου, το Μητσοτάκη, το Σημίτη και τον Καραμανλή που επί δικών τους κυβερνήσεων εκτινάχθηκε το ελληνικό χρέος;
Συμπέρασμα: αν δεχτούμε τη συστημική λογική, τότε έχουν βάση οι θεωρίες της αριστερότερης του ΣΥΡΙΖΑ αριστεράς.
Θα κλείσω εδώ αυτό το σημείωμα για να παραμείνει σχετικά σύντομο και επίκαιρο και θα αφήσω στην άκρη το προφανές ερώτημα. Γιατί οι κοινωνίες μας δεν προάγουν εκείνη την ανθρώπινη ποιότητα που θα αποκρούσει και θα διορθώσει τις τερατώδεις αντιφάσεις, την ξεδιάντροπη υποκρισία και τελικά τις αποτυχίες του Συστήματος - και αντ' αυτού έχουμε αφήσει τη διαχείριση αυτών στην Αριστερά, δηλαδή μεταξύ άλλων στον Τατσόπουλο και στην Κατριβάνου;
Έχω πιθανές απαντήσεις και σ' αυτό το ερώτημα, αλλά θα έπαιρνε χώρο και χρόνο - και, κυρίως, θα έπληττε ευαίσθητες χορδές. Μπορεί να επανέλθω, μπορεί και όχι.
Πρώτη σκέψη. Διαβάζοντας αυτές τις μέρες τις εκτιμήσεις για τους αριθμούς των διαδηλωτών στο Κίεβο, δεν έμεινα και άφωνος. Συνήθως έβλεπα τάξεις μεγέθους των δεκάδων χιλιάδων, δηλαδή σημαντικά λιγότερους από τους "Αγανακτησμένους" του Συντάγματος στο φόρτε τους.
Ποια η διαφορά; Οι ουκρανοί είχαν μεταξύ τους οπλισμένους και αποφασισμένους να χύσουν αίμα, όπως και έγινε. Οι δικοί μας όχι.
Συμπέρασμα: οι εξελίξεις δικαιώνουν την άκρα, μιλιταριστική αριστερά. Τη 17 Νοέμβρη! Με την έννοια ότι αποδεικνύεται πως μόνο με ένοπλη πάλη μπορούν να αλλάξουν καταστάσεις. Ούτε με ογκώδεις ειρηνικές διαμαρτυρίες ούτε με παιχνίδια άμεσης δημοκρατίας.
Δεύτερη σκέψη. Αποτελεί κοινή θέση των αριστερών, σε προσωπικές συζητήσεις αλλά κατά καιρούς και από επίσημα χείλη, ότι η άκρα δεξιά αποτελεί τον κατ' εξοχήν θεματοφύλακα - προπομπό - τελευταίο καταφύγιο του αστικού συστήματος, ή "ακριβέστερα" της "Δύσης" στην οποία "ανήκομεν". Όταν Το Σύστημα θέλει να επεκταθεί, κινητοποιεί τους κανίβαλους της άκρας δεξιάς να χύσουν όσο αίμα χρειαστεί και όταν στρωθεί το έδαφος ακολουθούν οι χαρτογιακάδες. Όταν Το Σύστημα απειλείται κάπου, κινητοποιείται η άκρα δεξιά. Άλλοτε για να αντεπιτεθεί, άλλοτε για να αποπροσανατολίσει.
Στο Κίεβο διαβάσαμε πολλά για την παρουσία ακροδεξιών, νεοναζιστικών ομάδων μεταξύ των διαδηλωτών, και ιδιαίτερα ότι οι ελεύθεροι σκοπευτές μεταξύ αυτών προέρχονταν από τις ομάδες αυτές ακριβώς. Σήμερα στις ειδήσεις διαβάζουμε ότι αφού οι διαδηλωτές έδειξαν τη δέσμευσή τους στις "ευρωπαϊκές αξίες", η ΕΕ είναι έτοιμη για ουσιαστική οικονομική βοήθεια.
Συμπέρασμα: σωστή η παρατήρηση των αριστερών.
Τρίτη σκέψη. Ο Γιανούκοβιτς, όπως άλλωστε και ο Πούτιν, εξελέγησαν. Δεν ανέβηκαν στην εξουσία με πραξικοπήματα. Ο Γιανούκοβιτς έχει εκλεγεί τουλάχιστον δις και ανατραπεί πλέον δις, ο δε Πούτιν έχει εκλεγεί πολλάκις.
Κάθε φορά που σε εκλογές σ' αυτές τις χώρες επικρατούν υποψήφιοι που δε γουστάρει "η Δύση", ακούμε διαμαρτυρίες και καταγγελίες για νοθεία. Είναι αλήθεια ότι οι καταγγελίες αυτές είναι συνήθως χλιαρές, για την τιμή των όπλων. Δεν μπορείς στα σοβαρά να υποστηρίξεις ότι ο Πούτιν που εκλέγεται για δεκαπέντε χρόνια συνήθως με συντριπτικά ποσοστά δεν έχει την εύννοια της πλειοψηφίας του λαού του! Αλλά πριν βγει να κάνει μαθήματα, θα πρέπει επιτέλους "η Δύση" να δει πώς γίνονται οι εκλογές στη δική της σφαίρα επιρροής. Όταν ανοιχτά και επισήμως ακούμε σχεδόν καθημερινά ότι το ζήτημα του ελληνικού χρέους θα συζητηθεί "μετά τις ευρωεκλογές" για ευνόητους λόγους. Όταν η "ευρωπαΐστρια" η Γιαννάκου τις προάλλες στη ΔΤ έλεγε ότι για να βελτιωθούν τα πράγματα και να προαχθεί η "ευρωπαϊκή ολοκλήρωση", "προς Θεού, όχι δημοψηφίσματα τώρα, πουθενά στην Ευρώπη".
Στη "Δύση", οι εκλογές και τα δημοψηφίσματα γίνονται όταν τα αποτελέσματα είναι γνωστά και ασφαλή εκ των προτέρων. Δε χρειάζεται Το Σύστημα νοθεία, διότι η υφαρπαγή της ψήφου έχει αναχθεί σε επιστήμη. Μας το λένε πια ξεδιάντροπα. Δε θα σας πούμε για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους πριν τις ευρωεκλογές, γιατί αν σας το πούμε θα μας μαυρίσετε. Θα σας το πούμε μετά, που δε θα μπορείτε να κάνετε τίποτα, ε και μέχρι τις επόμενες εκλογές σιγά μην το θυμάστε. Θα κολούσε εδώ η ανάγκη ανακλητότητας των αιρετών που ψεύδονται προεκλογικά, αλλά δεν το λέω γιατί θα ακούσω πάλι ότι δέχομαι άκριτα ό,τι πει ο Κοντογιώργης.
Η βασική μου παρατήρηση πάντως σε όλα αυτά, είναι ότι σύμφωνα με αυτά που ακούμε από τη "Δύση", προκύπτει ότι είναι δύνατον να είναι κανείς άρχων εκλεγμένος ταυτόχρονα και δικτάτορας, τύραννος, που πρέπει να ανατραπεί με εξέγερση.
Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια που μας είχε προκύψει η Χρεοκρατία, εκείνο το ντοκιμανταίρ του Άρη Χατζηστεφάνου που, μαζί με τις συνεντεύξεις του Νότη Μαριά, μας είχε βάλει να συζητάμε για την έννοια του επαχθούς χρέους. Κατά το ντοκιμανταίρ, μία από τις προϋποθέσεις για να χαρακτηριστεί επαχθές το χρέος μιας χώρας είναι το να έχει δημιουργηθεί από τυραννικό καθεστώς. Είχα μάλιστα τότε συμφωνήσει με φίλους ότι, κι αν ακόμα δεχτούμε τις υπόλοιπες προϋποθέσεις, αυτή δεν μπορεί να ισχύει, απ' τη στιγμή που οι κυβερνήσεις που δημιούργησαν το χρέος στην Ελλάδα ήταν εκλεγμένες από το λαό.
Αφού όμως σύμφωνα με την ίδια τη συστημική ρητορική, μπορεί κάποιος να είναι και εκλεγμένος και τύραννος, γιατί να μη θεωρεί και ο Χατζηστεφάνου τυράννους τον Παπανδρέου, το Μητσοτάκη, το Σημίτη και τον Καραμανλή που επί δικών τους κυβερνήσεων εκτινάχθηκε το ελληνικό χρέος;
Συμπέρασμα: αν δεχτούμε τη συστημική λογική, τότε έχουν βάση οι θεωρίες της αριστερότερης του ΣΥΡΙΖΑ αριστεράς.
Θα κλείσω εδώ αυτό το σημείωμα για να παραμείνει σχετικά σύντομο και επίκαιρο και θα αφήσω στην άκρη το προφανές ερώτημα. Γιατί οι κοινωνίες μας δεν προάγουν εκείνη την ανθρώπινη ποιότητα που θα αποκρούσει και θα διορθώσει τις τερατώδεις αντιφάσεις, την ξεδιάντροπη υποκρισία και τελικά τις αποτυχίες του Συστήματος - και αντ' αυτού έχουμε αφήσει τη διαχείριση αυτών στην Αριστερά, δηλαδή μεταξύ άλλων στον Τατσόπουλο και στην Κατριβάνου;
Έχω πιθανές απαντήσεις και σ' αυτό το ερώτημα, αλλά θα έπαιρνε χώρο και χρόνο - και, κυρίως, θα έπληττε ευαίσθητες χορδές. Μπορεί να επανέλθω, μπορεί και όχι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου