1976, 1978, 1980: πολύ μικρός για να θυμάμαι!
Παγκόσμιο 1982: στα Βάτικα με τη γιαγιά και τον παππού. Στον τελικό υποστήριζα την Ιταλία και τον Πάολο Ρόσι, ως το "μη χείρον", αφού η (δυτική) Γερμανία είχε αποκλείσει τη Γαλλία του Πλατινί, άσε που είχανε στήσει και το ματς του πρώτου γύρου με την Αυστρία για να μείνει έξω η Αλγερία.
Ευρωπαϊκό 1984: στην Αθήνα στο πατρικό, τελικός Γαλλία - Ισπανία 2 - 0. Ασπρόμαυρη τηλεόραση!
Παγκόσμιο 1986: στα Βάτικα, και στον τελικό πάλι το "μη χείρον", την Αργεντινή αυτή τη φορά. Η (δυτική) Γερμανία πάλι είχε αποκλείσει τη Γαλλία και τον Πλατινί και είχε γενικά πολύ αντιπαθητική ομάδα.
Ευρωπαϊκό 1988: στην Αθήνα. Ο Πλατινί είχε σταματήσει τη μπάλα, η Γαλλία είχε αποκλειστεί κι εγώ δεν ξανα-υποστήριξα φανατικά κάποια εθνική ομάδα σε μεγάλη διοργάνωση. Στον τελικό ήμουν με την Ολλανδία και δηλώνω ότι ο Φαν Μπάστεν υπήρξε μάλλον ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που είδα ποτέ να παίζει μπάλα. Η τηλεόραση έγχρωμη!
Παγκόσμιο 1990: στην Αθήνα. Εδώ πια ήμουν με τη (δυτική, ακόμα) Γερμανία στον τελικό, καθότι αυτή και η Ολλανδία ήταν οι μόνες δύο ομάδες που είχαν παίξει κάπως καλή μπάλα σε όλη τη διοργάνωση. Είχε κερδίσει 1 - 0 την Αργεντινή με αμφισβητούμενο, μάλλον ψεύτικο, πέναλτυ, αλλά who cares, εκείνη η Αργεντινή ήταν ακόμα πιο αντιπαθητική. Ήταν η τελευταία διοργάνωση που είχα παρακολουθήσει σχεδόν όλα τα παιχνίδια!
Ευρωπαϊκό 1992: στην Αθήνα και έδινα πανελλήνιες, οπότε το ενδιαφέρον μου ήταν αλλού. Είχα παρακολουθήσει πάντως μερικά παιχνίδια και είχα σημειώσει την επικράτηση της Δανίας. Αν θυμάμαι καλά, ο τελικός και ίσως οι ημιτελικοί ήταν αμέσως μετά τις εξετάσεις μας, οι αγώνες των ομίλων ακριβώς πάνω στις εξετάσεις.
Παγκόσμιο 1994: στη Λευκωσία, με το πρόγραμμα φοιτητικών ανταλλαγών της IAESTE. Είχα προλάβει να δω τις ξεφτίλες της Εθνικής Ελλάδας του Παναγούλια πριν φύγω, και έτρωγα καζούρα γι' αυτές από τους κουμπάρους στην ΑΤΗΚ όπου πήγαινα για... χμμμ... "εκπαίδευση". Τον τελικό τον είχα δει στην τηλεόραση ενός τύπου από τη... Ναμίμπια. Αλήθεια, δεν έχω ξαναπάει στην Κύπρο από τότε.
Ευρωπαϊκό 1996: στην Αθήνα και τίποτα αξιοσημείωτο. Στον τελικό υποστήριζα χαλαρά την Τσεχία αλλά το πήρε η Γερμανία μ' εκείνο το σαχλό κανονισμό, τον ξαφνικό θάνατο ή χρυσό γκολ, που καλά έκανε και καταργήθηκε.
Παγκόσμιο 1998: φαντάρος στη Σάμο! Είδα τον τελικό στο ΚΨΜ και θυμάμαι να σκέφτομαι ότι δεν πήρε μουντιάλ ολόκληρος Πλατινί και πήρε τούτος δω ο... Ζιντάν.
Ευρωπαϊκό 2000: στην Αθήνα. Είδα τον τελικό σε καφετέρια στο Νέο Ηράκλειο, με παρέα που δε θέλω να θυμάμαι!
Παγκόσμιο 2002: βάση μου ήταν το Σαουθάμπτον, το σαββατοκύριακο του τελικού όμως ήμουν στο Λονδίνο. Πέρασα μερικές ώρες παρακολουθώντας τους βραζιλιάνους να πανηγυρίζουν στην πλατεία Τραφάλγκαρ (να σκαρφαλώνουν το Nelson's Column!). Ενώ προσπαθούσα να στανιάρω από το προηγούμενο βράδυ που είχα πιεί λάθος πράματα, σε είδος & ποσότητα, στο λάθος μέρος και είχα γίνει ρεζίλι. Ελπίζω δώδεκα χρόνια μετά να παραγράφονται τα αδικημάτα!
Ευρωπαϊκό 2004: πήραμε το ευρωπαϊκό, πωπωπώ πωπωπώ! Ήμουν στο Καίμπρητζ αλλά δεν είχα δικτυωθεί ακόμα και έτσι τον τελικό τον είδα με τους γονείς μου στο guest house που έμεναν, αφού εκείνο τον καιρό είχαν έρθει να με δουν. Λεπτομέρεια: τη μέρα του τελικού έκλειναν σαράντα χρόνια γάμου.
Παγκόσμιο 2006: στο Καίμπρητζ και είχα πια δικτυωθεί, οπότε είδαμε πολλούς αγώνες στα common rooms των κολλεγίων. Κατά τη διάρκεια του τελικού όμως εγώ ήμουν στην Ιταλία, στις όχθες της λίμνης Κόμο, για συνέδριο, και έτσι την κουτουλιά του Ζιντάν την είχα δει στην τηλεόραση του δωματίου μου στο ξενοδοχείο.
Ευρωπαϊκό 2008: ήμουν στο Όουλου, στη Φινλανδία και έβλεπα τα παιχνίδια από την δωρεάν διαδικτυακή μετάδοση της YLE, της φινλανδικής τηλεόρασης. Θυμάμαι την Ελλάδα, θυμάμαι κάτι μαγικά του Αρσάβιν και θυμάμαι ότι το πήρε η Ισπανία, αλλά δεν θυμάμαι αυτόν τούτο τον τελικό, εκτός του ότι μου την έδιναν τα μούτρα του Ράμος και ευχόμουν κάποιος να τον δείρει! Προφανώς αλλοτριώνομαι και δεν βλέπω το ποδόσφαιρο με τόσο ενδιαφέρον πια!
Παγκόσμιο 2010: ήμουν στην Κοπεγχάγη και το παρακολούθησα από την τηλεόραση του διαμερίσματός μου. Θυμάμαι τον (βαρετό) τελικό, καθώς και ότι μου την έδιναν ακόμα τα μούτρα του Ράμος!
Ευρωπαϊκό 2012: πίσω στην Αθήνα πια και μου την έδιναν ακόμα τα μούτρα του Ράμος!
Φέτος; Αθήνα, εκτός άμα μείνει άδειο το σπίτι στα Βάτικα τον Ιούλιο και αποφασίσω να κατέβω. Πάντως, τις προάλλες που είδα μέρος του τελικού του Τσάμπιονς Ληγκ, τα μούτρα του Ράμος δε μου τη δίνουν πια, περίεργο πράμα.
Στιγμιότυπα της ζωής τελικά, με αφορμή τις ποδοσφαιρικές διοργανώσεις.
Μέχρι ώρας πάντως, το Μουντιάλ της Βραζιλίας είναι το καλύτερο που έχω δει.
ΑπάντησηΔιαγραφή