Λοιπόν σ' αυτές τις τελευταίες εκλογές ήμουνα πολύ χαλαρός, δε με πολυαπασχολούσαν, "δεν ήλπιζα τίποτα, δε φοβόμουν τίποτα, δεν πίστευα κανέναν τους, είμαι ΑΕΚτζής". Γι' αυτό και δε μου βγήκε να γράψω τίποτα σαν το - αντικειμενικά και κατά πανελλήνια ομολογία μνημειώδες - κείμενο που είχα γράψει πριν τρία χρόνια. Για αρκετό καιρό σκεφτόμουν να ψηφίσω ΚΚΕ, ορμώμενος από το γεγονός ότι είναι το μόνο κόμμα που με καθαρότητα, σαφήνεια και συνέπεια έχει αντιταχθεί στο "γάμο" των "ομοφυλοφίλων" καθώς και στην υιοθεσία παιδιών απ' αυτούς. Ποσώς με απασχολεί εάν αυτό γίνεται από μεταθανάτια υπακοή στον πατερούλη Στάλιν που τους έστελνε στα γκουλάγκ. Είναι, επίσης, το μόνο από τα κόμματα της βουλής που δεν μπορεί να πει ότι "ε, το δεχτήκαμε επειδή είναι υποχρέωσή μας για λόγους εναρμόνισης με το ευρωπαϊκό κεκτημένο" και τα τοιαύτα περί των... τοιούτων.
Μετά όμως - και επειδή ως κριτήριο μετρούσε πολύ μέσα μου ποιον υποψήφιο βουλευτή θα σταυροδοτήσω - κοίταξα τις επιλογές που είχα στην εκλογική περιφέρεια που ψηφίζω, μου φάνηκαν όλοι οι του ΚΚΕ συνδικαλιστές, φαιδροί, ή και φαιδροί συνδικαλιστές, οπότε έκανα δεύτερες σκέψεις. Τελικά μετά από λίγες συζητήσεις, σκέψεις και αναζητήσεις, κατέληξα σε έναν υποψήφιο βουλευτή που βρισκόταν στη λίστα μη ακραίου κόμματος, τον οποίο σταυροδότησα ψηφίζοντας παράλληλα κατ' ανάγκη και το κόμμα! Ο βουλευτής μου δεν εξελέγη, κι εγώ, παρά τα όσα ακούω κατά καιρούς, εξακολουθώ να μην έχω ψηφίσει ποτέ αριστερότερα αποσκιρτησάντων πρώην ΠΑΣΟΚων, όπως π.χ. στις εκλογές του 2000 που ήμουν ένας από τους 32068 ψηφοφόρους της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης. Είναι ακόμα ό,τι αριστερότερο έχω ψηφίσει ποτέ.
Τώρα, πού πάμε με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΞΕΛ, τι θα γίνει με το χρέος, τις διαπραγματεύσεις με την Ευρώπη κλπ. Κατ' αρχήν, δεν ξέρω! Οι σκόρπιες σκέψεις μου είναι οι παρακάτω.
Υπάρχει ένα έργο που έχουμε δει μερικές φορές ως τώρα από ελληνικές κυβερνήσεις. Συνίσταται σε δηλώσεις, σκληρή στάση - άκαμπτη, πατριωτική - υψηλούς τόνους... συλλαλητήρια... και μετά υποχώρηση. Είτε άτακτη, είτε με κάποια προσχήματα για να παραμυθιαστούν οι φωνές αντίδρασης στο εσωτερικό. Είδαμε το έργο με τους χειρισμούς στο μακεδονικό, το είδαμε (ολοκάθαρα και με όλες σχεδόν τις πράξεις να εκτυλίσσονται μέσα σε μια νύχτα) και με τα γεγονότα στα Ίμια. Αν και ήμουν πολύ μικρός για να θυμάμαι λεπτομέρειες, νομίζω και κατά την παπανδρεϊκή δεκαετία του '80 η πορεία από το "βυθίσατε το Χόρα" στο "πνεύμα του Νταβός" ήταν ανάλογη.
Όταν κλιμακώνεις, πρέπει να είσαι έτοιμος και αποφασισμένος, αν χρειαστεί, να τραβήξεις στα άκρα.
Αλλοιώς, δεν κλιμακώνεις.
"Έτοιμος και αποφασισμένος" σημαίνει μεταξύ άλλων να έχεις δίπλα σου και το λαό αποφασισμένο, όχι να κατέβει για πανηγύρι στο Σύνταγμα, ή έστω όχι μόνο γι' αυτό, αλλά να υποστεί τις συνέπειες των "άκρων".
Στις περιπτώσεις που ανέφερα παραπάνω, πέραν των όποιων πολιτικών ευθυνών, είναι ισχυρή μου εντύπωση ότι ο λαός μας κατά συντριπτική πλειοψηφία δεν ήταν διατεθειμένος να αφήσει το φραπέ και να πιάσει το τουφέκι (πάνε χρόνια και δεν θυμάμαι καλά, αλλά πέρα από νεανικούς ενθουσιασμούς νομίζω ότι ούτε εγώ ήμουν). Δεν λέω ότι αυτό ήταν κακό ή καλό, λέω ότι οι τότε κυβερνήσεις δεν είχαν την επιλογή του "άκρου", της πολεμικής σύρραξης, άρα δεν βοήθησε η κλιμάκωση.
Στην περίπτωση που έχουμε μπροστά μας, θέμα για τουφέκι δεν τίθεται προς το παρόν. Τίθεται όμως θέμα για τσάπα. Το "άκρο", εν προκειμένω, θα ήταν πτώχευση, έξοδος από το ευρώ... και επιστροφή αδιόριστων νηπιαγωγών (με MBA από το Πόρτσμουθ) στο χωριό, στα χωράφια του παππού που μένουν χέρσα δεκαετίες.
Εγώ; Εγώ δεν ανησυχώ, στα νιάτα μου έκανα το μέρμυγκα, οπότε όλο και υπάρχουν στην μπάντα. Εξάλλου με έχουν πει μινιμαλιστή ως προς τις βιοτικές μου ανάγκες, όπως και πρωταθλητή της επιβίωσης! Α, ναι. Και κατεξοχήν και κατ' εξακολούθηση κυνικό! Οπότε θα τη βολέψω κάπως, θα επιβιώσω - φτάνει να μη βρεθεί κανένας _______ και μου κρύβει τον ήλιο.
Αλλά το θέμα δεν είμαι εγώ. Το θέμα είναι αν έστω οι 2,5 εκατομμύρια συμπολίτες που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΞΕΛ, είναι διατεθειμένοι να ασχοληθούν στο υπόλοιπο της ζωής τους με ελιές, αμπέλια, λεμόνια και κρόκους Κοζάνης. Η εντύπωσή μου είναι όχι, αλλά δεν είμαι καθόλου καλός στο να αφουγκράζομαι την κοινή γνώμη, ούτε ξέρω σε τι βαθμό ανέχειας έχει φτάσει ο καθένας.
Πάντως, εάν όχι, τότε η δυνατότητα της κυβέρνησης να τραβήξει στα άκρα είναι περίπου ανύπαρκτη, το οποίο σημαίνει ότι η δυνατότητά της να κάνει κάτι άλλο εκτός από το έργο που έχουμε ξαναδεί, δηλαδή υποχώρηση μετά από την ήδη συντελεσθείσα - συντελούμενη κλιμάκωση, επίσης περίπου ανύπαρκτη.
Ας δεχτούμε λοιπόν, για να συνεχίσουμε τη συζήτηση, το πιθανό σενάριο ότι η συγκυβέρνηση προβαίνει σε υποχώρηση, με κάποιον "έντιμο συμβιβασμό", ή όποιον άλλο ευφημισμό προτιμάς. Το επόμενο ερώτημα είναι, θα πετύχει να τον περάσει ο ΣΥΡΙΖΑ το συμβιβασμό από τους δικούς του βουλευτές; Ο Λαπαβίτσας που αν δεν ήταν η αντίθεσή του με το ευρώ οι περισσότεροι δεν θα τον γνωρίζαμε, θα πειστεί να στηρίξει έναν συμβιβασμό "για να μείνουμε στο ευρώ"; Η Αριστερή Πλατφόρμα του Λαφαζάνη θα το βουλώσει επειδή υπουργοποιήθηκε; Ακόμα: έχει μείνει στον ΣΥΡΙΖΑ κανένας που να επηρεάζεται από τον Αλαβάνο και το σχέδιο Β του; Δεν θά 'ναι και 5-6 βουλευτές προερχόμενοι από την (πρώην συνιστώσα) ΚΟΕ - κράμα μαοϊσμού και "βελουχιωτισμού"; Ορίστε τι δηλώνει ο (αν δεν κάνω λάθος, επίσης ΚΟΕ) Ρινάλντι. Τον βλέπεις να είναι για συμβιβασμό; Δεν είναι βουλευτής, αλλά κάποιους υποθέτω θα τους επηρεάζει. Τέλος: τι θα γίνει με τους ΑΝΕΞΕΛ, είτε δεχτούν την υποχώρηση είτε όχι, από τη στιγμή που ο μόνος κοινός τόπος με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το θέμα του χρέους;
Το πιθανοτικώς λογικότερο είναι να υποθέσει κανείς ότι αρκετοί από τους παραπάνω θα κλωτσήσουν, οπότε η κυβέρνηση θα έχει πρόβλημα. Πολλά σενάρια μπορούμε να υποθέσουμε για τη συνέχεια, όπως: στήριξη της συμβιβαστικής λύσης από το Ποτάμι ή / και το ΠΑΣΟΚ, ή ακόμα και από μέρος της ΝΔ (από τον ίδιο το Σαμαρά το αποκλείω λόγω σιχαμένου χαρακτήρα), ή εναλλακτικά εκλογές με πιθανότατη σημαντική πτώση του ΣΥΡΙΖΑ και άνοδο της Χρυσής Αυγής... πολλά ενδεχόμενα, κανένα καλό.
Νομίζω όμως ότι σε πιο σουρεαλιστικές καταστάσεις, σε όντως... ωραία πράματα, θα οδηγούσε ο άλλος δρόμος. Ας υποθέσουμε δηλαδή ότι είτε η συγκυβέρνηση επιτυγχάνει κάτι πραγματικά καλό στο θέμα του χρέους, είτε ότι τέλος πάντων καταφέρνει, παρά την όποια υποχώρηση, να συγκρατήσει τις κοινοβουλευτικές της δυνάμεις σε επαρκή βαθμό.
Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η συγκυβέρνηση, και επίσης βλέποντας κάποια συμπαθή σε μένα, μετριοπαθή και νηφάλια ονόματα μεταξύ των υπουργών (ενδεικτικά: Ξυδάκης, Δραγασάκης, Κοτζιάς), σκέφτηκα... το ίδιο που είχα γράψει και πριν τρία χρόνια, ότι δηλαδή όσο είναι τα οικονομικά στο επίκεντρο, δεν θα ανοίξουν ευαίσθητα μέτωπα σε τομείς εθνικούς, κοινωνικούς, εκκλησιαστικούς που θα προκαλούσαν αντιδράσεις και θα έφερναν ρήξη με εθνοκεντρικούς, νουνεχείς (αρνούμαι να γράψω "κοινωνικά συντηρητικούς"), χριστιανούς. Έχει ανάγκη η κυβέρνηση την ανοχή μας αυτή τη στιγμή. Ειρήσθω εν παρόδω, δεν θεωρώ την πολιτική διαβεβαίωση "άνοιγμα μετώπου", αλλά μην επεκταθώ σ' αυτό. Μέχρι κι ο Φαήλος σήμερα το έγραψε, "καλύτερα άθεοι παρά θεομπαίχτες". Ειδικά από τη στιγμή που η διαδικασία ήταν λιτή και απλή και όχι σαν την παρακάτω ζωοπανήγυρη.
Βέβαια, ερωτηματικά εγείρονται πάλι. Τι πάει να πει ρε σύντροφοι "τιμή" και τι πάει να πει "συνείδηση"; Αλλά είπα να μην επεκταθώ κι εγώ επεκτείνομαι! Σταματάω εδώ...
...και επανέρχομαι! Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι σε πρώτη φάση η συριζαίικη κυβέρνηση θα αφήσει στον πάγο ό,τι αποδομητικές ατζέντες μπορεί να έχει σε ευαίσθητα θέματα, και όταν πετύχει μια συμφωνία για το χρέος που θα μπορούσε να την περάσει για καλή, τότε είτε με ευνοϊκές δημοσκοπήσεις θα προκηρύξει εκλογές ώστε με αυτοδυναμία να κάνει τα δικά της, είτε θα ξεφορτωθεί τους ΑΝΕΞΕΛ και θα συμμαχήσει με κάνα Ποτάμι. Εάν διευθετηθεί το χρέος, λίγα θα χωρίζουν το Ποτάμι από το ΣΥΡΙΖΑ και τίποτα δε θα ενώνει τους ΑΝΕΞΕΛ με το ΣΥΡΙΖΑ.
Πριν λίγες μέρες όμως βρήκα αυτό το άρθρο, που αν ισχύουν αυτά που λέει όπως τα λέει, προβλέπονται στιγμές απείρου κάλους. Αντιγράφω:
"...Τα δύο κόμματα ξεκαθαρίζουν, σύμφωνα με Τα Νέα, ότι δεν θα ψηφίσουν νομοσχέδια που είναι αντίθετα στις αρχές τους.
ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ μπορεί να βρεθούν απέναντι σε διάφορα ζητήματα και νομοσχέδια εφόσον φτάσουν στη Βουλή, με αποτέλεσμα είτε να καταψηφιστούν, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ να απευθυνθεί στο ΠΑΣΟΚ και Το Ποτάμι προκειμένου να γίνουν νόμοι του κράτους..."
Φαντάσου λοιπόν σκηνικό. Η κυβέρνηση, αφού υποτιθέστω περνούν κάπως τα οικονομικά με φερόμενη ή πραγματική θετική έκβαση, φέρνει προς ψήφιση νομοσχέδιο που επιτρέπει στους ντιγκιντάγκες να υιοθετούν παιδιά (μόνο εγώ είδα τις πεντάχρωμες σημαίες στους πανηγυρισμούς το βράδυ των εκλογών;). Ο ΥΠΕΘΑ Πανούλης σκούζει και ωρύεται εναντίον του νομοσχεδίου με το συνήθη του τρόπο.
Περνάει το νομοσχέδιο με ψήφους ΣΥΡΙΖΑ - Ποταμιού - ΠΑΣΟΚ και με περιθώρια διαρροών άμα βρεθεί και κανένας νουνεχής από τους τρεις να το καταψηφίσει. Η Νέα Δημοκρατία καταψηφίζει ανακουφισμένη γιατί δεν υποχρεώνεται να περάσει ένα τέτοιο νομοσχέδιο μια δική της κυβέρνηση και έτσι μπορεί να συνεχίσει να θεομπαίζει αμέριμνη. Και ο σκούζων και ωρυόμενος ΥΠΕΘΑ παραμένει σκούζων και ωρυόμενος ΥΠΕΘΑ, αφού άλλωστε με βάση τη συμφωνία οι ΑΝΕΞΕΛ του δεν ψήφισαν το νομοσχέδιο που αντίκειται στις αρχές τους. Ούτε γάτα ούτε ζημιά. Αυτά είναι τα ωραία πράματα! Αλλά θα μου πεις, ακόμα κι αν παραιτηθεί σ' εκείνη τη φάση, τι θα γίνει; Είπαμε, αν έχει διευθετηθεί κάπως το χρέος, δεν θα χωρίζει και τίποτα ουσιαστικό το ΣΥΡΙΖΑ από το Ποτάμι, ειδικά σε τέτοιας υφής θέματα.
Ξέρω μερικούς με τέτοιου είδους ευαισθησίες που βλέποντας ότι το μόνο ερώτημα των εκλογών ήταν αυτοδυναμία για το ΣΥΡΙΖΑ ή όχι, αποφάσισαν τελευταία μέρα και ψήφισαν τους ΑΝΕΞΕΛ, με δεδομένη ουσιαστικά και τη δημοσίως δεδηλωμένη μέσω διαφημίσεως πρόθεση του Πανούλη να στηρίξει (και να συγκρατεί) τον... μικρό Αλέξη. Λέγεται επίσης ότι ακόμα και παραδοσιακοί νεοδημοκράτες, θεωρώντας υπό τις παρούσες συνθήκες ψήφο στη ΝΔ για χαμένη, ψήφισαν ΑΝΕΞΕΛ για τους ίδιους λόγους. Άρα μια τέτοια εξέλιξη, αν ισχύουν αυτά που λέει το άρθρο, θα ήταν ο πολιτικός τάφος του Πανούλη, αλλά αν περάσουν τέτοια πράματα αυτό είναι το λιγότερο που ενδιαφέρει.
Κι εμείς τι κάνουμε; Συλλαλητήριο; Μα θα το καπελώσει η Χρυσή Αυγή. Κι όχι μόνο θα το εκμεταλλευτεί και θα μας παρουσιάσει για δικούς της, αλλά... αν είμαστε ακόμα και δύο εκατομμύρια κανονικοί άνθρωποι μαζί με δέκα κανονικά ζώα χρυσαυγίτες με μαύρες μπλούζες και πυρσούς, ε αυτούς θα δείξουν τα κανάλια, ελληνικά και ξένα, "συλλαλητήριο μίσους", θα πούνε, "ακροδεξιών", θα πούνε, "κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων", θα πούνε... "μεσαίωνας", θα πούνε, και τι δε θα πούνε... άσε το άλλο... θυμάσαι εκείνες τις σκηνές στο Χυτήριο - που δεν το ήξερε και κανείς και του κάνανε και διαφήμιση τα ζώα - τις θυμάσαι; Εκείνη την ξανθιά που κρατούσε στο αριστερό χέρι την εικόνα του Χριστού και με το δεξί χαιρετούσε ναζιστικά, το ζώον; Ε, αυτές θα δείξουν τα κανάλια και δεν γίνεται να συναθροιστούμε, τίποτα δε θα βγει και κακό θα κάνουμε.
Για κάτι τέτοια ήθελα να ψηφίσω ΚΚΕ και αν είχανε κανέναν κανονικό άνθρωπο για υποψήφιο βουλευτή στην περιφέρειά μου θα το είχα κάνει χαλαρά. Όποιος νομίζει ότι ψήφος στη ΝΔ θα απέτρεπε τέτοια, τον χτυπώ φιλικά στην πλάτη και τον παρακαλώ να μου δώσει απ' αυτό που πίνει γιατί φαίνεται καλό.
Κλείνω εδώ, αν και οι συνειρμοί ταξιδεύουν. Δυο προτάσεις μόνο για κατακλείδα, που θα πρέπει σε άλλο κείμενο να τις εξηγήσω και αναπτύξω: ο κόσμος μας είναι FUBAR και δεν υπάρχει και τίποτα να μπορούμε να κάνουμε γι' αυτό. Μόνη πιθανή ελπίδα διεξόδου μη εσχατολογικής φύσεως, μια ολική και πλήρης μυκηναϊκού τύπου πολιτισμική κατάρρευση.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, εγώ ελπίζω να τη βολέψω.
Τώρα, πού πάμε με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΞΕΛ, τι θα γίνει με το χρέος, τις διαπραγματεύσεις με την Ευρώπη κλπ. Κατ' αρχήν, δεν ξέρω! Οι σκόρπιες σκέψεις μου είναι οι παρακάτω.
Υπάρχει ένα έργο που έχουμε δει μερικές φορές ως τώρα από ελληνικές κυβερνήσεις. Συνίσταται σε δηλώσεις, σκληρή στάση - άκαμπτη, πατριωτική - υψηλούς τόνους... συλλαλητήρια... και μετά υποχώρηση. Είτε άτακτη, είτε με κάποια προσχήματα για να παραμυθιαστούν οι φωνές αντίδρασης στο εσωτερικό. Είδαμε το έργο με τους χειρισμούς στο μακεδονικό, το είδαμε (ολοκάθαρα και με όλες σχεδόν τις πράξεις να εκτυλίσσονται μέσα σε μια νύχτα) και με τα γεγονότα στα Ίμια. Αν και ήμουν πολύ μικρός για να θυμάμαι λεπτομέρειες, νομίζω και κατά την παπανδρεϊκή δεκαετία του '80 η πορεία από το "βυθίσατε το Χόρα" στο "πνεύμα του Νταβός" ήταν ανάλογη.
Όταν κλιμακώνεις, πρέπει να είσαι έτοιμος και αποφασισμένος, αν χρειαστεί, να τραβήξεις στα άκρα.
Αλλοιώς, δεν κλιμακώνεις.
"Έτοιμος και αποφασισμένος" σημαίνει μεταξύ άλλων να έχεις δίπλα σου και το λαό αποφασισμένο, όχι να κατέβει για πανηγύρι στο Σύνταγμα, ή έστω όχι μόνο γι' αυτό, αλλά να υποστεί τις συνέπειες των "άκρων".
Στις περιπτώσεις που ανέφερα παραπάνω, πέραν των όποιων πολιτικών ευθυνών, είναι ισχυρή μου εντύπωση ότι ο λαός μας κατά συντριπτική πλειοψηφία δεν ήταν διατεθειμένος να αφήσει το φραπέ και να πιάσει το τουφέκι (πάνε χρόνια και δεν θυμάμαι καλά, αλλά πέρα από νεανικούς ενθουσιασμούς νομίζω ότι ούτε εγώ ήμουν). Δεν λέω ότι αυτό ήταν κακό ή καλό, λέω ότι οι τότε κυβερνήσεις δεν είχαν την επιλογή του "άκρου", της πολεμικής σύρραξης, άρα δεν βοήθησε η κλιμάκωση.
Στην περίπτωση που έχουμε μπροστά μας, θέμα για τουφέκι δεν τίθεται προς το παρόν. Τίθεται όμως θέμα για τσάπα. Το "άκρο", εν προκειμένω, θα ήταν πτώχευση, έξοδος από το ευρώ... και επιστροφή αδιόριστων νηπιαγωγών (με MBA από το Πόρτσμουθ) στο χωριό, στα χωράφια του παππού που μένουν χέρσα δεκαετίες.
Εγώ; Εγώ δεν ανησυχώ, στα νιάτα μου έκανα το μέρμυγκα, οπότε όλο και υπάρχουν στην μπάντα. Εξάλλου με έχουν πει μινιμαλιστή ως προς τις βιοτικές μου ανάγκες, όπως και πρωταθλητή της επιβίωσης! Α, ναι. Και κατεξοχήν και κατ' εξακολούθηση κυνικό! Οπότε θα τη βολέψω κάπως, θα επιβιώσω - φτάνει να μη βρεθεί κανένας _______ και μου κρύβει τον ήλιο.
Αλλά το θέμα δεν είμαι εγώ. Το θέμα είναι αν έστω οι 2,5 εκατομμύρια συμπολίτες που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΞΕΛ, είναι διατεθειμένοι να ασχοληθούν στο υπόλοιπο της ζωής τους με ελιές, αμπέλια, λεμόνια και κρόκους Κοζάνης. Η εντύπωσή μου είναι όχι, αλλά δεν είμαι καθόλου καλός στο να αφουγκράζομαι την κοινή γνώμη, ούτε ξέρω σε τι βαθμό ανέχειας έχει φτάσει ο καθένας.
Πάντως, εάν όχι, τότε η δυνατότητα της κυβέρνησης να τραβήξει στα άκρα είναι περίπου ανύπαρκτη, το οποίο σημαίνει ότι η δυνατότητά της να κάνει κάτι άλλο εκτός από το έργο που έχουμε ξαναδεί, δηλαδή υποχώρηση μετά από την ήδη συντελεσθείσα - συντελούμενη κλιμάκωση, επίσης περίπου ανύπαρκτη.
Ας δεχτούμε λοιπόν, για να συνεχίσουμε τη συζήτηση, το πιθανό σενάριο ότι η συγκυβέρνηση προβαίνει σε υποχώρηση, με κάποιον "έντιμο συμβιβασμό", ή όποιον άλλο ευφημισμό προτιμάς. Το επόμενο ερώτημα είναι, θα πετύχει να τον περάσει ο ΣΥΡΙΖΑ το συμβιβασμό από τους δικούς του βουλευτές; Ο Λαπαβίτσας που αν δεν ήταν η αντίθεσή του με το ευρώ οι περισσότεροι δεν θα τον γνωρίζαμε, θα πειστεί να στηρίξει έναν συμβιβασμό "για να μείνουμε στο ευρώ"; Η Αριστερή Πλατφόρμα του Λαφαζάνη θα το βουλώσει επειδή υπουργοποιήθηκε; Ακόμα: έχει μείνει στον ΣΥΡΙΖΑ κανένας που να επηρεάζεται από τον Αλαβάνο και το σχέδιο Β του; Δεν θά 'ναι και 5-6 βουλευτές προερχόμενοι από την (πρώην συνιστώσα) ΚΟΕ - κράμα μαοϊσμού και "βελουχιωτισμού"; Ορίστε τι δηλώνει ο (αν δεν κάνω λάθος, επίσης ΚΟΕ) Ρινάλντι. Τον βλέπεις να είναι για συμβιβασμό; Δεν είναι βουλευτής, αλλά κάποιους υποθέτω θα τους επηρεάζει. Τέλος: τι θα γίνει με τους ΑΝΕΞΕΛ, είτε δεχτούν την υποχώρηση είτε όχι, από τη στιγμή που ο μόνος κοινός τόπος με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το θέμα του χρέους;
Το πιθανοτικώς λογικότερο είναι να υποθέσει κανείς ότι αρκετοί από τους παραπάνω θα κλωτσήσουν, οπότε η κυβέρνηση θα έχει πρόβλημα. Πολλά σενάρια μπορούμε να υποθέσουμε για τη συνέχεια, όπως: στήριξη της συμβιβαστικής λύσης από το Ποτάμι ή / και το ΠΑΣΟΚ, ή ακόμα και από μέρος της ΝΔ (από τον ίδιο το Σαμαρά το αποκλείω λόγω σιχαμένου χαρακτήρα), ή εναλλακτικά εκλογές με πιθανότατη σημαντική πτώση του ΣΥΡΙΖΑ και άνοδο της Χρυσής Αυγής... πολλά ενδεχόμενα, κανένα καλό.
Νομίζω όμως ότι σε πιο σουρεαλιστικές καταστάσεις, σε όντως... ωραία πράματα, θα οδηγούσε ο άλλος δρόμος. Ας υποθέσουμε δηλαδή ότι είτε η συγκυβέρνηση επιτυγχάνει κάτι πραγματικά καλό στο θέμα του χρέους, είτε ότι τέλος πάντων καταφέρνει, παρά την όποια υποχώρηση, να συγκρατήσει τις κοινοβουλευτικές της δυνάμεις σε επαρκή βαθμό.
Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η συγκυβέρνηση, και επίσης βλέποντας κάποια συμπαθή σε μένα, μετριοπαθή και νηφάλια ονόματα μεταξύ των υπουργών (ενδεικτικά: Ξυδάκης, Δραγασάκης, Κοτζιάς), σκέφτηκα... το ίδιο που είχα γράψει και πριν τρία χρόνια, ότι δηλαδή όσο είναι τα οικονομικά στο επίκεντρο, δεν θα ανοίξουν ευαίσθητα μέτωπα σε τομείς εθνικούς, κοινωνικούς, εκκλησιαστικούς που θα προκαλούσαν αντιδράσεις και θα έφερναν ρήξη με εθνοκεντρικούς, νουνεχείς (αρνούμαι να γράψω "κοινωνικά συντηρητικούς"), χριστιανούς. Έχει ανάγκη η κυβέρνηση την ανοχή μας αυτή τη στιγμή. Ειρήσθω εν παρόδω, δεν θεωρώ την πολιτική διαβεβαίωση "άνοιγμα μετώπου", αλλά μην επεκταθώ σ' αυτό. Μέχρι κι ο Φαήλος σήμερα το έγραψε, "καλύτερα άθεοι παρά θεομπαίχτες". Ειδικά από τη στιγμή που η διαδικασία ήταν λιτή και απλή και όχι σαν την παρακάτω ζωοπανήγυρη.
Βέβαια, ερωτηματικά εγείρονται πάλι. Τι πάει να πει ρε σύντροφοι "τιμή" και τι πάει να πει "συνείδηση"; Αλλά είπα να μην επεκταθώ κι εγώ επεκτείνομαι! Σταματάω εδώ...
...και επανέρχομαι! Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι σε πρώτη φάση η συριζαίικη κυβέρνηση θα αφήσει στον πάγο ό,τι αποδομητικές ατζέντες μπορεί να έχει σε ευαίσθητα θέματα, και όταν πετύχει μια συμφωνία για το χρέος που θα μπορούσε να την περάσει για καλή, τότε είτε με ευνοϊκές δημοσκοπήσεις θα προκηρύξει εκλογές ώστε με αυτοδυναμία να κάνει τα δικά της, είτε θα ξεφορτωθεί τους ΑΝΕΞΕΛ και θα συμμαχήσει με κάνα Ποτάμι. Εάν διευθετηθεί το χρέος, λίγα θα χωρίζουν το Ποτάμι από το ΣΥΡΙΖΑ και τίποτα δε θα ενώνει τους ΑΝΕΞΕΛ με το ΣΥΡΙΖΑ.
Πριν λίγες μέρες όμως βρήκα αυτό το άρθρο, που αν ισχύουν αυτά που λέει όπως τα λέει, προβλέπονται στιγμές απείρου κάλους. Αντιγράφω:
"...Τα δύο κόμματα ξεκαθαρίζουν, σύμφωνα με Τα Νέα, ότι δεν θα ψηφίσουν νομοσχέδια που είναι αντίθετα στις αρχές τους.
ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ μπορεί να βρεθούν απέναντι σε διάφορα ζητήματα και νομοσχέδια εφόσον φτάσουν στη Βουλή, με αποτέλεσμα είτε να καταψηφιστούν, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ να απευθυνθεί στο ΠΑΣΟΚ και Το Ποτάμι προκειμένου να γίνουν νόμοι του κράτους..."
Φαντάσου λοιπόν σκηνικό. Η κυβέρνηση, αφού υποτιθέστω περνούν κάπως τα οικονομικά με φερόμενη ή πραγματική θετική έκβαση, φέρνει προς ψήφιση νομοσχέδιο που επιτρέπει στους ντιγκιντάγκες να υιοθετούν παιδιά (μόνο εγώ είδα τις πεντάχρωμες σημαίες στους πανηγυρισμούς το βράδυ των εκλογών;). Ο ΥΠΕΘΑ Πανούλης σκούζει και ωρύεται εναντίον του νομοσχεδίου με το συνήθη του τρόπο.
Περνάει το νομοσχέδιο με ψήφους ΣΥΡΙΖΑ - Ποταμιού - ΠΑΣΟΚ και με περιθώρια διαρροών άμα βρεθεί και κανένας νουνεχής από τους τρεις να το καταψηφίσει. Η Νέα Δημοκρατία καταψηφίζει ανακουφισμένη γιατί δεν υποχρεώνεται να περάσει ένα τέτοιο νομοσχέδιο μια δική της κυβέρνηση και έτσι μπορεί να συνεχίσει να θεομπαίζει αμέριμνη. Και ο σκούζων και ωρυόμενος ΥΠΕΘΑ παραμένει σκούζων και ωρυόμενος ΥΠΕΘΑ, αφού άλλωστε με βάση τη συμφωνία οι ΑΝΕΞΕΛ του δεν ψήφισαν το νομοσχέδιο που αντίκειται στις αρχές τους. Ούτε γάτα ούτε ζημιά. Αυτά είναι τα ωραία πράματα! Αλλά θα μου πεις, ακόμα κι αν παραιτηθεί σ' εκείνη τη φάση, τι θα γίνει; Είπαμε, αν έχει διευθετηθεί κάπως το χρέος, δεν θα χωρίζει και τίποτα ουσιαστικό το ΣΥΡΙΖΑ από το Ποτάμι, ειδικά σε τέτοιας υφής θέματα.
Ξέρω μερικούς με τέτοιου είδους ευαισθησίες που βλέποντας ότι το μόνο ερώτημα των εκλογών ήταν αυτοδυναμία για το ΣΥΡΙΖΑ ή όχι, αποφάσισαν τελευταία μέρα και ψήφισαν τους ΑΝΕΞΕΛ, με δεδομένη ουσιαστικά και τη δημοσίως δεδηλωμένη μέσω διαφημίσεως πρόθεση του Πανούλη να στηρίξει (και να συγκρατεί) τον... μικρό Αλέξη. Λέγεται επίσης ότι ακόμα και παραδοσιακοί νεοδημοκράτες, θεωρώντας υπό τις παρούσες συνθήκες ψήφο στη ΝΔ για χαμένη, ψήφισαν ΑΝΕΞΕΛ για τους ίδιους λόγους. Άρα μια τέτοια εξέλιξη, αν ισχύουν αυτά που λέει το άρθρο, θα ήταν ο πολιτικός τάφος του Πανούλη, αλλά αν περάσουν τέτοια πράματα αυτό είναι το λιγότερο που ενδιαφέρει.
Κι εμείς τι κάνουμε; Συλλαλητήριο; Μα θα το καπελώσει η Χρυσή Αυγή. Κι όχι μόνο θα το εκμεταλλευτεί και θα μας παρουσιάσει για δικούς της, αλλά... αν είμαστε ακόμα και δύο εκατομμύρια κανονικοί άνθρωποι μαζί με δέκα κανονικά ζώα χρυσαυγίτες με μαύρες μπλούζες και πυρσούς, ε αυτούς θα δείξουν τα κανάλια, ελληνικά και ξένα, "συλλαλητήριο μίσους", θα πούνε, "ακροδεξιών", θα πούνε, "κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων", θα πούνε... "μεσαίωνας", θα πούνε, και τι δε θα πούνε... άσε το άλλο... θυμάσαι εκείνες τις σκηνές στο Χυτήριο - που δεν το ήξερε και κανείς και του κάνανε και διαφήμιση τα ζώα - τις θυμάσαι; Εκείνη την ξανθιά που κρατούσε στο αριστερό χέρι την εικόνα του Χριστού και με το δεξί χαιρετούσε ναζιστικά, το ζώον; Ε, αυτές θα δείξουν τα κανάλια και δεν γίνεται να συναθροιστούμε, τίποτα δε θα βγει και κακό θα κάνουμε.
Για κάτι τέτοια ήθελα να ψηφίσω ΚΚΕ και αν είχανε κανέναν κανονικό άνθρωπο για υποψήφιο βουλευτή στην περιφέρειά μου θα το είχα κάνει χαλαρά. Όποιος νομίζει ότι ψήφος στη ΝΔ θα απέτρεπε τέτοια, τον χτυπώ φιλικά στην πλάτη και τον παρακαλώ να μου δώσει απ' αυτό που πίνει γιατί φαίνεται καλό.
Κλείνω εδώ, αν και οι συνειρμοί ταξιδεύουν. Δυο προτάσεις μόνο για κατακλείδα, που θα πρέπει σε άλλο κείμενο να τις εξηγήσω και αναπτύξω: ο κόσμος μας είναι FUBAR και δεν υπάρχει και τίποτα να μπορούμε να κάνουμε γι' αυτό. Μόνη πιθανή ελπίδα διεξόδου μη εσχατολογικής φύσεως, μια ολική και πλήρης μυκηναϊκού τύπου πολιτισμική κατάρρευση.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, εγώ ελπίζω να τη βολέψω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου