Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 15 Μαρτίου 2015

Μεταφραστικά

Από έναν περιηγητή ξεκινώ, φίλε αναγνώστη, την αποψινή δική μου νοερή... περιήγηση, όπως έχω κάνει κατά καιρούς και στο παρελθόν. Δεν ξέρω ακριβώς πώς θα μου βγει το κείμενο. Έχω στο μυαλό μου διάφορες σκέψεις, δρόμους και παρακλάδια που μήνες θέλω να βάλω σε μια σειρά, αλλά δεν αποφάσιζα να μπω στον κόπο. Είναι πιθανό να μου προκύψουν δύο αναρτήσεις, τελικά.

Θα σου πω κάτι προσωπικό. Από τους τέσσερις-πέντε αναγνώστες μου, με τους δυο-τρεις έχει συμβεί να ζήσουμε στην εκάστοτε ίδια πόλη και να περάσουμε κάποια (λίγα, πολλά, πάρα πολλά, ανάλογα με την περίπτωση) μεσημέρια, απογεύματα ή βράδυα με κρασί, μεζέ και αμπελοφιλοσοφία. Οι φίλοι που είχαν την ευχαρίστηση (ή το... μαζοχισμό) να μου δίνουν βήμα να μιλάω, θυμούνται πώς πηδούσα από θέμα σε θέμα, ακολουθούσα παραδρόμους, ξεχνούσα από πού είχα έρθει, κατ' εξοχήν επαναλαμβανόμουν κλπ. Παρόλα αυτά, καθόντουσαν και μ' άκουγαν, συχνά κιόλας με ρωτούσαν και πράματα! Ε, λοιπόν. Αν και ο γραπτός λόγος είναι πολύ πιο εύκολο να ελεγχθεί, επίτηδες αφήνω συχνά τον εαυτό μου να προεκταθεί σε στενάκια και παραδρόμους, ενίοτε και αδιέξοδα. Δεν θεωρώ ένα κείμενό μου επιτυχημένο και άξιο να δημοσιευτεί όταν παρέχει σωστές πληροφορίες, ωραίες αναλύσεις, βάσιμες σκέψεις και τέτοια. Το θεωρώ άξιο να δημοσιευτεί όταν νομίζω ότι διαβάζοντάς το, εσείς οι δυο-τρεις θα με θυμηθείτε!

Αρκετά όμως με τα ψιλοφορτισμένα εισαγωγικά. Ο αποψινός μας περιηγητής λέγεται Αμπού Αμπνταλλάχ Μουχάμαντ Ιμπν Ιμπραχίμ, αλλά έχει μείνει στην ιστορία πιο γνωστός με το οικογενειακό του παρωνύμιο Ιμπν Μπαττούτα. Ήταν προφανώς μουσουλμάνος με καταγωγή από το Μαρόκο, που έζησε τον 14ο αιώνα, και ξεκινώντας στα 21 του χρόνια για το πρώτο του προσκύνημα στη Μέκκα, κατέληξε να γυρίσει, δια ξηράς και δια θαλάσσης, όλο τον ισλαμικό κόσμο, συν την Κωνσταντινούπολη, συν ισλαμικές εμπορικές παροικίες της νότιας Κίνας (ναι, υπήρχαν και τέτοιες!). Και όταν λέω "όλο τον ισλαμικό κόσμο", δεν εννοώ μόνο τα γνωστά μας μέρη όπου το Ισλάμ εξαπλώθηκε με το σπαθί και έχουν ακόμα και σήμερα αμιγή ισλαμικό πληθυσμό (δηλαδή με σημερινούς όρους από Πακιστάν μέχρι Μαρόκο). Εννοώ ασφαλώς και την - ισλαμική ακόμα τότε - Ανδαλουσία. Εννοώ επίσης τις ανατολικές αλλά και δυτικές ακτές της υποσαχάριας Αφρικής, όπου το Ισλάμ είχε διαδοθεί μέσω των καραβανιών και του εμπορίου. Εννοώ την Ινδία με τους αγαρηνούς κατακτητές ηγεμόνες, όπου όμως μόνο κατά τόπους εξισλαμίστηκαν οι πληθυσμοί. Εννοώ τα νησιά της νοτιοανατολικής Ασίας, τη σημερινή Ινδονησία, όπου μου έκανε εντύπωση ότι βρήκε κι εκεί το Ισλάμ, δεκαετίες πριν τις επισκέψεις του οϊγούρου ναυάρχου Τσανγκ Χι. Εννοώ, τέλος, τα μογγολικά εδάφη της Χρυσής Ορδής στις ευρασιατικές στέππες, που οι χάνοι τους πρόσφατα είχαν εξισλαμιστεί, ίσως για πολιτικούς λόγους εσωτερικής συνοχής. Αν μη τι άλλο, άκρως εντυπωσιακός ο κατάλογος!

Διευκρινιστικά, ο Ιμπν Μπαττούτα περνιότανε για ισλαμιστής θεολόγος και ερμηνευτής του Κορανίου. Έτσι, στα μέρη που επισκεπτόταν, ζούσε από τα πλούσια τιμητικά δώρα που του έκαναν οι τοπικοί ηγεμόνες, στα οποία συχνά συμπεριλαμβάνονταν και νέες σύζυγοι ή παλακίδες! Στις διηγήσεις του, μάλιστα, συγκράτησα να υπάρχει τουλάχιστον μία περίπτωση που παραπονιέται στον ηγεμόνα ότι δεν υπήρξε απέναντί του αρκετά γενναιόδωρος!

Οι ιστορίες του μας έχουν φτάσει στα ελληνικά ως μετάφραση από τα αγγλικά, και για την αγγλική μετάφραση βρήκα κάπου αναφορά σε ημερομηνία πρώτης έκδοσης το 1929. Η ελληνική μετάφραση αναφέρεται ως πλήρης και χωρίς συντμήσεις - και δεν έχω κανένα λόγο να το αμφισβητήσω - δεν ξέρω όμως αν το αγγλικό κείμενο ήταν πλήρης ή πετσοκομμένη μετάφραση του αραβικού! Όπως και νά 'χει, το κείμενο που έπεσε στα χέρια μου ήταν ενδιαφέρον, αλλά κατά τόπους απογοητευτικό. Εξηγούμαι!

Περνάει ο περιηγητής μας από τις θρυλικές πόλεις του Δρόμου του Μεταξιού - τη Μπουκχάρα, τη Σαμαρκάνδη - ζωηρό το ενδιαφέρον του αναγνώστη για να διαβάσει μια από πρώτο χέρι περιγραφή αυτών των πόλεων το 14ο αιώνα! Κι όμως το κείμενο δεν αφιερώνει παρά ελάχιστες γραμμές. Περνάει από το περίφημο λιμάνι της Καλικούτ στην Ινδία, έναν αιώνα και βάλε πριν τους ευρωπαίους, τον Νικολό ντε Κόντι από τη Βενετία, τον Αφανάσυ Νικίτιν από το Τβερ, τέλος τον Βάσκο ντε Γκάμα από την Πορτογαλία. Την αγορά της Καλικούτ τη φαντάζεται κανείς να πνίγεται στα μπαχαρικά, τους πολύτιμους λίθους και τα υφάσματα, άλλωστε από το όνομα του λιμανιού αυτού πέρασε στις δυτικοευρωπαϊκές γλώσσες η λέξη calico για είδος βαμβακερών υφασμάτων. Κι όμως, παρότι ο Ιμπν Μπαττούτα έζησε χρόνια στην Ινδία, οι σχετικές περιγραφές είναι φτωχές, για την ακρίβεια δε συγκράτησα τίποτα. Περνάει από το Τιμπουκτού στη δυτική Αφρική, την πόλη με τις φημισμένες μαντράσες, με την πλούσια συλλογή αραβικών χειρογράφων (μήπως και μεταφράσεις του Αριστοτέλη, να μην το αποκλείουμε), που ήταν απρόσιτη στους ευρωπαίους μέχρι το 19ο αιώνα και την επίσκεψη του Ρενέ Καγιέ. Κι εδώ λίγα λόγια, τίποτα το ιδιαίτερα αξιόλογο. Υπάρχουν όντως στο βιβλίο περιγραφές ανθρώπων, ζώων, συνηθειών, φαγητών, προϊόντων, ακόμα κατά κόρον συναντήσεων με μυστικιστές του Ισλάμ (που προφανώς οι τελευταίοι ενδιέφεραν τον Ιμπν Μπαττούτα, αλλά όχι εμένα!). Αλλά πώς να το πω. Διαβάζοντάς το, σκεφτόμουν ότι είναι σαν να επισκέπτεται ένας τουρίστας την Ελλάδα και αντί να γράψει για την Ακρόπολη και τους Δέλφους, άντε έστω τη νυχτερινή ζωή της Μυκόνου... αυτός επικεντρώνεται στο μπακάλικο του Βαγγέλη στο Κιάτο.

Ως προς την ελληνική μετάφραση. Γενικά θα πω ότι θεωρώ τη δουλειά του μεταφραστή εξαιρετικά δύσκολη, αναλόγως με το προς μετάφραση κείμενο ίσως δυσκολότερη από την πρωτότυπη συγγραφή. Πρέπει να γνωρίζει κανείς πάρα πολύ καλά τις λεπτές έννοιες και τις αποχρώσεις και των δύο εμπλεκόμενων γλωσσών για να μπορέσει να αποδόσει κατά το μέτρο του δυνατού τις αποχρώσεις του πρωτότυπου στη μετάφραση. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου στα εισαγωγικά τους σημειώματα οι μεταφραστές διατρανώνουν οι ίδιοι την αδυναμία τους και περίπου συστήνουν στον αναγνώστη να αφήσει κάτω αυτό που διαβάζει και, αν δεν την γνωρίζει, να ασχοληθεί να μάθει τη γλώσσα του πρωτότυπου για να το απολαύσει καλύτερα! Κάτι τέτοια λένε οι μεταφραστές του Νικολάι Γκόγκολ και του Τζέιμς Τζόις, που παρεμπιπτόντως τους θεωρώ και τους δύο υπερτιμημένους. Μπορεί να φταίει ότι είμαι πεζός, αλλά δεν διακρίνω κατ' ανάγκην ιδιοφυίες πίσω από καταρράκτες λογοπαιγνίων και εξυπνάδας, αντίθετα κάποτε διακρίνω εμπάθεια και στους δύο. Αλλά ξεφεύγω.

Ένα περιηγητικό κείμενο, όμως, είναι μάλλον "ξερό", ειδικά εάν αποτελεί το ίδιο ήδη μετάφραση, δηλαδή ενδεχομένως έχει υποστεί ήδη μια πρώτη "αποξήρανση"! Πήρα αυτό το δρόμο, ακολούθησα το τάδε καραβάνι, έφτασα στην τάδε πόλη. Στην εξαιρετικά δύσκολη δουλειά του μεταφραστή, ίσως είναι σωστό να υποθέσει κανείς ότι η μετάφραση ενός περιηγητικού κειμένου είναι το λιγότερο δύσκολο που μπορεί να τύχει. Με μόνη την ουσιώδη διαφορά ότι εδώ πρόκειται για ένα ιστορικό περιηγητικό κείμενο με εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, αραβικά τοπωνύμια σε δύο και τρεις ηπείρους, που έπρεπε να ταυτοποιηθούν, κατά το μέτρο του δυνατού, με σημερινά ονόματα, ώστε ο σύγχρονος ερασιτέχνης αναγνώστης, που έχει όμως μια στοιχειώδη ιδέα της παγκόσμιας γεωγραφίας, να μπορεί να παρακολουθεί αν ο ταξιδιώτης του βρίσκεται π.χ. στην Περσία ή την Αίγυπτο, χωρίς να χρειάζεται να ανατρέχει διαρκώς στους χάρτες! Πιθανολογώ, βέβαια, ότι η ελληνίδα μεταφράστρια δεν ήταν μόνη της σ' αυτό τον ηράκλειο άθλο. Αρκετό υλικό προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να υπήρχε στην αγγλική μετάφραση που χρησιμοποιήθηκε ως βάση. Όπως και νά 'χει, μπορούσα να παρακολουθήσω αρκετά άνετα τα ταξίδια, οπότε θεωρώ ότι η ελληνική έκδοση τα καταφέρνει αξιοπρεπέστατα ως προς αυτό!

Κάπου όμως, ίσα ίσα 1-2 σελίδες πριν το τέλος αναφέρεται κάτι... παράξενο - που ακριβώς επειδή είναι τόσο κοντά στο τέλος αφήνει και παράξενη γεύση! Αντιγράφω:

"...Πήρα μαζί μου προμήθειες για εβδομήντα μέρες γιατί δεν υπάρχει καθόλου καλαμπόκι στη διαδρομή Ταγκαντά - Ταουάτ..."

Ο περιηγητής μας βρίσκεται στη δυτική Αφρική, στην Αυτοκρατορία του Μάλι και μόλις έχει λάβει διαταγή με έφιππο αγγελιοφόρο από τον Σουλτάνο του Μαρόκου να επιστρέψει στην πατρίδα του, πιθανολογώ για να αναλάβει χρέη ιεροδικαστή. Μ' αυτό τον απότομο τρόπο τελειώνουν οι περιπλανήσεις του, οι δε περιοχές που αναφέρεται πως μεταξύ τους "δεν υπήρχε καλαμπόκι" είναι κάπου στη δυτική Σαχάρα.

Να μην υποτιμούμε καθόλου το Μάλι του 14ου αιώνα! Ήταν αξιόλογη οντότητα, είχε σημαντικό πλούτο από ορυχεία χρυσού και χαλκού, και σημαντικά έσοδα από το "δια-σαχάρειο" εμπόριο ορυκτού άλατος, πιθανότατα και το δουλεμπόριο. Οι ηγεμόνες του είχαν ασπαστεί το Ισλάμ μερικούς αιώνες πριν τις επισκέψεις του Ιμπν Μπαττούτα και φαίνεται πως αυτό είχε δημιουργήσει έναν πολιτισμό αφρο-αραβικό, που σε μερικά σημεία σόκαρε τον ταξιδευτή μας! Είδε γυναίκες να κυκλοφορούν περίπου ολόγυμνες, είδε και περιπτώσεις όπου ο καννιβαλισμός δεν είχε τελείως εξαλειφθεί από τις συνήθειες των κατοίκων.

Για την πόλη του Τιμπουκτού έγραψα λίγα και πιο πάνω. Εθεωρείτο αξιολογότατο οικονομικό και μορφωτικό κέντρο, που η φήμη του είχε φτάσει στην Ευρώπη, αλλά η τοποθεσία του παρέμενε άγνωστη μέχρι το 19ο αιώνα - όταν ο Γάλλος εξερευνητής Καγιέ μπόρεσε να το φτάσει και να γυρίσει πίσω σώος, αλλά και απογοητευμένος γιατί δε βρήκε πια παρά μια παρηκμασμένη λασπούπολη ενώ εν τω μεταξύ η Ευρώπη είχε κάνει άλματα. Ο Ιμπν Μπαττούτα ήταν πιο τυχερός, αφού έτυχε να βρίσκεται στην περιοχή λίγες μόνο δεκαετίες μετά το θάνατο του Αυτοκράτορα Μούσα, η βασιλεία του οποίου θεωρείται το απόγειο του Μάλι. Αυτό που μας έχει σωθεί περισσότερο από τα χρόνια του Μούσα είναι το ανέκδοτο πως, στο δρόμο για το προσκύνημά του στη Μέκκα, μοίρασε τόσο πολύ χρυσάφι που η τιμή του στην Αίγυπτο υποτιμήθηκε δραματικά (δηλαδή από μόνος του "κράσαρε" την αγορά χρυσού!), τόσο που έκανε καμιά δεκαετία να επανέλθει!


Όλα αυτά καλά, αλλά να εκφράζει τη μέριμνά του ο ήρωάς μας για το γεγονός ότι στην Αφρική του 14ου αιώνα δε θα έβρισκε... καλαμπόκι... η απόσταση είναι πολύ μεγάλη...

Το καλαμπόκι είναι ιθαγενές φυτό της αμερικανικής ηπείρου. Πιστεύεται ότι εξημερώθηκε στην περιοχή της κεντρικής Αμερικής ήδη από τα προϊστορικά χρόνια, ενώ όταν οι ευρωπαίοι εξερευνητές έφτασαν στις ακτές του Νέου Κόσμου, αποτελούσε τη βάση της διατροφής και τη βασική καλλιέργεια των ινδιάνικων φυλών - όσων, τελοσπάντων, από αυτές γνώριζαν τη γεωργία και δεν ήταν κυνηγοί και τροφοσυλλέκτες. Γρήγορα μεταφέρθηκε το νέο προϊόν από την από δω πλευρά του Ατλαντικού - της Αφρικής μη εξαιρουμένης. Μάλιστα, αναφέρεται ότι από τη βόρεια Αφρική το μάθαμε κι εμείς οι τουρκοκρατούμενοι Έλληνες κάπου το 16ο - 17ο αιώνα, εξ' ου και η επίσημη ονομασία στα ελληνικά: αραβόσιτος, σίτος των Αράβων.

Το καλαμπόκι θεωρείται ανθεκτική καλλιέργεια που αντέχει σε ποικιλία κλιματολογικών συνθηκών, αν και αποδίδει καλύτερα σε θερμό και υγρό περιβάλλον. Ως εκ τούτου, δεν αποκλείεται σήμερα να ευδοκιμούν καλλιέργειες καλαμποκιού και στις όχθες του Νίγηρα που επισκεύθηκε ο ταξιδιώτης μας (και, παρεμπιπτόντως, τον ονομάζει Νείλο!). Αν και πιθανολογώ ότι βασικές καλλιέργειες θα είναι ακόμα ποικιλίες ρυζιού και κατεξοχήν το κεχρί απ' το οποίο φτιάχνουν και κουσκούς. Τα αναφέρει από τότε και τα δύο ο Ιμπν Μπαττούτα, το κεχρί και το κουσκούς. Καλαμπόκι όμως, το 14ο αιώνα κανείς ευρωπαίος, αφρικανός ή άραβας δεν είχε δει.

Επειδή η μετάφραση είναι από τα αγγλικά, μπορώ με σημαντικό βαθμό εμπιστοσύνης στην εικασία μου να πιθανολογήσω ότι η ελληνίδα μεταφράστρια απέδωσε ως "καλαμπόκι" τη λέξη "corn". Θα ήταν σωστό αυτό εάν επρόκειτο για σύγχρονη, συνήθη, καθημερινή χρήση. Κατ' ακρίβεια όμως, η αγγλική λέξη που αντιστοιχεί στο καλαμπόκι είναι το "maize". Το "corn", έστω και αν σήμερα στην κονσέρβα του σουπερμάρκετ πρακτικά αναφέρεται στο καλαμπόκι, στην πραγματικότητα (και μάλιστα στα βρετανικά αγγλικά του 1929) περιγράφει γενικότερα τα δημητριακά. Πιθανότατα, επομένως, αυτό που έλεγε ο Ιμπν Μπαττούτα ήταν ότι μέσα στη Σαχάρα δεν υπήρχαν καλλιέργειες ούτε ρυζιού, ούτε σιταριού, ούτε κεχριού, οπότε φόρτωσε προμήθειες... ψωμιά, κουσκούς, δεν ξέρω.

Και πού τα ξέρω αυτά εγώ; Τα ξέρω γιατί ακούω και ιρλανδική μουσική εγώ. Ας κάνουμε ένα μουσικό διάλειμμα και τα ξαναπιάνουμε μετά...


Θεοσχωρέστον Ρόνυ Ντριου και όποιον άλλον από τους παππούδες έχει πεθάνει.

Michael, they are taking you away,
for you stole Trevelyan's corn,
so the young might see the morn(ing?),
now the prison ship lies waiting in the bay.

Οι στίχοι γράφτηκαν γύρω στο 1970 και αναφέρονται σε γεγονότα του Μεγάλου Ιρλανδικού Λιμού του 1845-52. Ο Τρεβέλιαν ήταν ανώτατος Άγγλος διοικητικός που είχε την ευθύνη να χειριστεί τη βρετανική πολιτική για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Φαίνεται τα κατάφερε τόσο, μα τόσο καλά που έγινε και σερ και βαρώνος, και δεν έχω ιδέα αν αυτό το γράφω ειρωνικά ή κυριολεκτικά! Στη συλλογική μνήμη του ιρλανδικού λαού κατέχει την τιμητική θέση ενός από τα πιο μισητά και απεχθή πρόσωπα της ανθρώπινης Ιστορίας.

Το κομμάτι κουβαλά βαρύ πολιτικό φορτίο, το αγαπούν ιδιαίτερα οι ιρλανδοί ρεπουμπλικάνοι, αλλά και οι σκωτσέζοι οπαδοί της Σέλτικ - οι "καθολικοί". Εμφανώς αναφέρεται σε έναν νέο πατέρα που συλλαμβάνεται να κλέβει από το "Trevelyan's corn" προκειμένου να θρέψει το παιδί του που λιμοκτονεί, και καταδικάζεται σε εξορία στην Αυστραλία. Πριν μερικά χρόνια που το πρωτοάκουσα και έψαξα τους στίχους, βρήκα την εξήγηση ότι το "Trevelyan's corn" ήταν πιθανότατα σιτάρι, πάντως βρώσιμο δημητριακό γέννημα της ιρλανδικής γης, που συγκεντρωνόταν σε αποθήκες και αμπάρια προκειμένου να εξαχθεί. Πράγματι, όλα τα χρόνια του λιμού, η Ιρλανδία εξήγαγε τρόφιμα, προς την Αγγλία και ίσως αλλού. Για ποιους λόγους γινόταν αυτό, να εξάγονται τρόφιμα αντί να τρέφεται μ' αυτά ο ντόπιος πληθυσμός που κατ' απόλυτη κυριολεξία πέθαινε της πείνας... δεν έχω διαβάσει αρκετά για να πω με βεβαιότητα, η αλήθεια είναι ότι όποτε αρχίζω να διαβάζω γι' αυτό το θέμα λίγο παραπέρα απ' τα επιφανειακά εγκυκλοπαιδικά, εκνευρίζομαι και σταματάω από τις πρώτες δυο-τρεις γραμμές... γιατί μυρίζομαι ότι αυτό γινόταν από ιδεολογία... οπότε παραπέμπω σε όσα έλεγα προ τριετίας... παίρνω ανάσα να ηρεμήσω γιατί και που τα σκέφτηκα εκνευρίστηκα... και επανέρχομαι, εν πάση περιπτώσει, αυτό που θέλω να πω είναι ότι μέσω αυτής της οδού έμαθα πριν μερικά χρόνια για τη γενικότερη έννοια της λέξης corn!

Μια άλλη εξήγηση, πάλι, είναι ότι το "Trevelyan's corn" είναι όντως καλαμπόκι, μια που αναφέρεται επίσης ότι μερικά φορτία "maize" εισήχθησαν στην Ιρλανδία στα πρώτα χρόνια του λιμού ως επισιτιστική βοήθεια, εις αντικατάσταση του ιρλανδέζικου σιταριού που εξαγόταν (μόνο υπό την επήρεια κάποιας ιδεολογίας είναι ποτέ δυνατό άνθρωποι να φερθούν τόσο, μα τόσο ηλίθια...).

Παρενθετικά, ιδού πώς προέκυψε το μπέρδεμα με τις λέξεις. Όταν οι Άγγλοι άποικοι εγκαταστάθηκαν στην Αμερική, παρατήρησαν ότι η βασική τροφή των ινδιάνικων φυλών, το βασικό τους "corn", ήταν το καλαμπόκι. Το ονόμασαν λοιπόν, λογικά, "indian corn", το δημητριακό των ινδιάνων. Το υιοθέτησαν όμως και οι ίδιοι, έγινε και το δικό τους βασικό "corn", οπότε με την πάροδο του χρόνου αντικατέστησαν στο λόγο τους το μερικό με το γενικό και έτσι, στα αμερικάνικα κυρίως αγγλικά, το corn σημαίνει καλαμπόκι.

Και μετά απ' αυτό, όταν βλέπεις να αναφέρεται ότι το "Trevelyan's corn" ήταν "indian corn", τι να σημαίνει αυτό; Indian corn, δηλαδή καλαμπόκι; Indian corn, δηλαδή καλαμπόκι εισαγόμενο από την Ινδία; Ή μήπως πάλι, Indian corn, κάποιο άλλο δημητριακό - σιτάρι, κεχρί - εισαγόμενο από την Ινδία;

Το κερασάκι στην τούρτα: το οικογενειακό όνομα "Trevelyan" προέρχεται από την Κορνουάλη, είναι, δηλαδή, cornish!

Ωραίο σημείο για να σταματήσω αυτό! Όχι όμως πριν δώσω άλλο ένα μουσικό θέμα, ένα αρχαίο αγγλικό τραγούδι που αφηγείται το μύθο του John Barleycorn, προσωποποίησης του κριθαριού!


Έχω κι άλλα! Επανέρχομαι το συντομότερο!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου