Όταν το ποδόσφαιρο ήταν ένα πολύ διαφορετικό παιχνίδι

Όποιος βλέπει καμιά ουγγαρέζικη άμυνα στο παρακάτω, να μου τη δείξει κι εμένα.

Πάντως στην Ουγγαρία έπαιζαν ο Ντέταρι, που μετά από λίγα χρόνια ήρθε στον Ολυμπιακό, και ο Εστερχάζυ που εκείνο τον καιρό έπαιζε στην ΑΕΚ και μετά πέρασε λίγο κι από Παναθηναϊκό.

Ο Εστερχάζυ ήταν και ενδιαφέρουσα περίπτωση ευρύτερα, γιατί δεν ήταν ο κλασσικός κλωτσομπαλάς, ξέρω γω Μητρόπουλος, Γεωργάτος ή ο Ρούνυ που και τη φάτσα του να δεις, τον φαντάζεσαι να φοράει προβιά και να κρατάει τσεκούρι. Ο Εστερχάζυ ήταν από διακεκριμένη οικογένεια της παλιάς ουγγρικής αριστοκρατίας, ο αδερφός του ήταν λογοτέχνης, και νομίζω και ο ίδιος όταν σταμάτησε τη μπάλα πρέπει να έγραψε κάνα δυο βιβλία.

Εδώ τώρα να δεις!

Στο 2:25, ο Λίνεκερ τρώει μια αγκωνιά και πέφτει κάτω. Και καλά που δεν το είδε ο διαιτητής ούτε ο επόπτης να βγάλουν κάρτα, καλά που δεν υπήρχε VAR, αλλά δε σταματάει και κανείς το παιχνίδι για τις πρώτες βοήθειες. Όχι οι αντίπαλοι να το σταματήσουν, ούτε οι συμπαίκτες του! Συνεχίζουν κανονικά να βγαίνουν στα πλάγια και να κάνουν σέντρες. Το κερασάκι στην τούρτα είναι τα λόγια του σχολιαστή: England have such good possession, they must go on!

Για το παρακάτω τι να πρωτοπείς.

Για τα μαλλιά και τις φαβορίτες των ποδοσφαιριστών. Για το κλωτσίδι που πέφτει. Για τις συνεχείς σέντρες. Για τα γεγονότα στο τέλος. Αυτό είναι ποδόσφαιρο άλλης γεωλογικής περιόδου, δεν το πρόλαβα ούτε εγώ.

Δύο πιο πρόσφατα για τέλος.

Κάθε ελληνικό μπλογκ που σέβεται τον εαυτό του οφείλει μία τουλάχιστον φορά να ανεβάσει έναν Γεωργούντζο. Γατάκια!