Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Cipralex

Η λύση του Τσιπριακού, ή who's afraid of the big bad Tsipras.


Μερικά προκαταρκτικά...

Περί οικονομίας, ευρωζώνης, δραχμής κλπ. Έγραψα πριν δυο μήνες εδώ, ότι θα φύγουμε από την ευρωζώνη με τη μία ή την άλλη διαδικασία (εμείς ή/και ίσως και άλλοι) όταν τα κέρδη (ή, ο περιορισμός των ζημιών) από την παραμονή μας θα είναι λιγότερα από τα χρήματα που μας δίνουν για να κρατηθούμε μέσα. Τι κέρδη έχουν από την παραμονή μας, τα έχουν πει πολλοί, τόσο λογικοφανείς όσο και συνομωσιολόγοι. Κρατιέται το ευρώ χαμηλά και αυτό βοηθά τις εξαγωγές των μεγάλων, προς τον υπόλοιπο κόσμο. Επίσης η δική μας παραγωγή δεν αντέχει, συνήθως, στο διμέτωπο ανταγωνισμό χωρίς εργαλεία προστασίας, οπότε ξοδεύουμε τα δανεικά που παίρνουμε για εισαγωγές από τους μεγάλους προϊόντων που δεν μπορούμε να παράγουμε ανταγωνιστικά. Το κυριότερο, οι ζημιές από πιθανή έξοδό μας θα είναι μεγάλες πανευρωπαϊκώς. Και άλλα πολλά έχουν λεχθεί.

Εξακολουθώ να έχω την άποψη αυτή. Επομένως, για να πω ότι οι οικονομικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ περί καταγγελίας του μνημονίου κλπ, αν πραγματοποιηθούν, θα μας οδηγήσουν εκτός ευρώ θα έπρεπε να έχω νούμερα - και δεν έχω. Τα έχει ο ΣΥΡΙΖΑ; Να τον πιστεύουμε όταν καθησυχάζει ότι δε θα βγούμε; Έχουν νούμερα οι αντίπαλοί του, που λένε ότι θα βγούμε; Είναι αυτοί αξιόπιστοι ή μας δουλεύουνε; Η απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις αυτές είναι "δεν έχω ιδέα".


Η άλλη μομφή που ακούγεται έντονα μέσα στην όλη τσιπροφοβία των ημερών είναι ότι ο κύριος Τσίπρας είναι "νέος Ανδρέας". Δηλαδή, υπόσχεται και ψεύδεται ("έξω απ' το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ"), ούτε το μνημόνιο θα καταγγείλει, ούτε τίποτα απ' όσα λέει δεν θα κάνει. Δύο κουβέντες επ' αυτού.

Κατ' αρχήν, το "φαινόμενο Ανδρέας", και, κατ' επέκταση, το "φαινόμενο ΠΑΣΟΚ", και, κατ' επέκταση, το "φαινόμενο μεταπολιτευτικό πολιτεύεσθαι", στηρίχθηκε στη ροή άφθονου δανεικού χρήματος, που χρησιμοποιήθηκε για να εξαγοραστούν συνειδήσεις, να κλείσουν στόματα, να θολώσουν μνήμες. Εάν ισχύει αυτό που φαίνεται, δηλαδή χρήμα έξω για την Ελλάδα δεν περισσεύει, τότε δε βλέπω πώς θα μπορούσε να χτιστεί νέος Ανδρέας. Εκτός εάν βρεθούν για τον κύριο Τσίπρα κάποιοι πάτρονες που δεν μπορούμε να ξέρουμε. Τούτο δω το πρόσφατο άρθρο ψαρεύει προφανώς στα νερά του αντιαμερικανισμού των Ελλήνων παρουσιάζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε λίγο ούτε πολύ για... επιλογή του αμερικανικού παράγοντα! Είναι όμως στρατευμένο το site, δεν ξέρω σε τι βαθμό είναι να τα πιστεύουμε αυτά - ως παράδειγμα το αναφέρω. Εάν τα πράγματα είναι όπως φαίνονται, τότε επαναλαμβάνω, δεν βλέπω νέο Ανδρέα.

Δεύτερον, θα ήθελα να προσέχουμε λίγο την κριτική που χάφτουμε, όσοι από εμάς προσπαθούμε να είμαστε κάπως σκεπτόμενοι. "Ο Τσίπρας είναι νέος Ανδρέας και θα μας βγάλει απ' το ευρώ". Εάν ο Τσίπρας είναι νέος Ανδρέας, τότε δεν θα καταγγείλει το μνημόνιο, οπότε δεν θα θέσει την παραμονή μας στο ευρώ σε μεγαλύτερο κίνδυνο απ' ότι οποιοσδήποτε άλλος - άρα καταρρέει το βασικό "τους" επιχείρημα γιατί να μην τον ψηφίσουμε. Εάν, αντίθετα, ο Τσίπρας καταγγείλει το μνημόνιο, τότε δεν είναι νέος Ανδρέας και εμείς έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε έναν ειλικρινή που θα θέσει σε κίνδυνο τη θέση μας στην ευρωζώνη και σε ένα μάτσο αποδεδειγμένους ψεύτες, που όμως υπόσχονται να παίξουν μπάλα με την Ευρώπη, οπότε συμβατικά σκεπτόμενος κανείς θα έλεγε ότι δεν θέτουν σε τόσο κίνδυνο τη θέση μας στην ευρωζώνη. Αυτά, γιατί είναι απαραίτητο, αλλά και δύσκολο, να έχουμε καθαρό μυαλό μέσα στην επικοινωνιολογική ρύπανση.

Να πω επίσης ότι λέγονται πολλά για τις περιβόητες τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τις έψαξα, αλλά σοβαροί άνθρωποι λένε ότι άμα τις δεις τρομάζεις... εκτός από τον παλιό Συνασπισμό (ΣΥΝ) εγώ μόνο το ΔΗΚΚΙ ξέρω εκ πρώτης όψεως και δε μου προκαλεί τρόμο, αλλά ακατάσχετο γέλωτα. Δεν τις έψαξα, γιατί έχω δύο ουσιαστικούς λόγους για τους οποίους ούτως ή άλλως δεν θα ψηφίσω τον ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτον, θεωρώ τον κύριο Τσίπρα προσωπικά υπεύθυνο για πολλά από τα χάλια της παιδείας, μέσω της κατάντιας των καταλήψεων. Όσοι είμαστε εκείνης της γενιάς, θυμόμαστε ότι η κύρια αιτία που τόσο εναντιώθηκε τότε το "μαθητικό κίνημα", προεξάρχοντος του κυρίου Τσίπρα, στο "νόμο Κοντογιαννόπουλου" ήταν η αμφισβήτηση του... "δημοκρατικού δικαιώματος" στο σκασιαρχείο. Μια στάση για την οποία, μάλιστα, φαίνεται να είναι και υπερήφανος...


Δεύτερον, ψηφίζω στη Β' Αθηνών και οι προσεχείς εκλογές γίνονται με τη μέθοδο της λίστας, οπότε δεν έχω δικαίωμα επιλογής υποψηφίου βουλευτή. Δεν θέλω λοιπόν με την ψήφο μου να συμβάλω στην παρουσία του μπαρμπα - Θωμά στο κοινοβούλιο. Πες με ρατσιστή!

Εάν επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ ήταν π.χ. ο Λαοκράτης Βάσσης ή ακόμα - ακόμα από τους ενεργούς πολιτικούς ίσως ο Γιάννης Δραγασάκης, και επιπλέον είχα τη δυνατότητα να επιλέξω με σταυρό προτίμησης για βουλευτή κάποιον πολιτισμένο άνθρωπο... τότε ίσως να έμπαινα στη διαδικασία να δω τις συνιστώσες - και τότε ίσως να τρόμαζα κι εγώ...

Με τις παραπάνω σημειώσεις λοιπόν, θα ήθελα να επικεντρωθώ στα όσα τρομακτικά λέγονται ανεπίσημα για μια πιθανή κυβέρνηση αριστεράς με βάση τον ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τα οικονομικά. Το πρώτο πράγμα που θα πω είναι ότι δε νομίζω η περιβόητη κυβέρνηση της αριστεράς, ή και όποια άλλη κυβέρνηση προκύψει μετά τη Δευτέρα, να κρατήσει πολύ. Δε νομίζω να κάνει πρωτοχρονιά! Γενικώς, νομίζω ότι στα προσεχή χρόνια θα δούμε αρκετές εναλλαγές κυβερνήσεων, εναλλαγές προσώπων ή/και εκλογές. Προσωπική μου εντύπωση είναι αυτή και μπορεί να διαψευσθεί.

Ειδικά στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, αν βγει πρώτο κόμμα, έχουμε τα εξής:

- τρεις συνιστώσες λαλούν και δυο χορεύουν, δηλαδή προβλήματα εσωτερικής συνοχής, καμία σχέση με κόμμα σιδηράς κομμουνιστικής πειθαρχίας, π.χ. σαν το ΑΚΕΛ του κυρίου Χριστόφια στην Κύπρο (απ' όσα μας λένε οι κουμπάροι).

- θα χρειαστεί στήριξη και από αλλού. Δεδομένη η ΔΗΜΑΡ (αν και μακάρι να την στέλναμε εκτός βουλής). Αν από κει και πέρα χρειαστεί και άλλου τη στήριξη ή ανοχή; Αν συνεχίσει ο κύριος Τσίπρας τη σκληρή στάση που τήρησε κατά ΠΑΣΟΚ - ΝΔ στις προηγούμενες διερευνητικές, μένει η περίπτωση ανοχής εκ μέρους των ΑΝΕΛ του κυρίου Καμμένου. Σε κάθε περίπτωση, πέραν των θεμάτων εσωτερικής συνοχής του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, είναι δεδομένο ότι θα υπάρχουν και θέματα συνοχής της κυβέρνησης.

- ...θα ήλπιζε κανείς ότι ο κύριος Τσίπρας τη Δευτέρα θα έχει συναίσθηση ότι υπό τις παρούσες συνθήκες θα ψηφιστεί από πολλά κομμάτια της κοινωνίας που ιδεολογικά δεν έχουν καμία σχέση με τη "ριζοσπαστική αριστερά" (αν αυτός ο τελευταίος όρος σημαίνει κάτι συγκεκριμένο) και θα πολιτευθεί αναλόγως.

Με αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, εγώ δε φοβάμαι ότι η όποια "κυβέρνηση της αριστεράς" ενδεχομένως σχηματιστεί θα πειράξει οποιοδήποτε ευαίσθητο θέμα. Για την ακρίβεια, πιστεύω ότι θα επικεντρωθεί στα οικονομικά και θα βάλει όλα τα άλλα στον πάγο, προκειμένου να μην ανοίξει αχρείαστα μέτωπα.

Ξεκινώντας από τα εθνικά. Κατ' αρχήν, πολλά και αντικρουόμενα σχετικά με τη σχέση έθνους και ΣΥΡΙΖΑ. Οι πιο πολλοί τη θεωρούν από προβληματική έως εχθρική. Η Ρένα Δούρου που προαλείφεται για Υπουργός Εξωτερικών έχει συγκριθεί με τη Ρεπούση ως προς τον εθνομηδενισμό. Δεν έχω ιδέα αν αυτό γίνεται δικαίως ή αδίκως. Πολλά για τις "εθνομηδενιστικές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ" γράφει τελευταία και ο κύριος Καραμπελιάς στο Άρδην. Έχω γενικά εμπιστοσύνη στα γραπτά του κυρίου Καραμπελιά, αλλά βεβαίως τίποτα δεν διαβάζουμε άκριτα. Η γραμμή Άρδην στις προηγούμενες εκλογές ήταν ΣΥΡΙΖΑ ή ΑΝΕΛ "χωρίς ψευδαισθήσεις" και δεν αποκλείω να υπάρχουν και κάποιες υπερβολές προκειμένου να δικαιολογηθεί η τωρινή αλλαγή, ειδικά στους ίδιους τους συντρόφους του που φαίνεται να επιμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ και να αντιδρούν. Από την άλλη, τούτο δω το κείμενο είναι καθησυχαστικό. Αναφέρει μερικές εθνομηδενιστικές συνιστώσες και ένα όνομα όλο κι όλο για επικίνδυνους εθνικά στον ΣΥΡΙΖΑ και επί λέξει "ο ΣΥΝ έχει απείρως διευρυνθεί με συνιστώσες με εθνικές καταβολές". Δεν είναι βέβαια παρά μόνο μία ανάρτηση ιστολογίου, στο οποίο δεν έχω δα και τυφλή εμπιστοσύνη. Ίσως είναι ασφαλές να πει κανείς ότι τρεις λαλούν κα δυο χορεύουν, ή ενδεχομένως ένας λαλεί και πέντε χορεύουν - σε κάθε περίπτωση, και ως προς τα εθνικά συνιστώσες λαλούν και συνιστώσες χορεύουν...

Στα επί μέρους. Κυπριακό. Εδώ και χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν κάνουν και τίποτα ως προς το Κυπριακό και δε βλέπω να αλλάζει κάτι αν έχουμε κυβέρνηση της αριστεράς, προς το χειρότερο ή προς το καλύτερο. Μακεδονικό. Τουλάχιστον στο επίσημο πρόγραμμα, δεν διαφαίνεται απόκλιση από αυτό που έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια να ονομάζεται "εθνική γραμμή".

Ελληνοτουρκικά - Αιγαίο. Θεωρώ τη γνωστή δήλωση περί ρίσκου που φρίκαρε πολλούς, μάλλον ενδεικτική του... λαλήματος και του χορού των συνιστωσών παρά ενδεικτική πολιτικής. Επί της ουσίας του θέματος, ασφαλώς και το θέμα των εξοπλιστικών δαπανών πρέπει να ανοίξει. Λόγω ίσως της ευαισθησίας του θέματος έμενε πάντα κλειστό, με αποτέλεσμα εκεί να γίνεται Το Μεγάλο Φαγοπότι. Επίσης, θεωρώ ότι είναι ευτύχημα που αυτή τη στιγμή της κρίσης στην Ελλάδα, στην Τουρκία κυβερνά η τάξη που κυβερνά και όχι η Τσιλέρ ο Γιλμάζ και οι λοιποί. Λέγονται πολλά για το "δόγμα Νταβούτογλου" και τον "νεοοθωμανισμό" του και θα έπρεπε να διαβάσω περισσότερα για να μπορώ να διαμορφώσω πιο μεστή άποψη. Αυτό που βλέπω όμως είναι ότι αισίως μετράμε για πρώτη φορά πάνω από 15 χρόνια από το τελευταίο θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο - και δε βλέπω να έρχεται άλλο σύντομα (άλλοι βλέπουν βέβαια, αλλά και κάποιοι το βλέπουν να έρχεται κάθε μέρα - δε βλέπω για ποιο λόγο τα εθνοκεντρικά ιστολόγια να θεωρούνται πιο αξιόπιστα από τα εθνομηδενιστικά, καθότι η μπουρδολογία ξεπερνά τις ιδεολογίες). Είναι και ταραγμένη η περιοχή. Θέματα με το Ιράν, αναβρασμός στη Συρία, οι Κούρδοι στο Ιράκ και στη Συρία τραγουδάνε. Να θέλει άραγε να ανοίξει ντράβαλα και στο Αιγαίο ο Ερντογκάν; Δεν ξέρω. Περί "νεοοθωμανισμού" γενικά. Αν είναι το ίδιο επικίνδυνος με τον παλιό οθωμανισμό, τότε είναι ασφαλώς λιγότερο επικίνδυνος από το νεοτουρκισμό / κεμαλισμό. Με δύο λόγια, δε βλέπω σοβαρούς, άμεσους κινδύνους στο Αιγαίο από μια "κυβέρνηση της αριστεράς", και με δεδομένη την τωρινή κατάσταση της Τουρκίας.

Σχέσεις εκκλησίας - κράτους. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται σε "άμεση διαβούλευση για το χωρισμό εκκλησίας - κράτους". Δε θα ήθελα εδώ να δώσω τη γνώμη μου επί του θέματος γιατί θα πάρει χώρο και θα ξεφύγει η συζήτηση. Απλώς για τις ανάγκες αυτού του κειμένου, σημειώνω ότι συνήθως "θα κάνουμε διαβούλευση" σημαίνει "δεν θα κάνουμε τίποτα". Μια αδύναμη κυβέρνηση σε δύσκολη διεθνή και οικονομική θέση είναι πολύ απίθανο να τα βάλει ευθέως με την εκκλησία.

Δεν σχολιάζω καν τα άλλα που ακούς, ότι αν βγει ο Τσίπρας θα εγκαθιδρυθεί καθεστώς σοβιετικού τύπου, θα τεθούν εκτός νόμου τα υπόλοιπα κόμματα, θα συλληφθούν και δολοφονηθούν όλοι οι διαννοούμενοι, θα ξαμοληθούν συμμορίες με κονσερβοκούτια κλπ. Καταννοητά τα πολιτικά πάθη, καταννοητά και τα εμφυλιοπολεμικά κατάλοιπα - τι μπορείς να πεις στον άνθρωπο που κόντεψε να χάσει τον πατέρα του από τους αντάρτες; Αλλά πάνε είκοσι χρόνια από τη λήξη του ψυχρού πολέμου και την κατάρρευση των καθεστώτων, οπότε σιγά - σιγά καιρός να τα ξεπερνάμε αυτά.

Εν τέλη λοιπόν, τι λέω; Λέω να καθαρίσουμε τα νέφη της επικοινωνιολογικής ρύπανσης, να κλείσουμε τα αυτιά μας στην αθλίου επιπέδου διχαστική τσιπροφοβία που καλλιεργεί η ΝΔ... που σέρνει, η άθλια, το λαό στην κάλπη με το πιστόλι στον κρόταφο, χωρίς να σκέφτεται τι θα γίνει αν γυρίσει ο κόσμος και το αρπάξει το πιστόλι... και ας σκεφτεί τι θα κάνει ο καθένας με καθαρό μυαλό. Ας βγάλει όση άκρη μπορεί να βγάλει ο καθένας με τα οικονομικά, ας δει και τα άλλα κι ας αποφασίσει. Ίσως σ' αυτές τις εκλογές σε σχέση με τις προηγούμενες να υπάρχει η δυνατότητα κάποιων κινήσεων τακτικής "χωρίς ψευδαισθήσεις", μια που έχουμε καλύτερη εικόνα της δυναμικής των κομμάτων. Δε θα επεκταθώ εδώ. Αν θέλεις κουβεντούλα, πάρε τηλέφωνο (αν δεν ξέρεις το τηλέφωνο... έχασες). Πιθανότατα πάλι μέσα στο παραβάν θα αποφασίσω οριστικά εγώ.

Πάντως, τη Δευτέρα νά 'μαστε μαζί.

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012

Γυμνάσματα ιδεομηδενισμού

Αυτός, πάντως, είναι ιδεολόγος! Με πόσο θαυμασμό μα και έκσταση συχνά συνοδεύεται συνήθως αυτή η αποστροφή! Είναι πράγματι σωστό και υγειές να θαυμάζουμε τόσο τους ιδεολόγους;

Μ' έχουν πει κομμουνιστή άπειρες φορές. Την πρώτη θα ήμουν ίσως 13 χρονών. Είναι γνωστό σε όσους με ξέρουν ότι μεγάλωσα σε περιβάλλον εκκλησιαστικό. Είναι οφθαλμοφανέστατο ότι σε τέτοια περιβάλλοντα επιβιώνουν πολλά εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα - καλώς, κακώς,... ανθρωπίνως.

Όταν πεις ότι κάτι μέσα σου επαναστατεί όταν ακούς για απολύσεις ή μειώσεις μισθών επειδή οι μέτοχοι της μίας ή της άλλης εταιρίας δε δέχονται να μειωθεί το κέρδος της. Όταν πεις ότι πολλές φορές καταλαβαίνεις τον απεργό, κι ας σε ταλαιπωρεί η απεργία, ότι η δυναμική διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών εργασίας είναι κάποτε αναγκαίο κακό. Όταν πεις ότι μια σωστή κοινωνία θα πρέπει να παρέχει στους νομοταγείς πολίτες δωρεάν και υψηλού επιπέδου υπηρεσίες υγείας και παιδείας. Όταν πεις ότι θα πρέπει να υπάρχει κάποια ρύθμιση στην αγορά ώστε είδη πρώτης ανάγκης, λίγα, 5-6 μετρημένα, να κρατιούνται σε χαμηλές τιμές, να μην πεινάει ο κόσμος - όχι! να μην πεινάνε οι τεμπέληδες! - και παράλληλα τσουχτεροί δασμοί εισαγωγής σε εισαγόμενα πολυτελείας ώστε να περιορίζεται η καταναλωτική ξιπασιά. Όταν πεις ότι ο μετανάστης δεν είναι κινούμενος στόχος σκοποβολής. Όταν πεις ότι τέλος πάντων, υπάρχουν πολλά σοβαρά ζητήματα με το μοντέλο της αέναης ανάπτυξης που πρέπει να κοιτάξουμε να τα στρώσουμε. Όταν πεις ότι η ζούγκλα δεν μπορεί να είναι η ανώτερη μορφή κοινωνικής διαμόρφωσης, ούτε έχει νόημα να λες ότι οι μαρίδες θα καινοτομήσουν για να επιβιώσουν από τους καρχαρίες.

Τότε σίγουρα κάποιος κάπου θα βρεθεί να σε πει κομμουνιστή, παράσιτο, προδότη, εθνομηδενιστή, αντιευρωπαϊστή, απομονωτικό, άπλυτο, βρωμοποδαρά κλπ.

Με ορκισμένους αριστερούς μιλάω σπάνια, και συνειδητά αποφεύγω τα πολιτικά. Αδυνατώ να αντέξω πάνω από 24 δευτερόλεπτα αριστερής δογματικής, λειτουργικής και κατήχησης.

Όταν πεις ότι οι κοινωνικές υπηρεσίες πρόνοιας δεν πρέπει να γίνονται σφηγκοφωλιά βολεμένων ημέτερων. Όταν πεις ότι ο φιλοσοφικός υλισμός είναι κι αυτός υλισμός. Όταν πεις ότι η κοινωνία δικαιούται και οφείλει να περιορίσει τον αριθμό των ξένων, ανάλογα με τις εργασιακές ανάγκες που εξυπηρετούν. Όταν πεις ότι τα σύνορα του κράτους δεν είναι η μεγάλη περιοχή της ΑΕΚ, μπάτε ο κάθε πικραμμένος. Όταν πεις ότι ο εργατικός και ο τεμπέλης, ο χρήσιμος και ο άχρηστος, δεν μπορεί να αμοίβονται το ίδιο. Όταν πεις ότι μπορεί να μην καταλαβαίνεις το θεσμό της κληρονομικής μοναρχίας όπου ο πρώτος πολίτης επιλέγεται γιατί είναι γυιος του μπαμπά του, αλλά για του στραβού το δίκιο ο συμπαθέστατος πρώην πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κύριος Στεφανόπουλος ως επικεφαλής κόμματος σπάνια ανέβαινε πάνω από το 3% ενώ ο θεσμός της βασιλείας στη Βρετανία συγκεντρώνει ισχυρά πάνω από 50% των προτιμήσεων. Όταν πεις ότι έθνος είναι η συνείδηση της κοινωνίας και όχι κάποια βρισιά. Όταν πεις ότι ο στρατός, η αστυνομία, ο πόλεμος ο μη ταξικός είναι κάποτε αναγκαία κακά. Όταν πεις ότι θα πρέπει το άτομο να έχει το χώρο και τα κίνητρα να αναπτύξει και να χρησιμοποιήσει τις ικανότητές του και ότι αυτό δε σημαίνει υποχρεωτικά ότι θα βλάπτει την κοινωνία.

Τότε σίγουρα κάποιος κάπου θα βρεθεί να σε πει βασιλοχουντικό, φασίστα, νεοφιλελεύθερο, σχολής Σικάγου, άπλυτο, βρωμοποδαρά κλπ.

Είναι τώρα 20 - 25 χρόνια που μάθαμε και στον τόπο μας την οικολογία. Είναι γεγονός ότι κάποιες ακραίες μορφές οικολογίας είχαν και ίσως έχουν χαρακτήρα ημι-θρησκευτικό, φυσιολατρικό με τη θρησκευτική έννοια, άλλοτε δε απλώς σαχλό.

Όταν πεις ότι ο κάθε ένας από μας, κατά μέσο όρο, καταναλώνει καθημερινά απίστευτα ποσά ενέργειας και αυτό δεν είναι μία βιώσιμη κατάσταση. Όταν πεις ότι δεν είναι σωστό να καταστρέφονται δάση επί δασών για να αυξηθούν ήδη υπέρογκα κέρδη. Όταν πεις ότι ο σεβασμός στη φύση είναι απαραίτητος για να επανακτήσουμε και να διατηρήσουμε μια κάποια ποιότητα ζωής. Όταν πεις ότι όταν τα βουνά γύρω από την Αθήνα ήταν πράσινα και όχι έρμαια οικιστικής ανάπτυξης μας προστάτευαν από τις πλημμύρες.

Τότε σίγουρα κάποιος κάπου θα βρεθεί να σε πει φυσιολάτρη, νεοπαγανιστή, χίπυ, παιδί των λουλουδιών, γυμνιστή, ομοφυλόφιλο, άπλυτο, βρωμοποδαρά κλπ.

Όταν πεις ότι δεν μπορεί τα "δικαιώματα των ζώων" να είναι πάνω από τα δικαιώματα των ανθρώπων. Όταν πεις ότι έριξες το γέλιο της αρκούδας όταν έμαθες ότι στην κτηνιατρική του Cambridge υπήρχε άτομο που ειδικευόταν στην ψυχιατρική παπαγάλων. Όταν πεις ότι στις παλιές κοινωνίες, τα οικόσιτα ζώα δεν ήταν pets αλλά χρήσιμα μέλη του σπιτιού και παρ' όλα αυτά όταν υπήρχε λόγος ή ανάγκη τις έσφαζαν οι άνθρωποι τις κότες τους, και δε θρηνούσαν δεκαπενθήμερα γι' αυτό, ούτε ερχόταν η αστυνομία. Όταν πεις ότι υπάρχουν οικολόγοι ακτιβιστές που προτιμάνε να πεθάνουν δέκα άνθρωποι παρά να κοπεί ένα δένδρο.

Τότε σίγουρα κάποιος κάπου θα βρεθεί να σε πει υπάλληλο της Exxon, πρώην της Goldman Sachs, οικονομικό δολοφόνο, πράκτορα της CIA, άπλυτο, βρωμοποδαρά κλπ.

Όταν πεις ότι θεωρείς τη Μητρότητα ιερή και ότι πρέπει να στηριχθεί πάση θυσία από την κοινωνία. Όταν πεις ότι είναι αστείο να μιλάμε για υπερπληθυσμό όταν έχουμε τέτοια δημογραφικά θέματα στον τόπο μας, αλλά και τόσες καλλιεργήσιμες εκτάσεις ανεκμετάλλευτες. Όταν πεις ότι θεωρείς αστείο να λέγεται ότι η Γη δεν μπορεί να θρέψει τον υπάρχοντα πληθυσμό - μπορεί να τον θρέψει και αυτόν και περισσότερο φτάνει να τρώμε σαν άνθρωποι και όχι σαν δράκοι - αυτό που όντως δε μπορεί να γίνει είναι να τραφεί ο υπάρχων πληθυσμός χωρίς να πληγεί η κερδοσκοπία κάποιων. Όταν πεις ότι το μόνο που "έπαθε" η μάνα σου που άφησε την εργασία της για να ασχοληθεί με τα παιδιά της ήταν πως όταν ήταν ετοιμοθάνατη οι γιατροί έλεγαν ότι χαίρονται που αυτή η γυναίκα έχει τόσους ανθρώπους γύρω της τώρα στα τελευταία. Όταν πεις ότι θα ήθελες η κοινωνία να μην απαξιώνει αλλά και να προσπαθεί να κάνει υλικώς εφικτή μια τέτοια επιλογή για μια Μητέρα.

Ε, τότε σίγουρα πολλές θα σε πούνε φαλοκράτη, μεσαιωνικό, τύραννο, βάρβαρο, εκμεταλλευτή, οπισθοδρομικό, τρελλό, άπλυτο, βρωμοποδαρά κλπ.

Εγώ δεν έχω πια αμφιβολίες: η ανθρώπινη επικοινωνία έχει καταρρεύσει. Οι άνθρωποι γύρω μας δεν ενδιαφέρονται να συν-ζητήσουν, να συν-αναζητήσουν το ορθό, την αλήθεια, το δέον. Ενδιαφέρονται να σε "κόψουν". Από πού κρατάει η σκούφια σου. Τι καπνό φουμάρεις. Τι είσαι. Τι πρεσβεύεις. Και αν τους μπερδεύεις και δε χωράς σ' αυτά που έχουν στην κούτρα τους, επικρέμμεται η δαμόκλειος σπάθη: προφανώς είσαι Α Ν Α Ρ Χ Ι Κ Ο Σ!

Από κει και πέρα, άπαξ και σ' έκοψαν, δεν υπάρχει λόγος κουβέντας: για όλα τα ζητήματα έχει φροντίσει ο ιδρυτής της ιδεολογίας σου, κι εσύ ως καλός ιδεολόγος που ακούει το μπαμπά του και τρώει το φαΐ του, προφανώς προσπαθείς να ακολουθήσεις κατά γράμμα τις επιταγές και να μεταννοήσεις όταν σφάλεις (ισχύει ατόφιο και για τους αναρχικούς). Άρα πλέον ο συνομιλητής ξέρει τι παίζει με τα σένα και νοιώθει άνετα, ξέρει τι να πει, τι να μην πει, πώς να σε τσιγκλίσει, πώς να σε παινέψει κλπ. Τα επόμενα στάδια είναι μια προσπάθεια εκ μέρους του συνομιλητή να εντοπίσει πού αυτό που λες δεν συνάδει με την ιδεολογία που σου απέδωσε, στο κεφάλι του. Αν δεν συνάδει σε πολλά, συνήθως γίνεσαι απλώς αφερέγγυος. Δε φτάνει πού 'σαι κομμουνιστής, είσαι και αδιάβαστος κομμουνιστής. Να σημειώσω από προσωπική εμπειρία ότι το φαινόμενο δεν είναι σε καμία περίπτωση μόνο ελληνικό.

Κάποτε οι άνθρωποι δεν ήταν έτσι. Κάποτε αναζητούσαν την αλήθεια. Ως προς τα φυσικά. Τι είναι αυτό. Πώς θα το χρησιμοποιήσουμε. Ως προς τα πολιτικά. Τι πρόβλημα υπάρχει. Πώς το λύνουμε. Ας το συζητήσουμε. Ρίξε κι εσύ καμιά ιδέα... εεε... εννοώ πρόταση!

Και ως προς τα μεταφυσικά. Οι αρχαίοι προ Χριστού φιλόσοφοι δεν ξεκίνησαν να μορφοποιήσουν και να ορίσουν ιδέες, αξίες και αρχές. Ξεκίνησαν να βρουν την Αλήθεια. Η Αλήθεια βεβαίως ήρθε και αποκαλύφθηκε στο Πρόσωπο του Κυρίου. Και οι Πατέρες μετά Χριστόν, μόνο καταχρηστικώς μπορούμε να πούμε ότι έγραψαν και μίλησαν για τις "αξίες" ή την "ιδεολογία" του Χριστιανισμού. Ο Χριστιανισμός είναι η Αλήθεια, δεν είναι ιδεολογία. Άλλωστε και το εκκλησιαστικό γεγονός λαμβάνει χώρα "εις την Αυτού ανάμνησιν". Ανάμνηση. Μνήμη. Μη λήθη. Α-λήθεια. Αλήθεια!

Όποιος από μας έχει επιδιώξει ένα μικρό, ελάχιστο διαλεκτικό βηματάκι πέρα από τον ηθικισμό και τον "Χριστιανισμό ως ιδεολογία", με όλες τις στρεβλώσεις που η τελευταία αντίφαση συνεπάγεται, το καταλαβαίνει αυτό αμέσως. Έχει λεχθεί από άνθρωπο σοφό τόσο ως προς τα θύραθεν όσο και ως προς τα άνωθεν, ότι αν ο Χριστός δεν ήταν Θεός, και δεν είχε αναστηθεί, τότε θα ήταν "η απαισιοτέρα μορφή της ανθρωπίνης ιστορίας"! Θα ήταν ένας ιδεολόγος που έστειλε τους ακολούθους του στο θάνατο! Οι μάρτυρες του Χριστιανισμού όμως δεν πέθαναν για καμιά ιδεολογία. Πέθαναν γιατί δεν μπορούσαν να αρνηθούν την Αλήθεια που έβλεπαν και βίωναν!

Σα να λέμε δηλαδή, αντιστρέφοντας τη λογική: αν θέλαμε να βρούμε την απαισιότερη μορφή της ιστορίας, από πού θα ξεκινούσαμε; Μα από κάποιον ιδεολόγο! Γιατί; Μα μόνο για κάποια ιδεολογία θα μπορούσε κάποιος άνθρωπος να σκοτωθεί χωρίς λόγο - όχι από κάποιο ατύχημα, ούτε σε πόλεμο - αναγκαίο κακό, ή στην "κακιά την ώρα" - έκρηξη οργής κάποιου άλλου κλπ. Προχωρώντας, δεν ενδιαφέρει ούτε η ευγένεια και η ωραιότητα της ιδεολογίας ούτε η αγνότητα του ιδεολόγου. Ενδιαφέρει το πόσοι θα έχουν οδηγηθεί στο θάνατο, στο όνομα της ιδεολογίας, την οποία θα έπαιρναν μαζί τους στον τάφο. Οπότε, διαλέγουμε. Στάλιν; Ίσως, αν και δε με ενδιαφέρει εδώ να καταμετρήσω κουφάρια. Α, και να δεις που κάποιος θα βρεθεί να με πει χρυσαυγίτη επειδή σκέφτηκα πρώτον το Στάλιν και όχι το Χίτλερ.

Ίσως δεν είναι τυχαίο το ότι όλες οι ιδεολογίες έχουν τις ρίζες τους στην περίοδο του Διαφωτισμού, δηλαδή τότε που ο άνθρωπος άρχισε να απορρίπτει την (μεταφυσική) Αλήθεια. Και, ποιος ξέρει, ίσως από τότε σταδιακά σταμάτησαν να συν-αναζητούν και το δέον, το πρακτέον και το ορθό και ως προς τα καθημερινά και πολιτικά προβλήματα. Ε, δεν ξέρω. Μπορεί να υπερβάλλω. Μην τα ρίχνουμε και όλα στο Διαφωτισμό και στη Νεωτερικότητα! Ίσως ισχύει το ότι καλώς επιχείρησε ο Διαφωτισμός της Δύσης να απαλλαγεί από τον "Χριστιανισμό ως ιδεολογία / ηθικολογία", αντί όμως να στραφεί προς το Αληθές εκκλησιαστικό γεγονός προσπάθησε να γεμίσει το κενό με ένα σωρό ιδεολογήματα. Αλλά αυτά είναι αχαρτογράφητα ύδατα για μένα, οπότε ας σταματήσω.

Πάντως, ότι πλέον, όπως είπα παραπάνω, η ανθρώπινη επικοινωνία έχει καταρρεύσει και αντ' αυτής επικρατεί βομβαρδισμός ιδεολογημάτων - απ' την κούνια μέχρι τον τάφο! - επ' αυτού επιμένω! Και βέβαια, ισχύει στους (λίγους) ποιοτικούς χώρους. Στους (πολλούς) μη ποιοτικούς χώρους... δε με χρειάζεσαι εμένα να σου πω τι είδους βομβαρδισμός επικρατεί εκεί.

Δεν έχω τίποτα σε προσωπικό επίπεδο εναντίον των ιδεολόγων. Αν το δίπολο είναι ιδεολόγος ή απατεώνας, ασφαλώς ο ιδεολόγος μού είναι συμπαθέστερος. Αλλά και πολύ περιχαρακωμένα κεφάλια, ρε παιδί μου. Πολλοί ιδεολόγοι και μάλιστα θεωρητικοί χρησιμοποιούν περίτεχνα τον ορθό λόγο. Α, όλα κι όλα! Ικανότατοι άνθρωποι! Δε σου λέω μην τους διαβάζεις, μην τους παρακολουθείς. Ό,τι μαθαίνουμε καλό κάνει! Αλλά την κρίσιμη στιγμή που χρειάζεται να ξεφύγουν απ' τα θέσφατα και τα δόγματα του Μεγάλου Ιδρυτή, να ανοιχτούν προς τα έξω, να συν-ζητήσουν και εν τέλη να μοιράσουν δυο γαϊδάρων άχυρα, εκεί τόσες και τόσες φορές αποδεικνύονται ανίκανοι να το κάνουν. Αυτοαναίρεση ευφυίας; Κι εγώ πρέπει να το θαυμάσω; Άλλοτε πάλι - πάρα πολύ συχνά! - ξεφεύγουν απ' τα δόγματα του Ιδρυτή μόνο και μόνο για να περιχαρακωθούν στα δόγματα Κάποιου Άλλου Ιδρυτή.

Δική μου ερμηνεία: νομίζω ότι όλα αυτά οφείλονται στο ότι οι άνθρωποι φοβόμαστε την αλήθεια. Εννοώ εδώ, την απλή καθημερινή αλήθεια, δε δίνω μεταφυσική διάσταση. Ποια είναι η απλή αλήθεια; Το εξής απλό, ότι δεν έχουμε τη λύση σε όλα μας τα προβλήματα. Τρομάζουμε πάρα πολύ μ' αυτή την πραγματικότητα! Δεν μας αναπαύει η σκέψη ότι θα δούμε τι προβλήματα έχουμε να λύσουμε, τι ανάγκες να καλύψουμε - και θα μαζευτούμε δέκα καθαρά μυαλά γύρω από ένα τραπέζι να δούμε τι θα κάνουμε. Και θα κάνουμε ένα μικρό βήμα να δούμε πού πάει, μετά θα το αξιολογήσουμε - μπορεί και ν' αλλάξουμε πορεία... Όχι! Εμείς πάμε με το Μπούσουλα! Οπότε, τι κάνουμε, μαζευόμαστε δέκα δογματισμένοι που Πιστεύουμε όλοι στον ίδιο Μπούσουλα, και βλέπουμε πώς μπορούμε να ελιχθούμε στα πλαίσια του Μπούσουλα για να φτάσουμε εκεί που θέλουμε. Η προτεραιότητα είναι ο Μπούσουλας. Ούτε η ζωή ούτε η ευημερία...

Το λοιπόν. Ομολογώ ότι για αρκετά σημεία από τα παραπάνω έχω μικρό βαθμό εμπιστοσύνης στην ορθότητά τους! Είναι συρραφή σκόρπιων σκέψεων και προσλαμβανουσών αρκετών ετών, γι' αυτό και είναι λίγες οι αναφορές. Προσκαλώ σχόλια και διορθώσεις (και... ύβρεις κλπ). Εν γνώσει μου σε μερικά σημεία μιλάω στον αέρα, αλλά το αφήνω όπως μου βγήκε, τροφή για σκέψη. Στο βαθμό όμως που τα λέω καλά, και δεδομένου του ότι σε συζητήσεις μου έχουν αποδώσει κατά καιρούς σχεδόν όλους τους χαρακτηρισμούς που ανέφερα παραπάνω (το δίχως άλλο, με είπανε και χίπυ!), νομίζω ότι επιτέλους βρήκα κι εγώ ένα ιδεολογικό σπίτι: είμαι ιδεομηδενιστής.

Χαμένες γενιές Ελλήνων!

Οι επόμενες δυο γενιές των Ελλήνων θα είναι, λέει, χαμένες, με τη λιτότητα, τα μνημόνια και την όλο και πιθανότερη χρεωκοπία.

Δεν είναι κατ' ανάγκην χαμένες οι δεκαετίες που έρχονται. Χαμένες είναι οι δεκαετίες που πέρασαν, τότε που "πήγαμε για ψώνια ενώ μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο". Στο χέρι μας είναι αυτές που έρχονται να μην είναι χαμένες, κι ας μην μπορούμε να πάμε για ψώνια. Να τελειώνουμε με τη νεοπλουτίτιδα, το λαϊφστάϊλ, το ιματζμέϊκινγκ, το μπράντινγκ, τη μπεεμβίτιδα, τη μπουρμπερίαση, τον "καπιταλισμό των αεριτζήδων" (Φοίβος Αποστολόπουλος) και των αεριζομένων εγκεφάλων, την επικοινωνιολογία, τη δικτατορία της ρεκλάμας, το "μοστράρω άρα υπάρχω" (αυτό είναι δικό μου!).

Αν δεν το έχεις καταλάβει ακόμα, θεωρώ ότι Η Λύση έγκειται στην επιστροφή στα αισθητήρια του πολιτισμού μας. Και προφανώς για πολιτισμό δεν εννοώ διαννοούμενους με πολυεθνικούς σπόνσορες ούτε οικολόγους ΕΣΠΑτζήδες προγραμματάκηδες ούτε βέβαια τραγουδιάρηδες που χρεώνουν 10,000 ευρά το στίχο. Εννοώ τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, το μέτρο, τη λαϊκή ευγένεια, τη λαϊκή αρχοντιά.

Συνήθως όταν σκέφτομαι λαϊκή αρχοντιά δεν μου έρχεται τόσο στο μυαλό ο Θεόφιλος και τα έργα του, όσο η θεια-Νίκη και τα καρπούζια της.


Εδώ είναι προς το τέλος της ζωής της. Εγώ τη θυμάμαι πιο καθαρά κάπου 15 χρόνια πρωτύτερα. Και τα καρπούζια που μας φίλευε μικρούς, ή μάλλον, "τις καρπούζες" όπως θα έλεγε η ίδια. Πολλά καρπούζια! Πνιγόμασταν στο καρπούζι όλο το καλοκαίρι! Κάποτε - κάποτε αποφεύγαμε να περάσουμε μπροστά από το παλιό βιβλιοπωλείο γιατί δεν μπορούσαμε άλλο καρπούζι!

Δεν κατάλαβα ποτέ που τα έβρισκε τόσα καρπούζια. Νομίζω το πολύ 30,000 δραχμές το μήνα θά 'τανε η σύνταξη που έπαιρνε, ως χήρα του θείου Φώτη που είχε το βιβλιοπωλείο. Και τα ξαδέρφια που μένανε κάτω στα Βάτικα και χειμώνα θυμούνται και σοκοφρέτες και χαρτζιλίκια in cash. Έχει μείνει στην ευρύτερη οικογένεια παροιμιώδης η φράση του αδερφού της, ότι με τη Νίκη υπουργό οικονομικών, τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας θα είχαν λυθεί αμέσως. Επ' αυτού δεν μπορώ να είμαι σίγουρος, πάντως η παραγωγή καρπουζιών θα είχε εκτιναχθεί κατακόρυφα, αυτό το βεβαιώνω.

Η θεια-Νίκη νομίζω ίσα στο γυμνάσιο είχε πάει, δεν υπήρχαν λεφτά να πάει πιο πέρα. Πέρα απ' τα καρπούζια που μας έφερνε, τη θυμάμαι το καλοκαίρι και να διαβάζει καθισμένη στη λιακάδα έξω από το παλιό βιβλιοπωλείο, κρατώντας ένα μεγάλο μεγεθυντικό φακό για να βλέπει. Διάβαζε τη "Φωνή Κυρίου" ή την τοπική εφημερίδα, ή και κανένα βιβλίο.

Και το θείο Φώτη τον πρόλαβα, αν και όχι στα πολύ καλά του. Είχε βεβαρημένη υγεία. Αυτός, μου λένε, διάβαζε την "Αυριανή", εκείνο τον καιρό που δημιουργήθηκε η λέξη "αυριανισμός". Ε, ανθρώπινο κι αυτό, κανείς δεν είναι τέλειος. Τον θυμάμαι να με σταματάει στο δρόμο, έξω από το παλιό βιβλιοπωλείο, όταν εγώ γυρνώντας από το νέο βιβλιοπωλείο έφερνα στο σπίτι τη δική μου εφημερίδα. Την "Αθλητική Ηχώ"! Ήθελε να του δώσω να τη δει κι αυτός, πριν την πάρω πάνω.

Ο θείος Φώτης, μου λένε, ήτανε με την ΑΕΚ. Και πώς να μην είναι με την ΑΕΚ, αφού είχε έρθει με την ανταλλαγή. Δεν ήτανε πόντιος ούτε σμυρνιός αλλά από κάποιο μέρος λίγο έξω από την Πόλη, αν θυμάμαι καλά, και τον είχε πιάσει η ανταλλαγή. Να ρωτήσω τα ξαδέρφια από πού ακριβώς. Πώς βρέθηκε από την Πόλη οικογενειάρχης και βιβλιοπώλης στα Βάτικα, θα το ξέρουν κι αυτό οι απόγονοί του. Εγώ έχω κάποια κενά. Πάντως πιθανολογώ ότι είχε ζήσει και στο Αιγάλεω, αφού εκτός από την ΑΕΚ, μου λένε, ήτανε και με το Αιγάλεω.

Η γενιά λοιπόν εκείνη με τους ξεριζωμούς, τις περιπέτειες και τα πολλά καρπούζια εμφανώς δεν ήτανε χαμένη. Αλλά θα είναι η δικιά μας, αφού τίθεται εν αμφιβόλω η υπερκαταναλωτική μας ευχέρεια. Και ο ευρωπαϊκός μας προσανατολισμός (δηλαδή η υπερκαταναλωτική μας ευχέρεια).

Άσε μας ρε φίλε.

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Φοβοκρατία (fearism)

Οργίζομαι όταν μου λένε να ψηφίσω με φόβο, κι αυτό αυξάνει την πιθανότητα να ψηφίσω με οργή. Όσοι λένε να σκεφτώ λογικά, το συμφέρον μου, ας μάθουν - θυμηθούν ότι έχω δουλέψει κάμποσα χρόνια στο εξωτερικό και οι οικονομίες από την εργασία μου βρίσκονται κατά πλειοψηφία εκεί που τις κέρδισα και σε τοπικά νομίσματα. Είμαι ένα απ' τα λαμόγια που θα σας αγοράσει όλους άμα πάμε στη δραχμή.

Όσοι μου λένε να σκεφτώ την κοινωνία γύρω μου, να καταλάβουν ότι αν υπερισχύσουν μέσα μου οι κοινωνικές ευαισθησίες, αυτό που αποκλείεται να γίνει είναι να στραφώ προς κόμμα αγοραίο, δηλαδή ΝΔ ΠΑΣΟΚ ΑΝΕΛ δήξα μίξα δράση βράση ντόρα μπόρα. Όσοι επενδύουν στον πατριωτισμό μου, να καταλάβουν ότι έχω συνειδητοποιήσει πως το πρώτο που χρειάζεται η πατρίδα είναι να απαλλαγεί από τις ληστρικές συμμορίες.

Να μας αφήσουν όλοι, εσωτερικοί και εξωτερικοί, να στίψουμε τη συνείδησή μας και να λειτουργήσουμε βάσει αυτής, μην πάρει κανέναν ο οξαποδώ. Και μη δω κανέναν να τα χώνει σε άλλον γι' αυτό που ψήφισε ή σκέφτεται να ψηφίσει.

Τελικά, το διακύβευμα των ημερών δεν είναι τόσο τι ψηφίζουμε στις 17, όσο στις 18 να είμαστε μαζί. Γιατί το μέλλον προμηνύεται δύσκολο, έτσι ή αλλοιώς.

Υ.Γ. Η λύση του Τσιπριακού θα πάρει χρόνο. Απλώς σήμερα είδα τη φοβοκράτρια και θύμωσα.

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Έχουμε μούτρα Σουμέριων εμείς;

Διαβάσαμε και μάθαμε πολλά ωραία τις τελευταίες εβδομάδες, μετά την εκλογή για πρώτη φορά μελών της Χρυσής Αυγής στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Οι πιο πολλοί φρικάραμε, καλαμπουρίσαμε ή και τα δύο μαζί με τον κύριο "Εγέρθητο", που αργότερα μάθαμε ότι είναι εκλεγμένος βουλευτής στην Α' Αθηνών, αν δεν κάνω λάθος, ονομάζεται κατά κόσμον Γεώργιος Γερμενής και κατά... διάολον Kaiadas. Είναι, λέει, μπασίστας του black metal συγκροτήματος Naer Mataron (το όνομα σημαίνει τον Άδη στη μυθολογία των Σουμερίων, σύμφωνα με τα μέλη του). Αναζητούν δε την κατάργηση του χριστιανικού συστήματος και την εγκατάσταση κάποιου καινούριου.


Είναι τρελλοί αυτοί οι χρυσαυγίτες...

Λοιπόν, αυτοί οι τύποι πήρανε 450,000 ψήφους στις εκογές της 6ης Μαΐου, με κάποιες χτυπητές και λυπηρές καταστάσεις. Πήραν, για παράδειγμα, ψήφους στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα. Πόσο να ανησυχούμε;

Όπως έχουν γράψει και πολλοί άλλοι, (θα πρέπει να δεχτούμε ότι) αυτό το αποτέλεσμα δεν αντικατοπτρίζει ιδεολογικές πραγματικότητες της ελληνικής κοινωνίας. Θα πρέπει να δεχτούμε ότι δεν έχουμε 450,000 νεοναζί και σατανιστές ανάμεσά μας. Αυτό που θα πω εγώ ότι έχουμε, είναι τουλάχιστον 450,000 συμπολίτες μας υλικώς εξαθλιωμένους, πολιτικώς αγράμματους και πολιτισμικώς άρρωστους. Τι κάνουμε τώρα;

Κατ' αρχήν ψυχραιμία. Δεν είναι τα πράγματα τόσο οριακά. Το "αυγό του φιδιού" δεν είναι καθόλου κοντά στο να εκκολαφθεί. Αλλά και περίσκεψη. Προβληματισμός. Από πολλούς. Μικρή σημασία έχει το αν είναι 450,000, 350,000 ή 100,000 οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής. Και 15 ρωμιοί να ακολουθούσαν αυτά τα ζώα, θα έπρεπε να προβληματιστούμε εξίσου. Άλλο να είχαμε κληρονομιά βανδάλων, βησιγότθων, τευτόνων ή λοιπών φράγκων. Τότε θα ήταν φυσικό σε εποχή βαθιάς υλικής ανέχειας να ακολουθούν οι απελπισμένοι συμπολίτες τέτοιους δρόμους! Αλλά εμείς έχουμε Πολιτισμό ζωντανό, παραδεδομένο μέχρι τη γενιά μας. Γι' αυτό ακριβώς χρειάζεται να πάρουμε μια ανάσα και να προβληματιστούμε λίγο.

Σε πρώτο επίπεδο, προφανώς μια θαυμάσια αντιμετώπιση του φαινομένου είναι η γελοιοποίηση (που δεν είναι δα και τίποτα δύσκολο, καθότι τα ζώα αυτογελοιοποιούνται) και η κατάδειξη της αγραμματοσύνης. Π.χ. η αντιμετώπιση του Ράδιο Αρβύλα ήταν μια χαρά προσπάθεια σ' αυτή την κατεύθυνση. Ή σε πιο σοβαρούς τόνους και σε άλλο τελείως κλίμα, το κειμενάκι του κυρίου Ξυδιά σχετικά με το... εγέρθητο.

Υπάρχει όμως ο κίνδυνος να μείνουμε στη γελοιοποίηση και να κρύψουμε κάτω από το χαλί πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας μας, που ας πούμε είναι ευκαιρία τώρα να αντιμετωπίσουμε, πριν το φαινόμενο πάρει πιο ανησυχητικές διαστάσεις. Ας μην υποκρινόμαστε ότι δεν τρέχει δα και τίποτα και ας μην περιμένουμε να τρέξει...

Προφανώς λοιπόν πρώτα η μπάλα παίρνει όσους - εγχώριους και ξένους - ευθύνονται για την οικονομική κρίση. Νομίζω ότι ο καθένας πια πρέπει να έχει σχηματίσει τη γνώμη του σχετικά με το ποιοι είναι αυτοί - η Ευρώπη, οι τράπεζες, η πολιτική μας τάξη, ο ελληνικός λαός, "ο καπιταλισμός ηλίθιε", οι εξωγήινοι - μην πιάσουμε τώρα αυτή την κουβέντα. Εγώ θα πω απλώς το εξής. Τι είναι το έθνος; Κατά Κοντογιώργη, έθνος είναι η συνείδηση της κοινωνίας. Μου φαίνεται λοιπόν ότι σε μια κοινωνία εξαθλιωμένη από διαρκή λιτότητα χωρίς ελπίδα, είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν στρεβλώσεις στη συνείδησή της. Να δεχτώ ότι κάποια μέτρα λιτότητας, άντε σκληρής, ήταν αναπόφευκτα. Πού είναι το φως στο βάθος του τούνελ; Κάποια "αναπτυξιακά μαντζούνια" που ακούμε τελευταία θα δώσουν άραγε ελπίδα; Βάσιμη ελπίδα, που θα διαρκέσει; Φτάνει δηλαδή να πέσουν κάποια χρήματα στην αγορά για να φανεί φως; Και να γίνουν οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις, δηλαδή να χτυπηθεί η γραφειοκρατία και να ανοίξουν στον ελεύθερο ανταγωνισμό όλα τα επαγγέλματα; Φτάνουν αυτά; Αυτό φαίνεται να υποστηρίζουν οι δυνάμεις που μιλούν για ανάπτυξη. Έχω εκφράσει σε προηγούμενες αναρτήσεις (εδώ κι εδώ) συγκεκριμένες επιφυλάξεις επ' αυτού και μάλλον να μην επαναλαμβάνομαι. Θα ήθελα πολύ να τα λάβουν υπόψη σοβαρά αυτά οι αρμόδιοι, αλλά προφανώς το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να καταθέσω την ανησυχία μου εδώ για εσένα τον αγαπητό φίλο που με διαβάζεις. Χρήματα πάντως έχουν πέσει πάρα πολλά τα τελευταία τριάντα χρόνια. Εν μέσω πακτωλού φτάσαμε εδώ που φτάσαμε! Αν τα χρήματα που θα πέσουν, όταν πέσουν, πάλι δεν πιάσουν τόπο, τότε είναι δεδομένο ότι σε λίγα χρόνια θα ξαναβρεθούμε να φταίνε για όλα οι κοπρίτες οι Έλληνες που τα φάγανε με τον Πάγκαλο - και τότε δε θέλω ούτε να σκέφτομαι πού θα πάει η Χρυσή Αυγή. Εύχομαι οι επιφυλάξεις μου να είναι αβάσιμες, να υπάρχουν πράγματα που αγνοώ.

Παίρνω πάσα όμως από τον παραπάνω ορισμό του έθνους, για να προχωρήσω με την επόμενη κατηγορία ανθρώπων που θα πρέπει... να συνέλθουν. Πρόκειται γι' αυτούς που θέλουν μια κονωνία χωρίς συνείδηση, τους άτοπους αριστερούς. Για μερικές γνωστές και μη εξαιρεταίες συνωστισμένες κυρίες που τις πιάνει... ξεκατούρημα μόλις ακούσουν για γενοκτονία των Ποντίων. Με συγχωρείς φίλε μου που ρίχνω το επίπεδό μου, αλλά δεν τρέφω κανένα σεβασμό. Τη χαλάνε την κυρία τα τρία λεπτά της σχολικής προσευχής! Μα δε γίνεται σε κανένα ευρωπαϊκό σχολείο! Τι ατράνταχτο επιχείρημα! Για να εξηγούμεθα βέβαια. Και οι δεξιόστροφοι ευρωφιλελεύθεροι, τα ίδια ακριβώς λένε. Μέχρι σε ένα φόρουμ της Δημιουργίας Ξαφ(ν)ά, ένας περίεγος πρότεινε... απαγόρευση του νηπιοβαπτισμού! Δεν έφτασε τουλάχιστον μέχρι το πρόγραμμα του κόμματος (στη ΔΗΜΑΡ αν το πρότεινε πιθανότατα θα έφτανε).

Ας ρίξουν λοιπόν οι δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί ευρωμηδενιστές μια ματιά στις κοινωνίες που οραματίζονται.


Συγκεκριμένα, ας δούμε τις επιδόσεις της άκρας δεξιάς σε κάποιες τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.

- στις πρόσφατες γαλλικές εκλογές, η κυρία Λε Πεν έπεισε 6.4 εκατομμύρια γάλλους, ή 17.9% των ψηφισάντων.
- στις τελευταίες ολλανδικές εκλογές, το κόμμα του γνωστού κυρίου Βίλντερς έπεισε 1.4 εκατομμύρια ολλανδούς, ή 15.5% των ψηφισάντων. Η ολλανδική ακροδεξιά, μάλιστα, βρέθηκε να καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις, καθώς με την ανοχή της σχηματίστηκε κυβέρνηση στη χώρα, μέχρι που μάθαμε ότι απέσυρε την ανοχή της και η κυβέρνηση έπεσε.
- στις φινλανδικές εκλογές του 2011, οι Αληθινοί Φινλανδοί έπεισαν 560,000 ψηφοφόρους, ή ποσοστό 19.1% και πλησίασαν την πρώτη θέση!
- στις τελευταίες δανικές εκλογές, το Κόμμα του Δανικού Λαού πήρε 430,000 ψήφους, ή 12.3%.

Και να μη συνεχίσω.

Βέβαια, για λόγους ακρίβειας και ορθότητας να πω ότι τα παραπάνω κόμματα δεν προσιδιάζουν ίσως τόσο στη Χρυσή Αυγή, όσο π.χ. στο ΛΑΟΣ. Έστω κι έτσι όμως, πρώτον το γελοιογραφικό στοιχείο παραμένει. Και δεύτερον, εν πάση περιπτώσει, ακόμα και για το σκοπό των μηδενιστών που υποτίθεται πως είναι μια κοινωνία ανοιχτή πλουραλιστική "πολυπολιτισμική" κλπ, είναι προφανές πως το αποτέλεσμα του μηδενισμού τους, πανευρωπαϊκώς είναι ακριβώς η εκλογική ενίσχυση των αντίθετων φωνών! Μια κοινωνία με μόνο συνεκτικό στοιχείο και με μόνη συνείδηση την πολιτική ορθότητα δεν είναι ούτε ανοιχτή ούτε κλειστή - είναι καταδικασμένη να την παίρνει ο... άνεμος μέχρι να βρει και να πέσει σε κάποιον... Καϊάντας...

Για να τελειώνουμε. Το ρωμέικο ήταν πάντα και είναι ακόμα οικουμενική πρόταση πολιτισμού. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αποδομήσουμε το ρωμέικο προκειμένου να έχουμε μια υγειώς ανοιχτή κοινωνία. Ίσως η κυρία Ρεπούση και οι συν αυτή αριστεροί και δεξιοί ευρωχαζοχαρούμενοι ενδιαφέρονται για μια άρρωστη, απολίτιστη κοινωνία, ανοιχτή σε όλους τους δυνατούς εκμαυλισμούς. Ή ίσως απλώς δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Ή συνδυασμός των δύο παραπάνω (το πιο πιθανό).

Σου προτείνω να δεις λίγο το ιστολόγιο μιας κυρίας από τη Βρετάνη, της κυρίας Simone Le Baron. Π.χ. αυτό το κείμενο που έγραψε, αλλά και άλλα παλαιότερα, αν ψάξεις. Πόσο πολύ έχει καταλάβει αυτή η κυρία, αυτή η ξένη, τον πολιτισμό μας - και πόσο πολύ τον έχει χάσει η κάθε δικιά μας Ρεπούση! Αυτό ακριβώς το στοιχείο δείχνει την οικουμενική πρόταση πολιτισμού - που άλλοι την χαμπαριάζουν, άλλοι όχι... ανεξάρτητα από φυλετική καταγωγή. Γι' αυτό ακριβώς ο Πολιτισμός μας ούτε κινδυνεύει ούτε θα κινδυνεύσει ποτέ να χαθεί. Τι λέμε τώρα! Η Πόλη η ίδια έπεσε, και ο Πολιτισμός μας δε χάθηκε. Οι άνθρωποι κινδυνεύουν να τον χάσουν, αυτό ναι, ισχύει. Μα γι' αυτό ακριβώς πρέπει να μας προβληματίσει το φαινόμενο Χρυσή Αυγή - κι ας σταματήσω εδώ να πλατυάζω και ας επανέλθω στο κυρίως θέμα αυτού του κειμένου.

Νομίζω το παραπάνω παραλήρημα - που όμως το διαβάζω και μ' αρέσει οπότε λέω να μην το σβήσω - γεννά το ερώτημα, γιατί χάνουν ή κινδυνεύουν να χάσουν συμπολίτες μας την αίσθηση του Πολιτισμού μας. Προφανώς η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό είναι τα προβλήματα της παιδείας - η ποιότητα, ο προσανατολισμός, το περιεχόμενο, οι στόχοι της εθνικής μας παιδείας. Είμαι όμως έξω από το χώρο αυτό για αρκετά χρόνια τώρα, οπότε δε θα γράψω κάτι παραπάνω από αυτό που λένε οι περισσότεροι, ότι δηλαδή τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά.

Ήθελα να επικεντρωθώ λιγάκι στη στάση και ημών ως χριστιανών και ως εκκλησία. Καταβάλοντας μεγάλη προσπάθεια να μην πλήξω ευαίσθητες χορδές (κι εσύ που με ξέρεις, ξέρεις και πόσο σπάνιο είναι αυτό για μένα), ας ξεκινήσω με μια ιστορία.

Θά 'μουν 15 χρονών περίπου όταν διάβασα Τα Μυστικά Του Βάλτου. Κάπου εκεί μέσα η συγγραφέας παρουσιάζει τον καπετάν Άγρα να κάνει το σταυρό του πριν ξεκινήσει να κάψει το βουλγαροχώρι... άραγε, με τη βοήθεια του Θεού να το κάψει καλύτερα...; Ήταν μια εικόνα που με χτύπησε, κάτι μέσα μου φώναζε ότι εδώ κάτι δεν πάει καλά. Σημειωτέον ότι ήταν περίοδος έξαρσης του μακεδονικού ζητήματος, με συλλαλητήρια και γενικότερα φορτισμένο περιβάλλον. Ήμουν και μικρός. Το άφησα, κύλησαν τα χρόνια, διαμορφώθηκα...

Δεν θέλω να αναλύω, μη γράψω και τίποτα άγαρμπο. Ας σκεφτεί ο καθένας. Ας προβληματιστούμε, αυτή η εικόνα συνάδει με την Πίστη μας; Συνάδει με τον Πολιτισμό μας;

Κάποτε πλησιάζαμε τους γειτονικούς λαούς, αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα, κομίζοντας οικουμενική πρόταση πολιτισμού - και μάλιστα σε περιόδους ακμής. Συμφωνείς; Ή μήπως με έχουν παραεπηρρεάσει τα γραπτά του κυρίου Γιανναρά;! Αν συμφωνείς... το κάνουμε και τώρα; Αν όχι... γιατί όχι; Μπορούμε να το κάνουμε; Ενδεχομένως στρατηγικώς δεν μπορούμε. Ενδεχομένως δεν μπορούμε γιατί εμείς οι ίδιοι έχουμε χάσει την αίσθηση αυτού του Πολιτισμού. Αν ισχύει το δεύτερο, να κάναμε καμιά προσπάθεια να την ξαναβρούμε;

Δεν ξέρω. Πολλά ερωτήματα. Ο καθένας ας απαντήσει. Εγώ απλώς βλέπω στον κατάλογο της Μυριοβίβλου ακόμα τα Μυστικά του Βάλτου, όπως και σε βιβλιοθήκες ενοριών, και κάτι μέσα μου εξακολουθεί να φωνάζει ότι κάτι δεν πάει καλά. Όχι, όχι, δε λέω να το κάψουμε. Αλλά πάνε 75 χρόνια που γράφτηκε. Άλλες οι ευαισθησίες της εποχής εκείνης, άλλες οι προσλαμβάνουσες, άλλες οι εμπειρίες και οι προκλήσεις. Και βέβαια, εκείνο τον καιρό ήτανε και φρέσκο το αίμα το ανθρώπινο, το χυμένο - και χύθηκε κι άλλο, πολύ, λίγα χρόνια αργότερα. Γι' αυτό και καταννοητές όλες οι στάσεις, ανθρώπινες. Προβληματισμός είναι τούτο δω. Όχι κριτική, ούτε κατηγόρια. Μη με πεις κι εθνομηδενιστή!

Εν τέλη, αυτό που λέω εδώ είναι, μήπως να δουλέψουμε λίγο μέσα μας το "παράδειγμα" του "χριστιανού και εθνικόφρονα" που μας παραδόθηκε; Αυτό λέω. Και, ξέρεις, ένα θέμα είναι πώς τοποθετούμαστε, και ένα άλλο είναι τι εντύπωση δίνουμε. Έξω, στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ο χριστιανός κι ο εθνικιστής είναι "έννοιες" (καταχρηστική λέξη) που εν πολλοίς ταυτίζονται. Καλό αυτό; Ας απαντήσει ο καθένας, μην πω τίποτα άκομψο. Αλλά αν όχι... να το διορθώναμε;

Σε τελική ανάλυση, φίλε μου, αυτό που φαντάζομαι εγώ είναι ένα παιδί 18 χρονών, που ψηφίζει για πρώτη φορά. Μετρίων ικανοτήτων και από λαϊκά κοινωνικά στρώματα. Οικονομικά εξαθλιωμένοι γονείς. Το σχολείο δεν δίνει Πολιτισμό - δεν στοχεύει καν στο να δώσει Πολιτισμό - στοχεύει σε γνώσεις - στοχεύει σε εκπαίδευση, όχι σε μόρφωση - και ούτε κι εκεί πετυχαίνει. Από την Εκκλησία τι μήνυμα παίρνει το παιδί; Αν είναι "τυχερός" (συμβατική η χρήση της λέξης), θα δει μεγάλη αγιότητα! Καμία αμφιβολία! Αν δεν είναι; Εθνοφυλετισμό και... (μεγάλο δίλημμα αν κάνει να το γράψω ή όχι) μοναστήρια με υπεράκτιες εταιρίες; Βάλε και το μεταναστευτικό στη σούπα. Δες κι αυτό, που έφτασε στο BBC, αλλά εμείς δεν έχουμε πάρει χαμπάρι. Πού βρίσκουν τα λεφτά οι χρυσαυγίτες για τα πακέτα βοήθειας; Πού να ξέρω εγώ; Μπορεί να τους τα φέρνει ο διάολος των Σουμερίων...

Τι ψηφίζει μετά το παιδί;

Προσοχή λοιπόν. Ψυχραιμία, αλλά και προσοχή. Να μορφωθούμε καλύτερα. Να βρούμε, να νοιώσουμε, να αισθανθούμε τον Πολιτισμό μας! Και να τον δείξουμε και στους συμπολίτες μας, όσο μπορούμε από το μετερίζι της ζωής του ο καθένας.

Δεν έχουμε μούτρα Σουμέριων εμείς...

Υ.Γ. Στο επόμενο επεισόδιο: Cipralex, ή η Λύση του Τσιπριακού.